Στο βουνό ψηλά εκεί - Μέρος 1ο...

Υπάρχουν περίοδοι που τα posts βγαίνουνε με το τσιγκέλι, η έμπνευση πάει περίπατο και όλα μοιάζουν βαρετά κι αδιάφορα για να εμφανιστούν στο blog... Υπάρχουν και κάποιες άλλες όμως που ένα και μόνο γεγονός φτάνει να γεμίσει σελίδες επί σελίδων με posts ποικίλα κι ενδιαφέροντα (τουλάχιστον για μένα)... Το μόνο σίγουρο είναι ότι το Πάσχα του 2017 δεν θα ξεχαστεί εύκολα καθώς τα είχε όλα, καλή παρέα, διασκέδαση, γέλιο, εξερευνήσεις, γνωριμίες, περιπέτειες κι αναποδιές, ήταν γεμάτο ιστορίες που θα τις θυμηθώ και θα τις διηγηθώ πολλές φορές στο μέλλον...

Η ιδέα έπεσε στο πάρτυ γενεθλίων του Σ., το Σάββατο 4/3... Είχαμε μαζευτεί στο σπίτι μας μια παρέα που συναντιέται συχνά τον τελευταίο καιρό, φιλενάδες της Μ. από τη δουλειά με τους άντρες τους και τα παιδιά τους οπότε και μας πρότεινε η Σ. να κάνουμε όλοι μαζί Πάσχα στο χωριό της, την "ηρωική" Αλωνίσταινα, γενέτειρα της μητέρας του Κολοκοτρώνη, γεγονός για το οποίο είναι εξαιρετικά υπερήφανη η Σ. και σύσσωμη η Αλωνιστιότικη κοινότητα... Η ιδέα έγινε άμεσα δεκτή από όλους μας... Αν και δεν γνώριζα απολύτως τίποτα για το χωριό συμφώνησα κατευθείαν να πάμε διότι αφενός ήταν μια ευκαιρία να επισκεφτώ την ορεινή Αρκαδία που δεν είχα δει ποτέ μου και είχα ακούσει τόσα καλά και αφετέρου η ιδέα ενός Πάσχα με φίλους και τα παιδιά μας χωρίς τις συνηθισμένες και βαρετές οικογενειακές φιέστες  φάνταζε πολύ δελεαστική... Η Αλωνίσταινα είναι ένα μικρό χωριό με δυο ταβέρνες, δυο ξενοδοχεία/ξενώνες, ένα καφενείο, ούτε καν περίπτερο... Εμείς και άλλο ένα ζευγάρι με την κόρη τους κάναμε κράτηση στον ένα από τους δύο ξενώνες του χωριού, η Σ.με τον άντρα της και το γιο τους θα μένανε στο σπίτι τους στο χωριό όπου θα φιλοξενούσαν και τον ξάδερφο της Σ. με τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά... Η παρέα μας παραλίγο να μην έχει αυτή την σύνθεση λόγω ενός απροσδόκητου θέματος υγείας του πατέρα της Τ., μιας από της κοπέλες της παρέας αλλά τελικά την Μεγάλη Παρασκευή αναχωρήσαμε όλοι για την Αλωνίσταινα ... 

Το χωριό μας υποδέχτηκε με συννεφιά και λίγη βροχή ενώ η θερμοκρασία ήταν αισθητά πεσμένη, τα 1200 μέτρα υψόμετρο δεν είναι παίξε γέλασε... Λίγη ξεκούραση και το απόγευμα Επιτάφιος για τους περισσότερους και καφές στο καφενείο για μένα και τον Β. με μουσικό χαλί την Νένα Βενετσάνου... Η βραδιά έκλεισε με δείπνο με καλαμαράκια τηγανητά, πατάτες τηγανητές και σουπιές με χόρτα στην μια από τις δύο ταβέρνες του χωριού... Ήταν και τα μοναδικά πράγματα που σέρβιρε, είπαμε Μεγάλη Παρασκευή... Το Μεγάλο Σάββατο ξημέρωσε με μια μεγαλόπρεπη λιακάδα, ξεκίνησε με μια επιδρομή στον μπουφέ του πρωινού από τους γιους μου που τρελαίνονται για μπουφέδες και βόλτα για καφέ στη Βυτίνα... Η Βυτίνα είναι πολύ όμορφη, τόσο τουριστική και τόσο παραδοσιακή όσο πρέπει... Στην κεντρική πλατεία της ήπιαμε καφέ, τα παιδιά παίξανε με τα πατίνια τους, οι κοπέλες κάνανε κι ένα ψιλό shopping, μην ξεχνάμε και τις συνήθειές μας... Το μεσημέρι φύγαμε από τη Βυτίνα και αφού κάναμε μια περιήγηση σε υπέροχες ορεινές διαδρομές και μια στάση σε ένα μέρος όπου όλα τα παιδάκια είχαν την ευκαιρία να καβαλήσουν πάνω σε αλογάκια σταματήσαμε στο Χρυσοβίτσι για φαγητό... Η μεσημεριανή σιέστα που ακολούθησε ήταν απαραίτητη... Το βράδυ πήγαμε όλοι μαζί στην Ανάσταση η οποία έγινε στις 10 αφού ο παπάς του χωριού έπρεπε να πάει και σε άλλο χωριό... Η ιδέα της Σ. να πάρουμε φαναράκια που πετάνε στον ουρανό, όπως κάνουν στο Λεωνίδιο, ήταν τέλεια, όλο το χωριό μαζεύτηκε στην πλατεία να τα δει να απογειώνονται και να χάνονται στο νυχτερινό ουρανό... Η βραδιά τελείωσε με μεγάλο τσιμπούσι σε ταβέρνα του χωριού με γέλια και κουβέντες και τα παιδιά να χορεύουν, να παίζουν, να κλαίνε, να μαλώνουν και πάλι από την αρχή... Η Κυριακή του Πάσχα ξημέρωσε μεγαλόπρεπη, φωτεινή και ζεστή... Το ψήσιμο έγινε στο σπίτι της Σ. όπου μαζευτήκαμε όλοι καθώς και κάποια άλλα ξαδέρφια της Σ., οι γονείς της και κάποιοι συγγενείς... Ήταν μια τεράστια γιορτή, μια απίστευτα ωραία φάση όπου κόσμος έμπαινε, έβγαινε, τσιμπολόγαγε, έπινε, γελούσε, χόρευε, έπαιζε με τα παιδάκια που τρέχανε από εδώ και από εκεί, ευτυχία με όλη την σημασία της λέξης... Αληθινά δεν μπορώ να περιγράψω την αίσθηση της ευδαιμονίας που μου χάρισε αυτή η μέρα, της ολοκληρωτικής ευτυχίας... Η πολύ καλή μου διάθεση οδήγησε σε ένα ωραιότατο μεθύσι το οποίο ήταν εξαιρετικά ευχάριστο για όλους, όπως τουλάχιστον μου είπαν... Αλήθεια πάντως πρέπει να ήταν διότι σε αυτή την "εύθυμη" κατάσταση, πήγα και για καφέ στη Βυτίνα , χωρίς να οδηγήσω φυσικά, όπου μάλιστα απαθανατίστηκα και σε βίντεο... Το βράδυ, όχι μόνο δεν ξεράθηκα στον ύπνο αλλά πήγα και στο καφενείο μαζί με όλη την υπόλοιπη παρέα για να πιω ακόμα μια μπύρα και να παίξω UNO με τα παιδιά...

(Συνεχίζεται...)