Στο βουνό ψηλά εκεί - Μέρος 2ο...

(Συνέχεια από το 1ο μέρος)

Το πρωινό της Δευτέρας του Πάσχα ήταν λαμπρό όπως και της προηγούμενης μέρας παρά το γεγονός ότι υπήρχε πρόγνωση για βροχή... Ένας ελαφρύς πονοκέφαλος μου θύμιζε το μεθύσι της προηγούμενης ημέρας και μου είχε "χαρίσει" μια ραθυμία αλλά ήμουν έτοιμος να απολαύσω την τελευταία μέρα της εκδρομής μας... Το πρόγραμμα της ημέρας έλεγε Δημητσάνα ...

Φτάνοντας στο χωριό επισκεφτήκαμε το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης ... Η επίσκεψη μας ήταν εξαιρετική και συναρπαστική για όλους μας, τόσο τους μεγάλους όσο και τα παιδιά... Το Μουσείο προσφέρει μαι απόλυτα εναρμονισμένη με το φυσικό περιβάλλον και την παράδοση διαδραστική εμπειρία η οποία περιλαμβάνει εκθέματα, βιντεοπαρουσιάσεις και live επιδείξεις της μπαρουτοποιίας, της βυρσοδεψίας και της απόσταξης... Μοναδική παραφωνία, κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλά ουσιαστικά ασήμαντη, είναι ότι η βιντεοπαρουσίαση σχετικά με την τέχνη της βυρσοδεψίας ήταν γυρισμένη στην Άμφισσα, πόλη επίσης με παράδοση στην βυρσοδεψία, αλλά όχι στην Δημητσάνα... Η επίσκεψη μας στο Μουσείο κράτησε πάνω από μια ώρα κι ενώ σύννεφα είχαν αρχίσει να μαζεύονται στον ουρανό αποφασίζουμε να πάμε στο κέντρο του χωριού για βόλτα και φαγητό...

Κατέβασα τα παιδιά και την Μ. σε κάποιο κεντρικό σημείο κι έφυγα για να βρω παρκάρισμα όταν ξαφνικά το αυτοκίνητο έχασε την ηλεκτρονική υποβοήθηση του τιμονιού... Υπέθεσα ότι είναι κάτι παροδικό, έβγαλα το κλειδί από την μίζα, το ξανά έβαλα αλλά αυτή την φορά όλες οι λυχνίες στο ταμπλό άρχισαν να αναβοσβήνουν, αισθητήρας λ, abs, χειρόφρενο, μπαταρία... Με έλουσε κρύος ιδρώτας, η σχέση μου με το αυτοκίνητο μας δεν ήταν ποτέ ρόδινη και απ' ότι φαινόταν θα γραφόταν άλλο ένα επεισόδιο σε αυτό το σήριαλ... Είχε ήδη αρχίσει να βρέχει δυνατά οπότε πάρκαρα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και πήγα στην ταβέρνα όπου είχε καθίσει η υπόλοιπη παρέα για να σκεφτώ τι θα κάνω... Σκέφτηκα να καλέσω την οδική βοήθεια που παρέχεται από την ασφάλεια μου αλλά όλες μου οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό... Ενώ το ηχογραφημένο μήνυμα με καλούσε να πατήσω το 1 για να συνδεθώ με την οδική βοήθεια, μετά το πάτημα του πλήκτρου κάθε φορά ένα άλλο ηχογραφημένο μήνυμα με ενημέρωνε ότι λόγω αργίας ... ήταν κλειστά!!! Επανέλαβα τις κλήσεις και δυο και τρεις φορές και κάθε φορά το ίδιο αποτέλεσμα... Άφησα δύο οργισμένα μηνύματα στον τηλεφωνητή της εταιρείας απειλώντας ότι με έχουν χάσει από πελάτη... Κατόπιν εορτής, όταν η περιπέτεια είχε τελειώσει, η ασφαλιστική εταιρεία προσπαθώντας να δικαιολογηθεί αρχικά προφασίστηκε βλάβη του τηλεφωνικού κέντρου και κατόπιν δικό μου λάθος κατά την πληκτρολόγηση των επιλογών...

Η βροχή δυνάμωνε, η ώρα περνούσε κι εγώ κάποια στιγμή αποφασίζω να πάω ξανά στο αυτοκίνητο να δω το ασφαλιστήριο μήπως και βρω κάποια άλλο τηλέφωνο με το οποίο θα μπορούσα να επικοινωνήσω με την εταιρεία και να βρω βοήθεια... Η βροχή είναι πολύ δυνατή και όταν φτάνω στο αυτοκίνητο ανοίγω την πόρτα και αντικρίζω το αυτοκίνητο με είκοσι πόντους νερό μέσα... Το γεγονός ότι δεν έπαθα εγκεφαλικό το αποδίδω σε θαύμα...  Η αιτία της πλημμύρας αποδείχτηκε ότι ήταν η είσοδος του νερού από τους εξαεριστήρες που βρίσκονται κάτω από τους υαλοκαθαριστήρες καθώς το αυτοκίνητη βρισκόταν ατυχώς κάτω από την απορροή ενός ρυακιού κατά τη διάρκεια της νεροποντής... Εκείνη την ώρα με παίρνει η  Μ. τηλέφωνο, μαθαίνει πως έχουν τα πράγματα (δεν με πίστεψε πραγματικά, μέχρι που το είδε με τα μάτια της) και μου λέει ότι η Σ. έχει ένα θείο με συνεργείο στην Τρίπολη οποίος μας περιμένει να ανοίξει το συνεργείο και ασχοληθεί με τη ζημιά... Ξεκινάμε να αδειάσουμε το αυτοκίνητο από το νερό με πλαστικά ποτηράκια, ένα κουβά κι ένα μπουκάλι μέχρι που ο Β. βρίσκει μια μάνικα σε ένα φούρνο παρά δίπλα, βάζει την μια άκρη μέσα στον αυτοκίνητο, ρουφάει από την άλλη άκρη (πίνει και κανά δυο γουλιές) και καταφέρνει να αδειάσει κατά πολύ το νερό από το αυτοκίνητο... Ο θείος της Σ. μιλώντας στο τηλέφωνο μαζί του και αφού του περιγράφω πως έχουν τα πράγματα μου λέει ότι η ζημιά είναι πιθανότατα στο δυναμό κι ότι μπορώ να δοκιμάσω να κατέβω στην Τρίπολη, πριν νυχτώσει αφού η μπαταρία του αυτοκινήτου ήταν καινούργια, είχε αλλαχτεί το καλοκαίρι... Το αυτοκίνητο επί της ουσίας δεν έχει ηλεκτρικά, προβολείς, φλας, υαλοκαθαριστήρες αλλά η βροχή έχει σταματήσει, υπάρχει αρκετή ώρα μέχρι να πέσει η νύχτα οπότε το παίρνουμε απόφαση και ξεκινάμε για Τρίπολη, εγώ οδηγός, ο Μ. συνοδηγός ενώ οι υπόλοιποι, μαζί τους η Μ. και οι γιοι μου, επιστρέφουν στην Αλωνίσταινα με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα της παρέας... 

Μετά από αγχωτική οδήγηση μιάμισης ώρας που ο καιρός μας λυπήθηκε και δεν έβρεχε, φτάνουμε στην Τρίπολη, βρίσκουμε το θείο της Σ. και πάμε το αυτοκίνητο στο συνεργείο... Η βροχή ξαναρχίζει καταρρακτώδης... Ο θείος είχε δίκιο, το πρόβλημα αφορούσε το δυναμό του αυτοκινήτου το οποίο αντικαθίσταται... Τα ηλεκτρικά του αυτοκινήτου πλέον λειτουργούν, πλην του εξαερισμού ο οποίος προφανώς έχει μπουκώσει από τα νερά και τις λάσπες που το κατέκλυσαν ενώ η λυχνία του αερόσακου παραμένει διαρκώς αναμμένη στο ταμπλό... Ο εξαερισμός είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα καθώς όπως είπαμε βρέχει καταρρακτωδώς, τα τζάμια θολώνουν και εμείς δεν έχουμε τρόπο να τα ξεθολώσουμε παρά με το να τα σκουπίζουμε διαρκώς με μια πατσαβούρα... Επιστρέφουμε στο χωριό με μια ακόμα αγχωτική διαδρομή κυνηγώντας τον ήλιο που δύει προσπαθώντας να μην μας βρει το σκοτάδι στο βουνό κάτω από την νεροποντή και με τα τζάμια θολωμένα... Μπαίνω στον ξενώνα γύρω στις 8.30 το βράδυ, κουρασμένος, στρεσσαρισμένος και βρεγμένος ως το κόκκαλο, ειδικά τα παπούτσια μου είναι βρεγμένα πάνω από 7 ώρες... Όλη η παρέα είναι μαζεμένη στο σαλόνι, εμείς και η Τ. με τον Β. και την κόρη τους κρατάμε τα μοναδικά δύο δωμάτια που είναι νοικιασμένα το βράδυ της Δευτέρας του Πάσχα, ο ξενώνας είναι για πάρτυ μας, περνάμε μια χαλαρή βραδιά, απόλυτα απαραίτητη τελικά, δίπλα στο τζάκι με τσιμπολόγημα και ρακόμελο...

(Συνεχίζεται...)