"Ο Μαύρος Πύργος ΙI - Το κάλεσμα των Τριών" του Stephen King

Γράφω αυτή την κριτική με μερικές μέρες καθυστέρηση από την ημέρα που τέλειωσα το συγκεκριμένο βιβλίο λόγω των πασχαλινών διακοπών που μεσολάβησαν... Αυτό μου έδωσε μια ευκαιρία να "κάτσει" μέσα στο κεφάλι μου καλά και πλέον τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές να είμαι αρκετά αποστασιοποιημένος από την ανάγνωση του...

Τελειώνοντας το "Ο Τελευταίος Πιστολέρο" η πίστη μου στον Stephen King είχε κλονιστεί... Παρά το εντυπωσιακό φινάλε, το βιβλίο δεν είχε καταφέρει να με γοητεύσει, μου είχαν μείνει πολλά αναπάντητα ερωτήματα και κακά τα ψέματα αν ο συγγραφέας δεν ήταν ένας από τους αγαπημένους μου και δεν είχα εξασφαλίσει και τα οκτώ βιβλία της σειράς δωρεάν, δεν υπήρχε περίπτωση να προχωρήσω στο δεύτερο βιβλίο... Λόγω της φύσης και τους ύφους του "Τελευταίου Πιστολέρο" το εγχείρημα του Μαύρου Πύργου νομίζω ότι μόνο υπό τις δεδομένες συνθήκες θα μπορούσε να στεφθεί με επιτυχία... Ένας υπέρ διάσημος και υπέρ καταξιωμένος συγγραφέας αποφασίζει να συγγράψει το magnus opus  του μετά από δεκάδες επιτυχημένα βιβλία και το γράφει όπως ακριβώς θέλει αυτός, όπως το έχει στο μυαλό του γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι οποιοδήποτε βιβλίο έχει την υπογραφή του ανεξαρτήτως ποιότητας θα πουλήσει αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα...

Στο "Κάλεσμα των Τριών"  η αναζήτηση του Ρόλαντ για τον Μαύρο Πύργο συνεχίζεται από εκεί που τον αφήσαμε στον "Τελευταίο Πιστολέρο", στην ακτή της θάλασσας... Το κάλεσμα τριών διαφορετικών ανθρώπων από διαφορετικές χρονικές περιόδους, στην Νέα Υόρκη του δικού μας κόσμου, είναι η αποστολή του... Χωρίς τους τρεις που πρέπει να καλέσει η αναζήτηση δεν μπορεί να έρθει εις πέρας... Οι τρεις είναι διαφορετικοί μεταξύ τους και απρόβλεπτοι, όχι απαραίτητα συμπαθείς, συχνά αντιφατικοί, η μοίρα του καθενός συνδέεται με τον Ρόλαντ και μεταξύ τους με διαφορετικό τρόπο... Η ιστορία συνεχίζεται πάνω κάτω στο ίδιο μοτίβο όπως στο πρώτο βιβλίο... Οι διαφορές του κόσμο του Ρόλαντ και του κόσμου μας δεν είναι προφανείς, δεν είναι τόσο έντονες όσο θα περίμενες σε ένα έργο fantasy λογοτεχνίας... Ο King χτίζει σελίδα την σελίδα μια αγχωτική ατμόσφαιρα για την απειλή που παραμονεύει σε κάθε βήμα αλλά και για την έκβαση της αποστολής του Ρόλαντ, αν θα καταφέρει τελικά να καλέσει τους Τρεις... Η παρουσία των τριών δίνει εξαιρετική ζωντάνια στην αφήγηση καθώς πρόκειται για τρεις εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες με εντελώς διαφορετικά κίνητρα και αφετηρίες οι οποίοι όμως είναι και οι τρεις για τον Ρόλαντ απλά εργαλεία για την επίτευξη του σκοπού του... Δειλά και με το σταγονόμετρο δίνονται κάποιες απαντήσεις σχετικά με το παρελθόν του Ρόλαντ και τον κόσμο του οι οποίες όμως δεν πρόκειται να θίξουν την ουσία των πραγμάτων μέχρι το επόμενο βιβλίο το "Οι ρημαγμένοι τόποι" το οποίο διαβάζω τώρα... 

Για να συνοψίσω, στο "Ο Μαύρος Πύργος ΙI - Το κάλεσμα των Τριών" ο Stephen King βάζει αργά αλλά σταθερά την πλοκή του σε ράγες και χτίζει σιγά σιγά την ιστορία που θα στηρίξει την saga του "Μαύρου Πύργου"... Παρά το γεγονός ότι το βιβλίο αυτό αποκαλύπτει πολλές από τις αρετές του Αμερικανού συγγραφέα για τις οποίες αγαπήθηκε τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια, εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο γραμμένο κυρίως για τους οπαδούς του, αυτούς που είναι έτοιμοι να διαβάσουν οτιδήποτε γραφτεί από τα χέρια του και δευτερευόντως για όλους τους άλλους...