Το πρώτο μας αυτοκίνητο...

Το πρώτο μας αυτοκίνητο ήταν ένα Yugo 45... Ο πατέρας μου το αγόρασε το 1986, άσπρο, 640.000 δραχμές... Δεν το ήθελε άσπρο αλλά ήταν το μόνο ετοιμοπαράδοτο και αν περίμενε να έρθει άλλο θα έπρεπε να πληρώσει γύρω στις 800.000 δραχμές γιατί κάτι άλλαζε στην φορολογία αν θυμάμαι καλά... Ήμασταν όλοι πολύ ενθουσιασμένοι που είχαμε αυτοκίνητο... Μπορούσαμε πλέον να πηγαίνουμε εκδρομές, να πηγαίνουμε στην θάλασσα, να πηγαίνουμε όπου θέλαμε, όποτε θέλαμε... Μέχρι τότε για να πάμε στην νονά μου που έμενε στον Διόνυσο έπρεπε να ξεκινήσουμε με τα πόδια από τον Ταύρο και να πάμε με τα πόδια στον ηλεκτρικό είτε στην Καλλιθέα, είτε στα Πετράλωνα (δεν είχε φτιαχτεί τότε ο σταθμός του Ταύρου), να πάρουμε το τρένο μέχρι την Κηφισιά και από εκεί, αν δεν ερχόταν η νονά μου να μας πάρει, παίρναμε ταξί για τον Διόνυσο... Τώρα με τον Yugo  όλα αυτά ήταν υπόθεση μισής ωρίτσας, 27 χιλιόμετρα μέσω εθνικής οδού... 

Ο Yugoς ήταν το καμάρι μας κι η ευχαρίστησή μας... Εγώ καθόμουν στην μέση, μεταξύ των δύο καθισμάτων (τότε δεν βάζανε ζώνη τα παιδάκια στο πίσω κάθισμα, το Yugo  δεν είχε καν ζώνες στο πίσω κάθισμα) για να βλέπω τον δρόμο μπροστά ενώ ο αδερφός μου ο Κ. που ήταν μικρότερος και ζαλιζόταν στο αυτοκίνητο, ξάπλωνε φαρδύς πλατύς στο πίσω κάθισμα και συνήθως τον έπαιρνε ο ύπνος... Ο Yugoς στις αναμνήσεις μου είναι συνυφασμένος με την παιδική μου ηλικία και τις διακοπές στη Ζάκυνθο... Σε ένα αμαξάκι τρίπορτο, με σχάρα από πάνω, σκέτο γιουσουρούμ με την μάνα μου να κουβαλάει ότι μπορείς να φανταστείς από κρέατα και ταψιά μέχρι βατραχοπέδιλα, τέσσερα παιδιά (ερχόντουσαν και τα ξαδέρφια μου μαζί μας) στριμωγμένα στο πίσω κάθισμα και πηγαίναμε παντού... Το αστείο των διακοπών μας ήταν πάντα ότι βλέποντάς μας όλοι νόμιζαν ότι είμαστε οικογένεια πολυτέκνων... Θυμάμαι μια φορά στην Αθηνών-Πατρών κατά την επιστροφή, ο πατέρας μου δεν είχε δέσει πολύ καλά τα πράγματα στην σχάρα, φύσαγε και πάρα πολύ και ξαφνικά φεύγει ένα ταψί και το κυνηγούσαμε, πάλι καλά που δεν ερχόταν κανένας από πίσω μας να τον σκοτώσουμε...  

Στον Yugo  το πρώτο καιρό δεν είχαμε ραδιοκασετόφωνο, εκείνα τα χρόνια τα αυτοκίνητα και ειδικά αυτά που παράγονταν στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν είχαν ραδιοκασετόφωνο στον στάνταρ εξοπλισμό... Του πατέρα μου η αλήθεια είναι ότι δεν του βγαίνανε όταν αγόρασε το αυτοκίνητο να αγοράσει και ραδιοκασετόφωνο, μετά όταν του βγαίνανε το αμελούσε διότι ήταν και είναι αναβλητικός μέχρι αηδίας οπότε εν απουσία ραδιοκασετόφωνου τραγουδούσαμε... Το ξεκίνησε αυτό ο πατέρας μου για πλάκα αλλά μετά συνεχίστηκε... Μετά από κάποιο καιρό βάλαμε ένα ραδιοκασετόφωνο μεταχειρισμένο και ακούγαμε μουσική και ραδιόφωνο... Θυμάμαι την τελευταία χρονιά που είχαμε τον Yugo είχα μεγαλώσει και πλέον τα μουσικά μου γούστα ήταν καθαρά εφηβικά οπότε ζήτησα στον πατέρα μου σε κάποιο ταξίδι να παίξει μια κασέτα που του έδωσα εγώ... Η κασέτα περιείχε τον δίσκο των Stress, "Ο ήχος της ανασφάλειας ΙΙ"... Την ακούσαμε μέχρι το τέλος αλλά έβλεπα τον πατέρα μου, αν και δεν είπε τίποτα, ότι δυσφορούσε πολύ... Δεν του ζήτησα να την ξαναπαίξει ποτέ... 

Όταν ανακοινώθηκε πρώτη φορά το μέτρο της απόσυρσης οι γονείς μου πήραν την απόφαση να αλλάξουμε αυτοκίνητο... Εμείς είχαμε μεγαλώσει πια και οι χώροι του Yugo ήταν μικροί όπως και να το κάνεις και δεν κάλυπταν τις ανάγκες μας οπότε αγοράσαμε ένα Renault 19... Εμείς τα παιδιά ήμασταν πολύ χαρούμενα με το καινούργιο αυτοκίνητο... Είχαμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε από μάρκες αυτοκινήτων και ένα Zastava δεν είχε υψηλό status, όχι όπως άλλα αυτοκίνητα... Θυμάμαι ότι είχαμε πάει σε ένα γάμο και παρατηρούσα τα αυτοκίνητα των καλεσμένων στο πάρκινγκ του κέντρου που γινόταν το γλέντι και το δικό μας, το ταπεινό Yugo 45 μου φάνηκε πολύ παρακατιανό... Όταν παραδώσαμε τον Yugo για απόσυρση όλοι μας στενοχωρηθήκαμε μα πιο πολύ από όλους ο πατέρας μου, για πολλά χρόνια μετά τον μνημόνευε... Κανένα αυτοκίνητο που αγοράστηκε ή οδηγήθηκε από τον πατέρα μου, τον αδερφό μου κι εμένα μετά τον Yugo δεν απέκτησε όνομα ή δεν αναφερθήκαμε σε αυτό χρησιμοποιώντας κάποιο άλλο φύλο εκτός από το ουδέτερο, όλα ήταν απλά μηχανές που κάλυπταν ανάγκες και τίποτε άλλο...