"Ο Μαύρος Πύργος Ι - Ο Τελευταίος Πιστολέρο" του Stephen King

Είμαι ορκισμένος οπαδός του Stephen King... Έχω διαβάσει πολλά βιβλία του και δεν έχω βγάλει κανένα σκάρτο, το ακριβώς αντίθετο, μου άρεσαν όλα... Τον Πύργο δεν τον είχα αγγίξει μέχρι τώρα... Με φρέναρε πάντα το πλήθος των βιβλίων, η κατάδυση σε ένα νέο σύμπαν που απαιτεί την αφοσίωση και την προσοχή σου... Τα χρόνια πέρασαν και είχα αρκετό καιρό να διαβάσω Stephen King μέχρι που πέσαν στα χέρια μου και τα 8 βιβλία της σειράς οπότε σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα να το πάρω απόφαση και να διαβάσω τον Πύργο...

Στην εισαγωγή του βιβλίου, ο ίδιος ο Stephen King εξηγεί πώς γεννήθηκε σαν ιδέα ο Πύργος στο μυαλό του, το μυαλό ενός 19χρονου οπαδού του Tolkien με την ορμή, το θάρρος και την αλαζονεία ενδεχομένως να δημιουργήσει ένα έργο κι ένα σύμπαν εφάμιλλο του ειδώλου του... Σε αυτό το σημείο και όντας και ο ίδιος φανατικός του Tolkien οφείλω να πω ότι έχοντας διαβάσει το πρώτο βιβλίο του Πύργου (δεν ξέρω τι γίνεται στα επόμενα βιβλία), το σύμπαν του King απέχει έτη φωτός από το να πλησιάσει αυτό του Άγγλου παραμυθά...

Με προβλημάτισε αρκετά το "Ο Τελευταίος Πιστολέρο"... Η ιστορία του Ρόλαντ της Γαλαάδ, που κυνηγά τον Μαυροντυμένο Άνθρωπο σε ένα κόσμο που θυμίζει πολύ το Φαρ Ουέστ, ένα κόσμο σήψης που η μαγεία κρύβεται πίσω από τα πάντα, φαινόταν για πολλές σελίδες να μην έχει στόχο και σκοπό... Η μετάφραση είχε πολλά στοιχεία τα οποία με ξένιζαν και με ενοχλούσαν με πρώτο από όλα αυτό το εκνευριστικό "Ναι γε" ... Αλήθεια πιστεύει κάποιος ότι τέτοιου είδους λεκτικά κόλπα, εντυπωσιάζουν κανένα; 

Ο Ρόλαντ ψάχνει να βρει τον Πύργο και ακολουθεί τον Μαυροντυμένο Άντρα, γιατί όμως γίνεται αυτό και ποια είναι η αφετηρία των πραγμάτων κανένας δεν μας το λέει... Μαθαίνουμε στοιχεία που μας αποκαλύπτουν στοιχεία της ιστορίας και του παρελθόντος από τα flash backs του Ρόλαντ στην παιδική του ηλικία... Στο δρόμο του θα συναντήσει τον Τζέικ, ένα αγόρι από την Νέα Υόρκη που έχει πεθάνει στο δικό μας σύμπαν και ξαναζεί σε αυτό του Πύργου... Θα ταξιδέψουν μαζί, θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες και αντιπάλους φριχτούς πριν ο Ρόλαντ αναγκαστεί να απαντήσει σε ένα δύσκολο δίλημμα που θα του θέσει η μοίρα... Η κορύφωση του βιβλίου είναι στις τελευταίες σελίδες οπότε ο Ρόλαντ και ο Μαυροντυμένος Άνθρωπος αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο, όπου επιτέλους, ο Ρόλαντ (και ο αναγνώστη)ς παίρνει κάποιες απαντήσεις στα πιεστικά ερωτήματα που έχουν δημιουργηθεί... Το φινάλε του βιβλίου είναι και το καλύτερο κομμάτι του, είναι αυτό που θα θέλξει τον αναγνώστη να διαβάσει το επόμενο βιβλίο της σειράς... Προσωπικά αν δεν υπήρχαν αυτές οι τελευταίες σελίδες δεν υπήρχε περίπτωση να διαβάσω το επόμενο βιβλίο του Πύργου... Πέραν της ωραίας ατμόσφαιρας του βιβλίου μέχρι το φινάλε δυσκολευόμουν τρομερά να διαγνώσω από πού προέκυπτε το μεγαλείο του... Τουλάχιστον τώρα έχει ερεθιστεί η περιέργειά μου για να διαβάσω την συνέχεια...

 Για να δούμε...