Ψαροκόκαλο...

Μου αρέσει να βάζω στόχους και να τους επιτυγχάνω, μου αρέσει να σπρώχνω τα όρια μου κάθε φορά και λίγο παρακάτω... Η διαδικασία από την στοχοθεσία μέχρι την επίτευξη του στόχου με κρατάει ζωντανό και με το μυαλό μου σε κίνηση... Ξεκινώντας εδώ και 2 χρόνια πάνω κάτω την προσπάθεια να περπατώ/τρέχω όσο μπορώ περισσότερο έτσι ώστε να γυμναστώ, να χάσω κάποια επιπλέον κιλά και να έχω καλύτερη υγεία, είχα βάλει σαν στόχο κάποια στιγμή να διανύσω την απόσταση από το σπίτι μου στην Αγία Παρασκευή μέχρι το πατρικό μου στον Ταύρο με τα πόδια... Ο στόχος αυτός έγινε πραγματικότητα χθες το πρωί, πολύ ευκολότερα από ότι περίμενα τελικά και η ικανοποίηση που ένιωσα, και νιώθω ακόμα, είναι μεγάλη... Τώρα βρίσκομαι ήδη  σε φάση αναζήτησης του επόμενου στόχου...

Χθες ήταν ο  Chester Bennigton , πριν λίγο καιρό ο Chris Cornell , το 2016 ήταν ο Bowie ... Πολλοί από τους μουσικούς που συνδέθηκαν με την νιότη μου, που θαύμαζα, που αγαπούσα, που αδιαφορούσα για αυτούς, φαίνονται να στριμώχνονται στην έξοδο για μια τελευταία και οριστική έφοδο στον ουρανό... Αναρωτιέμαι ποιος θα είναι ο επόμενος, αν θα είναι αυτοκτονία, ατύχημα ή θάνατος από φυσικά αίτια, αν θα είναι νέος ή πλήρης ημερών... Κάθε φορά που μαθαίνω μια τέτοια είδηση κοιτάζω να μάθω την ηλικία του νεκρού, αν είμαστε συνομήλικοι ή όχι... Φοβάμαι τον χρόνο που περνάει, το βάρος που στοιβάζει στο σώμα και την ψυχή, κάθε τέτοια είδηση με κάνει να αισθάνομαι λίγο περισσότερο άβολα, σαν η γενιά μου να σβήνει σιγά σιγά...

Απροσδόκητα ενδιαφέρον και απολαυστικό το  "Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών" του Stephen Dobyns , ένα βιβλίο που παρέμεινε στα αδιάβαστα για παραπάνω από ένα χρόνο και καθώς είχαν προηγηθεί δύο αποτυχημένες μου προσπάθειες να το διαβάσω... Τελικά η τρίτη προσπάθεια δεν ήταν η φαρμακερή, ήταν η σωστή, έδωσα στο βιβλίο το χρόνο που που χρειαζόταν για να ξεδιπλώσει τις χάρες του και αυτό με αντάμειψε... Σε μια μικρή, ήσυχη πόλη της πολιτείας της Νέας Υόρκης, η ηρεμία και οι ομαλοί ρυθμοί της ζωής διαταράσσονται από τις εξαφανίσεις τριών κοριτσίων γύρω στα 13 με 14... Το σοκ για την τοπική κοινωνία είναι τεράστιο και όσο ο καιρός περνάει και η υπόθεση παραμένει άλυτη τα πνεύματα οξύνονται... Η καχυποψία και ο φόβος οδηγούν τις καταστάσεις στα άκρα, οι άνθρωποι αφήνονται να γίνουν έρμαια και η αληθινή όψη των χαρακτήρων τους αναδύεται σταδιακά επιφυλάσσοντας εκπλήξεις... Παράλληλα, η ίδρυση μιας φιλοσοφική λέσχης μαρξιστικού προσανατολισμού από ένα νεοαφιχθέντα  καθηγητή

Θα ήθελα να μπορούσα να γράψω ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε να στείλει ένα  sms ή ένα email στο κινητό που θα αποκτήσετε κάποια στιγμή και μάλλον θα σας το έχω πληρώσει εγώ... Αυτό το sms ή το mail θα ήθελα να το λάβετε όταν θα είστε εκεί γύρω στα 15 με 16 και θα έχετε αρχίσει να σκέφτεστε τι σημαίνει να ανοίγεις τα φτερά σου και να πετάς...  Θα σας έλεγα σε αυτό το sms ή το mail ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κυνηγάς πάντα αυτό που αγαπάς,να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, ποτέ δεν πρέπει να το βάζεις κάτω, να σηκώνεσαι ακόμα κι όταν η μούρη σου τρώει χώμα... Θα σας έλεγα ότι όταν θα έρθει η ώρα της επιλογής πρέπει να ακούσετε μόνο την καρδιά σας, κανέναν άλλο, ούτε εμένα, οι μεγάλοι επειδή έχουν στερηθεί την φλόγα της νεότητας πιστεύουν ότι είναι έτσι και τα παιδιά τους και ελπίζουν για αυτά ζωές "εξασφαλισμένες"...  Θα διαφωνήσουμε και δεν είναι κακό, μην φοβηθείτε να το κάνετε, όποια απόφαση κι αν πάρετε, όπου κι αν σας βγάλει θα είναι για καλό γιατί αν πι

Ανέκαθεν αγαπούσα πολύ αυτό το κομμάτι, είναι ίσως το αγαπημένο μου της δισκογραφίας των πολυαγαπημένων Placebo ... Τόσο η μουσική του όσο και οι στίχοι του με έκαναν από την πρώτη φορά που το άκουσα να κολλήσω μαζί του... Σήμερα το πρωί είδα ένα βίντεο στο προφίλ ενός φίλου στο Facebook από την χθεσινή εμφάνιση των Placebo στο Rockwave όταν έπαιξαν αυτό το κομμάτι... Είπαμε ότι το αγαπώ πολύ αλλά κάτι  το γεγονός ότι πλέον κοντεύω τα 40, κάτι τα σημεία που επέλεξε ο Molko να τονίσει με χειρονομίες κάποιους στίχους και η γενικότερη εικόνα του, κάτι το γεγονός ότι είμαστε σχεδόν συνομήλικοι, οι Placebo κλείνουν φέτος 20 χρόνια, το τραγούδι μίλησε πραγματικά μέσα μου... 20 years to go χωρίς να είναι ποιητική αδεία πλέον και you 're the truth not i... Twenty Years Placebo There are twenty years to go and twenty ways to know who will wear who will wear the hat There are twenty years to go the best of all i hope enjoy the ride the medicine show