Ψαροκόκαλο...

Ακόμα ένα βιβλίο της σειράς του Μαύρου Πύργου, το τρίτο στην σειρά, έφτασε στο τέλος του... Το διάβασα αργά και αν δεν ήταν αυτό το σαββατοκύριακο και η βροχή που πέφτει έξω ασταμάτητα, αυτό το post θα καθυστερούσε κι άλλο να εμφανιστεί... Δεν είναι κακό βιβλίο, κάθε άλλο, αλλά αφενός εγώ βρίσκομαι σε αναγνωστική δυστοκία και αφετέρου το βιβλίο ξοδεύει σχεδόν όλο το πρώτο μισό για να γίνει ενδιαφέρον... Στο  "Ο Μαύρος Πύργος ΙΙI - Οι ρημαγμένοι τόποι"  ξαναβρίσκουμε το κα-τετ του Ρόλαντ της Γαλαάδ να συνεχίζει την αναζήτηση του Μαύρου Πύργου... Η πορεία τους μέσα από της ερημιές του Μέσου κόσμου τους δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλο και τους εαυτούς τους και να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο στον οποίο βρίσκονται... Καταφέρνουν  να εντοπίσουν, όχι χωρίς κίνδυνο, να εντοπίσουν το μονοπάτι εκείνο, την  Ακτίνα, που θα τους οδηγήσει στον Μαύρο Πύργο και ακολουθούν το δρόμο του... Σιγά σιγά έρχονται σε επαφή με τις πόλεις και τα χωριά, ή μάλλον τα

Το πρώτο μας αυτοκίνητο ήταν ένα Yugo 45... Ο πατέρας μου το αγόρασε το 1986, άσπρο, 640.000 δραχμές... Δεν το ήθελε άσπρο αλλά ήταν το μόνο ετοιμοπαράδοτο και αν περίμενε να έρθει άλλο θα έπρεπε να πληρώσει γύρω στις 800.000 δραχμές γιατί κάτι άλλαζε στην φορολογία αν θυμάμαι καλά... Ήμασταν όλοι πολύ ενθουσιασμένοι που είχαμε αυτοκίνητο... Μπορούσαμε πλέον να πηγαίνουμε εκδρομές, να πηγαίνουμε στην θάλασσα, να πηγαίνουμε όπου θέλαμε, όποτε θέλαμε... Μέχρι τότε για να πάμε στην νονά μου που έμενε στον Διόνυσο έπρεπε να ξεκινήσουμε με τα πόδια από τον Ταύρο και να πάμε με τα πόδια στον ηλεκτρικό είτε στην Καλλιθέα, είτε στα Πετράλωνα (δεν είχε φτιαχτεί τότε ο σταθμός του Ταύρου), να πάρουμε το τρένο μέχρι την Κηφισιά και από εκεί, αν δεν ερχόταν η νονά μου να μας πάρει, παίρναμε ταξί για τον Διόνυσο... Τώρα με τον Yugo  όλα αυτά ήταν υπόθεση μισής ωρίτσας, 27 χιλιόμετρα μέσω εθνικής οδού...  Ο Yugoς ήταν το καμάρι μας κι η ευχαρίστησή μας... Εγώ καθόμουν στην μέση, μεταξύ τω

Ο Θ. κάνει λογοθεραπεία κάθε Τετάρτη γιατί δεν λέει το σ και το ζ... Η Νίκη, η λογοθεραπεύτρια, που του έχει μεγάλη αδυναμία, προσπαθεί να του εφιστήσει την προσοχή και να μην ξεχνιέται και να ψευδίζει... Νίκη: Θ. μην τα ξεχνάς τα γραμματάκια (το σ και το ζ)... Θ.: Δεν τα κθεχνάω, έχουν πάει για νάνι τα γραμματάκια, κθεκουράδονται... Νίκη: Όλη την ημέρα ξεκουράζονται, όταν πας στο σχολείο τι κάνουνε; Θ.: Όταν πάω θτο θχολείο κάνουν ριλάκθ... (!!!)