Ο βατήρας...
Διάβασα πρόσφατα το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Jorge Bucay «Ο Δρόμος της Συνάντησης» :
Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου. Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή. Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.
Το σπίτι που εγώ έζησα την παιδική μου ζωή και οι άνθρωποι που μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή δεν ήταν αυτός ο βατήρας... Μου έδωσαν αγάπη, δεν το αμφισβήτησα ποτέ αυτό, αλλά δεν μου έδωσαν κανένα από τα απαραίτητα εφόδια που χρειάζεται ένα παιδί για να βγει έξω και να αντιμετωπίσει τον κόσμο... Ούτε πως να αγαπάς και να σέβεσαι πρώτα απ' όλα τον εαυτό σου, ούτε το πως να κυνηγάς τα όνειρά σου, ούτε το να μην φοβάσαι την αλήθεια και να την αντιμετωπίζεις κατάματα, ούτε το πως να εκφράζεις τα συναισθήματά σου, ούτε πως να φτιάχνεις σχέσεις με άλλους ανθρώπους...
Νιώθω και με συντρίβει να το σκέφτομαι, ότι οι άνθρωποι που με μεγάλωσαν χρησιμοποίησαν, άθελά τους, εμένα και τον αδερφό μου σαν συναισθηματικά σωσίβια μιας ζωής και μιας σχέσης που την κατάπιε και την ξεζούμισε η καθημερινότητα καθιστώντας την άνευρη και ανούσια... Αναπόφευκτα, από αυτή την οικογένεια μεγάλωσαν δύο άντρες σε αρκετά πράγματα δυσλειτουργικοί με προβλήματα επαναλαμβανόμενα με κοινή πάντοτε αιτία...
Η ζωή όμως προχώρησε, εγώ κοντεύω τα 40 κι αδερφός μου τα 36, φτιάξαμε δικές μας οικογένειες και αυτές έχουν σημασία, αυτές μόνο μπορούν να δώσουν νόημα στη ζωή μας... Ήμουν πολύ τυχερός ότι γνώρισα πολύ νέος την Μ. και μεγάλωσα μαζί της και με βοήθησε πολύ να αλλάξω σε πολλά πράγματα, αυτό της το χρωστάω... Νιώθω ότι έχει έρθει η ώρα να κλείσω κάποια θέματα στο μυαλό μου για πάντα και να βοηθήσω όσο μπορώ και τον αδερφό μου να κάνει το ίδιο γιατί ξέρω πως το θέλει κι αυτός... Είναι ο μοναδικός άνθρωπος πάνω στην γη που μπορεί να καταλάβει και να νιώσει όλα όσα έχω μέσα στο μυαλό μου και να ερμηνεύσει τις αναμνήσεις του κοινού μας παρελθόντος...
(*) Αυτό το post είναι αφιερωμένο στον αδερφό μου και την Μ. ...