Ψαροκόκαλο...

Ήταν λιγότερα από αυτά του 2016 και δεν είχαν ποικιλία... Ήταν η χρονιά του Μαύρου Πύργου, ένα αναγνωστικό project που έτσι κι αλλιώς απαιτεί χρόνο... Δεν είχα κέφια για συγκινήσεις διαφορετικής φύσεως από αυτές που σου χαρίζει ένα καλογραμμένο παραμύθι, το μυαλό μου δεν σήκωνε πολλούς προβληματισμούς... Από τα διαβάσματα αυτής της χρονιάς ξεχωρίζω το τελευταίο βιβλίο της χρονιάς, το "Μια εποχή στο τσιμέντο" του Νίκου Ιωαννίδη  και το "Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών" του Stephen Dobyns ... Το καθένα για διαφορετικούς λόγους, αυτά ήταν τα δυο βιβλία που κατάφεραν να αγγίξουν κάτι παραπάνω μέσα μου... Απογοητεύσεις και μεγάλα fails αυτή η χρονιά, ευτυχώς, δεν είχε, η φετινή λίστα είναι πολύ συγκεκριμένη για να περιλαμβάνει και τέτοια... Η πλήρης λίστα των αναγνωσμάτων της χρονιάς ακολουθεί με αντίστροφη χρονολογική σειρά: "Μια εποχή στο τσιμέντο" του Νίκου Ιωαννίδη "Ο άνεμος μέσα από την κλειδαρότρυπα" του Stephen King "Ο Μαύρος Πύργος

Δεν την "άκουσα" ποτέ με το γήπεδο... Δεν είναι ότι δεν προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα... Ανέκαθεν άθρησκος και άπατρις, ακόμα και τότε που δεν ήξερα ότι ήμουν τέτοιος, είχα από μικρός αυτή την συναισθηματική αναπηρία που δεν μου επέτρεψε ποτέ να δοθώ σε ένα σκοπό και μια ιδέα παρά το γεγονός ότι η ρομαντική και διψασμένη για μεγαλεία και ηρωισμούς ψυχή μου πάντα το λαχταρούσε... Ξεκίνησα την μικρή μου πορεία στα γήπεδα στα "πέτρινα χρόνια", στα τσιμέντα του Καραΐσκάκη, του παλιού Καραΐσκάκη, η οποία όμως ήταν σύντομη, είπαμε δεν κολλούσα πουθενά... Παρά το γεγονός ότι δεν κόλλησα ποτέ πουθενά ζήλευα και ακόμα ζηλεύω με πάθος αυτούς που μπορούν να πιστέψουν σε μια ιδέα, να ταυτιστούν με τον σκοπό της, να ζουν μια ζωή χωρίς αμφιβολίες, με οδηγό την αγάπη και την πίστη για αυτή την ιδέα, είτε λέγεται θεός, είτε λέγεται ιδεολογία, είτε λέγεται ομάδα... Ο Νίκος Ιωαννίδης στο βιβλίο του μιλάει για τον εαυτό του και όλους αυτούς που εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 8

Αν ξεκινούσα να μιλάω/γράφω για την παιδική μου ηλικία και τα γεγονότα που με έχουν κάνει αυτό που είμαι σήμερα δεν θα τελείωνα ποτέ, φαίνεται αυτό άλλωστε στο γεγονός ότι επιστρέφω διαρκώς από καιρού εις καιρό σε αυτό το θέμα... Πάντα κάτι περισσεύει , πάντα κάτι μένει να ειπωθεί, πάντα η διήγηση είναι λειψή...  Αυτό συμβαίνει γιατί κάποια πράγματα δεν μπορείς, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ, να τα μοιραστείς με τον άλλον αν δεν τα έχει ζήσει, αν δεν έχει περπατήσει ο άλλος στους ίδιους δρόμους, δεν έχει μυρίσει τις ίδιες μυρωδιές, δεν έχει δει καταπρόσωπο τα ίδια πρόσωπα, αυτά που ζούνε στις αναμνήσεις σου...  Κάποιες φορές, πολλές φορές, η αλήθεια δεν κρύβεται σε τραγικές ιστορίες κακοποίησης, βίας και απώλειας, κρύβεται στις αμήχανες σιωπές, στα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ, στις ήττες της καθημερινότητας που σμιλεύουν χαρακτήρες και ζωές και ενίοτε τις οδηγούν στον κάλαθο των αχρήστων...  Για πάρα πολλά χρόνια πίστεψα ότι η φυγή θα τακτοποιούσε τα όποια ανοιχτά ζητήματα υπήρχ

Χθες το βράδυ γύρω στις 8, βρίσκομαι στης αφίξεις του Ελ. Βενιζέλος για να παραλάβω την Μ. και τα παιδιά που επιστρέφουν από Ολλανδία... Αφού κάνω πως δεν βλέπω ένα πρώην συνάδελφο στον οποίο βαριόμουνα να μιλήσω, παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου... Οι αίθουσες αφίξεων των αεροδρομίων έχουν ένα θετικό ισοζύγιο συναισθήματος... Η προσμονή για τον ερχομό του αγαπημένου, για τις κοινές μέρες ζωής που απλώνονται μπροστά στο μέλλον, έστω κι αν είναι μόνο για τις γιορτές, χρωματίζει με χαμόγελα τα πρόσωπα των ανθρώπων... Χθες το βράδυ στην πύλη Β Intra Shengen επέστρεφαν πολλοί φοιτητές για Χριστούγεννα... Μια κυρία δίπλα μου υποδέχτηκε την κόρη της με πράσινη ταμπέλα με την επιγραφή "Welcome Back" ... Μια άλλη άρχισε να χοροπηδάει όταν είδε το γιο της στο βάθος της αίθουσας όταν ανοιγόκλεισε η συρόμενη πόρτα, ο άντρας της με χαμόγελο της κατέβαζε τα χέρια κάτω, "ρεντίκολο γίναμε" ... Τον κοίταξα χαμογελαστά και με την επόμενη ματιά που έριξα προς την πόρτα των Αφίξεων είδα

Έχετε σκεφτεί πόσες χιλιάδες πλαστικά ποτήρια μιας χρήσεως καταναλώνονται καθημερινά, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες; Πόσες χιλιάδες φραπέ/φρέντο/αναψυκτικά έχουν σερβιριστεί μέσα σε πλαστικά ποτήρια και μετά έχουν καταλήξει στις χωματερές στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη στους δρόμους ή σε κάποια παραλία/εξοχή; Το πλαστικό δεν είναι βιοδιασπώμενο, θα παραμείνει για χρόνια και χρόνια εκεί να μας θυμίζει την ύπαρξή του...  Ok, δεν είναι βολικό να χρησιμοποιούμε επαναχρησιμοποιούμενα ποτήρια όταν βρισκόμαστε στο δρόμο και θέλουμε να πιούμε ένα καφέ στο πόδι, ούτε είναι βολικό να κουβαλάς το δικός σου ποτήρι, μήπως όμως θα ήταν καλύτερο αν τα ποτήρια που μας σερβίριζαν τον καφέ/αναψυκτικό μας ήταν χάρτινα; Το χαρτί είναι βιοδιασπώμενο υλικό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί παραπάνω από μια φορές αφού ανακυκλώνεται... Επίσης αν ο μη γένοιτο βρεθεί πεταμένο σε μια παραλία ή εξοχή, τα φυσικά φαινόμενα θα το εξαφανίσουν σύντομα, πολύ συντομότερα από ένα αντίστοιχο πλαστικό... Las

Διάβασα στο Facebook την ερώτηση που τέθηκε σε ένα community για προγραμματιστές το οποίο παρακολουθώ, τι είναι αυτό που σε τράβηξε στην πληροφορική και τον προγραμματισμό;  Για μένα η απάντηση είναι η τύχη...  Μέχρι τα 18 δεν ήξερα να κάνω τίποτε άλλο να κάνω στον υπολογιστή από το να παίζω παιχνίδια και αυτά εξαιρετικά σπάνια καθώς δεν είχα δικό μου υπολογιστή... Η επιλογή μου έγινε σε μια εποχή που η Πληροφορική σαν κλάδος φαινόταν να ανεβαίνει πολύ κι εγώ ήμουν παντελώς αναποφάσιστος για το μέλλον μου, οπότε ήταν μια λογική/συμφεροντολογική επιλογή... Η προσαρμογή μου στον χώρο και ο εγκλιματισμός μου ήταν μακρύς και δύσκολος, ειδικά τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια αλλά τελικά έγινε με αρκετά μεγάλη επιτυχία θα τολμήσω να πω...  Μετά από τόσο χρόνια στον χώρο της Πληροφορικής, όντας όχι μόνος επαγγελματίας της Πληροφορικής αλλά και χομπίστας πιστεύω ότι αυτό που μου έδωσε πέρα από τα όποια skills και τα λεφτά που έχω κερδίσει είναι η μεθοδικότητα στην αντιμετώπιση προβλ

Το 2017 τελειώνει κι εγώ παρατηρώ το συρρικνωμένο σε σχέση με πέρσι post rate του Ψαροκόκαλου... Κι αν συνέβησαν διάφορα μέσα σε αυτή την χρονιά, το post rate του blog, όπως όλα δείχνουν, θα καταγράψει ιστορικό χαμηλό, παρά το γεγονός ότι το 2016 ήταν η πρώτη χρονιά από την ίδρυση του που εμφάνισε αύξηση στον αριθμό των posts συγκριτικά με την προηγούμενη χρονιά... Αφενός δεν μπορώ να εξηγήσω την μείωση στην ποσότητα, αφετέρου προσωπικά είμαι ικανοποιημένος από την ποιότητα του υλικού που εμφανίστηκε στο blog την χρονιά που μας πέρασε... Πολύ ενθαρρυντικό είναι κατά την άποψή μου και δεν είναι μόνο δική μου αίσθηση, μια δειλή αλλά εμφανής αναβίωση του blogging τους τελευταίους μήνες σε πείσμα του ανεμοστρόβιλου των social media που σαρώνει χρόνια τώρα το ελληνικό (κι όχι μόνο) internet... Ας υπάρχει να διαβάζουμε και κάτι πιο ουσιαστικό από την επόμενη φοβερή ατάκα ή το επόμενο ξεκαρδιστικό meme... Πολλά posts ή λίγα, το Ψαροκόκαλο μεγαλώνει μαζί με μένα, σε 1,5 μήνα κλείνει τα 8 και

Στο τελευταίο βιβλίο της saga του Μαύρου Πύργου ο Stephen King είχε προσπαθήσει να παρηγορήσει τον Πιστό του Αναγνώστη: ...Όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν κάποτε, Πιστέ Αναγνώστη. Ακόμα κι ο Stephen King δεν μπορεί να πλάσει μια ιστορία που να διαρκέσει για πάντα... Τελικά όμως μπορεί...  Θες γιατί η πηγή της έμπνευσης εξακολουθεί να αναβλύζει, θες γιατί είναι χαζό να σκοτώνεις την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά, ο καθένας μπορεί να κρατήσει την εκδοχή που προτιμά... Τα prequels δεν είναι κάτι νέο στην λογοτεχνία και δη του φανταστικού οπότε αυτό που μένει στο τέλος της ημέρας είναι ένα ακόμα βιβλίο βγαλμένο μέσα από το σύμπαν του Μαύρου Πύργου και για τον Πιστό Αναγνώστη είναι το μόνο που τελικά μετράει... Στο βιβλίο αυτό βρίσκουμε το κα-τετ του 19 στο ταξίδι τους για την Κάλα Μπριν Στέρτζις... Μια μανιασμένη χιονοθύελλα, ένας παγετοστρόβιλος, τους αποκλείει σε μια εγκαταλλειμένη πόλη και έτσι μπροστά σε μια φουντωμένη φωτιά ο Ρόλαντ τους διηγείται μια ιστορία από τ

Το 2017 είναι το έτος του Μαύρου Πύργου αφού διάβασα όλα τα βιβλία της saga και φυσικά δεν γινόταν να μην δω την ταινία που κυκλοφόρησε φέτος... Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα έχοντας χαμηλές προσδοκίες διότι οι μεταφορές στο σινεμά ή την τηλεόραση των έργων του Stephen King δεν είναι συνήθως πολύ επιτυχημένες και κατά την άποψή μου είχα δίκιο...   Δεν ξέρω πως θα αντιμετώπιζα την ταινία αν δεν είχα διαβάσει τα βιβλία, πιστεύω ότι σίγουρα θα είχα διαφορετική άποψη αλλά τα έχω διαβάσει και αυτή η γνώση με κάνει να την θεωρώ αφόρητα αποσπασματική, γεμάτη πασαλείμματα και αλλοιώσεις της αυθεντικής ιστορίας... Για να είμαι δίκαιος, η ταινία δεν ισχυρίζεται ότι είναι πιστή αντιγραφή του πρώτου βιβλίου της σειράς, το λέει ρητά ότι είναι στηριγμένη στα βιβλία αλλά οι παραδοχές που κάνει βγάζουν το μάτι του Πιστού Αναγνώστη...  Κατ' αρχήν και χωρίς καμία ρατσιστική διάθεση, δεν μπορεί να διαβάζεις σε 7 βιβλία για τα γαλάζια σαν πάγο μάτια του Ρόλαντ και για την ψηλόλιγνη φιγούρα

Διάβασα πρόσφατα το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Jorge Bucay «Ο Δρόμος της Συνάντησης» : Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου. Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή. Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ. Το σπίτι που εγώ έζησα την παιδική μου ζωή και οι άνθρωποι που μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή δεν ήταν αυτός ο βατήρας... Μου έδωσαν αγάπη, δεν το αμφισβήτησα ποτέ αυτό, αλλά δεν μου έδωσαν κανένα από τα απαραίτητα εφόδια που χρειάζεται ένα παιδί για να βγει έξω και να αντιμετωπίσει τον κόσμο... Ούτε πως να αγαπάς και να σέβεσαι πρώτα απ' όλα τον εαυτό σου, ούτε το πως

Το QlikView προσφέρει μια πληθώρα επιλογών όσων αφορά τη διαχείριση των χρηστών οι οποίοι θα έχουν πρόσβαση στο Access Point... Κάποιες από αυτές τις επιλογές χρησιμοποιούν NTFS Authorization (το οποίο χειρίζονται τα Windows) και κάποιες DMS Authorization  ( το οποίο χειρίζεται το QlikView)... Κάποιες από αυτές τις επιλογές δεν μπορούν να λειτουργήσουν παράλληλα ακριβώς λόγω αυτή της διαφοροποίησης στο Authorization, όπως ας πούμε ο Active Directory service provider (NTFS) με αυτόν του Custom Directory (DMS)... Αυτές τις ημέρες εμφανίστηκε μια ενδιαφέρουσα περίπτωση στην δουλειά όταν κλήθηκα να δώσω πρόσβαση στο QlikView  σε χρήστες οι οποίοι δεν ανήκαν στο εταιρικό Active Directory... Όπως προείπα η λύση του Custom Directory απορρίφθηκε αφού δεν ήταν συμβατά τα Authorization types των δύο service connectors (AD και Custom) οπότε η λύση που επιλέχθηκε ήταν αυτή του Local directory provider...  Όπως θα δούμε και στο σχετικό help page της QlikView  , o connector χρησιμοποιεί την λί

...Όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν κάποτε, Πιστέ Αναγνώστη. Ακόμα κι ο Stephen King δεν μπορεί να πλάσει μια ιστορία που να διαρκέσει για πάντα... Αυτή είναι η πικρή αλήθεια ακόμα και όταν μιλάμε για ένα έπος όπως αυτό του Μαύρου Πύργου...  Το τέλος ήρθε και ήδη νιώθω το αίσθημα της απώλειας όπως όταν χάνεις ένα πιστό σύντροφο της καθημερινότητάς σου... Το τελευταίο και ογκωδέστατο βιβλίο του Μαύρου Πύργου, περιγράφει την ολοκλήρωση της αναζήτησης του Ρόλαντ από τη Γαλαάδ... Παρά το μέγεθός του κυλά σαν νερό... Τα απομεινάρια του κα-τετ του Δεκαεννιά συνεχίζουν την πορεία τους προς τον τελικό προορισμό τους υπερπηδώντας τα τελευταία εμπόδια που βάζει στο δρόμο τους ο Πορφυρός Βασιλιάς όχι όμως χωρίς κόστος...  Το φινάλε έρχεται να αποδώσει την κάθαρση για όλους... Μια επουράνια δικαιοσύνη αποδίδεται στον καθένα, ο καθένας πληρώνει για τις πράξεις του, επιβραβεύεται ή τιμωρείται... Ο King με το τέλος που επέλεξε να δώσει στο βιβλίο παίζει πολύ με την ιδέα της ύβρεως με την

Άλλη μια ιστορία καθημερινής τρέλας, τόσο γελοία και τραγική ταυτόχρονα, χαρακτηριστική όμως της χώρας/κράτους ανέκδοτου στο οποίο ζούμε... Αν εργάζεσαι σε τράπεζα η ασφάλιση υγείας σου είναι στο ΤΑΥΤΕΚΩ...  Αν πάψεις να εργάζεσαι σε τράπεζα για να έχεις βιβλιάριο υγείας από το ΙΚΑ πρέπει πρώτα να προχωρήσεις σε διαγραφή από το ΤΑΥΤΕΚΩ... Το γιατί χρειάζεται μια τέτοια διαδικασία από την στιγμή που παύεις να έχεις ένσημα από τράπεζα και πλέον τα ένσημα σου είναι από άλλου τύπου εταιρεία, το αφήνω ασχολίαστο... Τα γραφεία του ΤΑΥΤΕΚΩ που πας να κάνεις την αίτηση διαγραφής βρίσκονται στην Χαρίλαου Τρικούπη... Πας εκεί με το βιβλιάριο υγείας, την ταυτότητα σου, κάνεις την αίτηση και σου δίνουν τη βεβαίωση διαγραφής... η οποία ΟΜΩΣ δεν έχει καμία ισχύ αν δεν πας από τα ΑΛΛΑ γραφεία του ΤΑΥΤΕΚΩ ( Upd : Είναι γραφεία του ΕΦΚΑ τελικά ) που βρίσκονται στην Πατησίων για να σου βάλουν μια σφραγίδα στη βεβαίωσή σου ... Είναι περιττό να πω το πόσο παράλογο είναι όλο αυτό, το τι κού

Δεν είναι φρέσκο θέμα αλλά με απασχολεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, η (κακή) χρήση των smartphones και το πως αυτή ενισχύει την αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων κι ενδεχομένως επηρεάζει αρνητικά σε καταστάσεις όπως το stress, η κατάθλιψη και άλλα... Τα παρακάτω δύο τραγούδια ασχολούνται με αυτό τον προβληματισμό και είναι αγαπημένα...  

Όταν είμαι άρρωστος και κάθομαι στο σπίτι, για να σκοτώσω την ώρα μου είτε θα δω κάποια σειρά είτε θα διαβάσω κάποιο βιβλίο, οι ρυθμοί "κατανάλωσης" του οποιουδήποτε μέσου όμως είναι καταιγιστικοί... Κάπως έτσι κάποτε σε μια αμυγδαλίτιδα διάβασα τις "Πύλες της Φωτιάς" σε μια μέρα, σε μια γαστρεντερίτιδα είδα όλη την πρώτη σεζόν του " Stranger Things " κ.ο.κ. ... Αυτή την φορά είμαι κλινήρης από την Τρίτη με τον λαιμό γεμάτο πύον και με 500άρα αντιβίωση δις ημερησίως οπότε ο χρόνος για διάβασμα είναι αρκετός... Έτσι λοιπόν διάβασα μέσα σε δυο μέρες το  "Ο Μαύρος Πύργος VI - Το τραγούδι της Σουζάνας" , το προτελευταίο βιβλίο της σειράς κι έχω προλάβει να διαβάσω και καμιά 300αριά σελίδες από το τελευταίο βιβλίο αλλά γι' αυτό θα τα πούμε σε άλλο post... Η ουσία είναι ότι το τέλος του μονοπατιού πλησιάζει... Μετά τα γεγονότα που συμβαίνουν στο προηγούμενο βιβλίο της σειράς  , η Σουζάνα, όμηρος μέσα στο ίδιο της το σώμα από την Μία, τη δ

Αυτό είναι το feeling... Προσωπικό, επαγγελματικό, ψυχολογικό αδιέξοδο... Διαρκή βήματα μπρος και πίσω, τίποτα δεν αλλάζει απλά η επιβεβαίωση της μη επιβεβαίωσης για άλλη μια φορά... Ανεπάρκεια σε όλα...

Ο Μαύρος Πύργος, μέρος 5ο... Η αναζήτηση του κα-τετ του Ρόλαντ Ντεσέιν, του τελευταίου πιστολέρο, συνεχίζεται όταν στο δρόμο τους εμφανίζονται κάποιοι αγρότες κι ένας ιερέας από ένα μέρος με την ονομασία Κάλα Σεν Μπριτζες και ζητούν τη βοήθειά τους... Κάθε 20 χρόνια περίπου οι μυστηριώδεις Λύκοι έρχονται και απαγάγουν το ένα από τα δυο δίδυμα παιδιά κάθε οικογένειας της κοινότητας και όταν αυτά επιστρέφουν έχουν μεταβληθεί σε άμυαλους γίγαντες που πεθαίνουν πρόωρα... Η μέρα της επιστροφής των Λύκων πλησιάζει...  Ο Ρόλαντ αποφασίζει να αφεθεί στο κα και να λοξοδρομήσει προς την Κάλα για να βοηθήσει τους χωρικούς... Ξέρει ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο και ότι όλα θα υπηρετήσουν στο τέλος τον σκοπό του, την αναζήτηση του Μαύρου Πύργου και την αποκατάσταση της ισορροπίας στο σύμπαν... Το βιβλίο κινείται στα υψηλά στάνταρ που έχουν χαράξει τα προηγούμενα τέσσερα βιβλία της σειράς και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά... Παρ' όλα αυτά δεν επιδεικνύει τη ζωντάνια και τον παλμ

Είμαι ένας μοναχικός λύκος... Δεν τα πάω καλά με τους ανθρώπους, τους αφήνω δύσκολα να έρθουν κοντά κι όταν έρθουν τους διώχνω εύκολα από κοντά μου, με την πρώτη ευκαιρία... Ζητάω τα πάντα από τους άλλους και φυσικά με απογοητεύουν εύκολα, κάνω όμως το ίδιο και στον εαυτό μου, τουλάχιστον είμαι δίκαιος... Τους περνάω όλους από κόσκινο, ψάχνω σχεδόν με πάθος την ευκαιρία να τους απορρίψω... Καταλαβαίνω ότι δεν είναι νορμάλ αυτό και προσπαθώ να μην υπερβάλλω αλλά έτσι τα πράγματα μπερδεύονται χειρότερα... Αμφισβητώ την κρίση μου συχνά, αναρωτιέμαι αν η άποψη που έχω για κάποιον είναι πραγματικά αποτέλεσμα μιας δεδομένης ασυμφωνίας χαρακτήρων μεταξύ δυο ανθρώπων ή του ανθρωποδιώχτη που κουβαλάω μέσα μου...  Κυνηγάω διαρκώς το πιο πολύ, το καλύτερο, ζω σε διαρκή ένταση...  Λέω ότι θα φρενάρω αλλά δεν τα καταφέρνω...  Νιώθω ότι όλοι περιμένουν από μένα πάντα κάτι επιπλέον, ότι ποτέ δεν είναι αρκετή η αγάπη, τα λεφτά, η δουλειά, τα ρούχα, τα αυτοκίνητα, πάντα χρωσ

Στην Αγία Παρασκευή, στην παιδική χαρά στην πλατεία, χθες το πρωί, εμφανίζονται μια παρέα τσιγγανάκια...  Ένα από αυτά είναι ένα αγοράκι που πρέπει να είναι από 6 ως 8 ετών...  Φοράει ένα βρώμικο παντελόνι μακριάς πυτζάμας, φανελάκι με τιράντα και είναι ξυπόλυτο...  Στο λαιμό του έχει περασμένη μια πιπίλα με πλαστική αλυσίδα που έχει στο στόμα την οποία βγάζει για να πιει ... φραπέ από ένα μπουκαλάκι του νερού  που κουβαλάει μαζί του...  Η συμπεριφορά όλης της παρέας είναι συμπεριφορά αγριμιών, σε μια παιδική χαρά γεμάτη παιδάκια και γονείς/παππούδες, κάνουν ότι μπορούν για να ενοχλήσουν...  Την προσοχή μου έχει κερδίσει ο ξυπόλυτος πιτσιρικάς με την πιπίλα στο στόμα και το φραπέ στο χέρι...  Σκέφτομαι ότι πρέπει να ειδοποιήσω τις κοινωνικές υπηρεσίες, το Χαμόγελο του Παιδιού, την αστυνομία, αυτά τα παιδιά κι αυτός ο πιτσιρικάς συγκεκριμένα φωνάζουν την παραμέληση που υφίστανται... Δεν έχει να κάνει με την φυλή, το χρώμα του δέρματος, την θρησκεία, τα χρήματα που

Μικρά tips που φάνηκαν χρήσιμα από τη δουλειά της εβδομάδας που πέρασε: Αν προσπαθούμε να φιλτράρουμε τα data που διαβάζουμε στο load script και να κρατήσουμε μόνο τις τιμές εκείνες που περιέχουν αριθμούς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την function IsNum  ... Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που η  IsNum  θα επιστρέψει TRUE, πχ '3E4', διότι θα το θεωρήσει scientific numeric format, ενώ εμείς δεν θα θέλαμε κάτι τέτοιο... Μια καλή λύση για να αντιμετωπίσεις τέτοιου είδους προβλήματα είναι η παρακάτω γραμμή κώδικα την οποία απλώς προσθέτεις στο where statement: Len(Purgechar(Field, '0123456789'))=0 Links : Len , PurgeChar Θέλουμε να "καθαρίσουμε" το πεδίο που διαβάζουμε το οποίο είναι αριθμητικό αλλά έρχεται από το data source με προπορευόμενα μηδενικά (leading zeros) στα αριστερά της τιμής; Χρησιμοποιούμε το παρακάτω transformation και η δουλειά μας έχει γίνει: Replace(Ltrim(Replace(Field, '0', ' ')), ' ', '0') Links : Rep

Στις 19:18 δέχτηκα μια κλήση στον κινητό μου τηλέφωνο, χτύπησε μια φορά και μετά σταμάτησε... Όταν κοίταξα να δω ποιος με κάλεσε, είδα ένα άγνωστο τηλέφωνο με κωδικό κλήσης χώρας το 00351... Το Google με πληροφόρησε ότι αυτός είναι ο κωδικός κλήσης της Πορτογαλίας και μια απλή αναζήτηση του αριθμού μου υπέδειξε ότι ο κάτοχος του είναι μια επιχείρηση που πουλάει μεταχειρισμένα αυτοκίνητα στην Alboufeira  κι έχεi και σελίδα στο Facebook... Η Πορτογαλία είναι πολύ αγαπημένη μου χώρα και πάντα θυμάμαι με εξαιρετική αγάπη και γλύκα τις τρεις μέρες όλες κι όλες που πέρασα εκεί... Θα ήθελα να πω στον παρά λίγο Πορτογάλο συνομιλητή μου ένα "boa noite" και να του πω επίσης ότι επειδή είμαι σε φάση έρευνας αγοράς για καινούργιο αυτοκίνητο να με ξαναπάρει... :)

Τώρα που οι διακοπές τελείωσαν, τα σχολεία σιγά σιγά ανοίγουν και η καθημερινότητα γίνεται ξανά απαιτητική αποφάσισα να κάνω ένα βήμα πίσω, να κατεβάσω ταχύτητα, να πάω όπου με πάει το κύμα... Το ασταμάτητο άγχος, η ένταση που ποτέ δεν αποκλιμακώνεται, το κυνήγι του περισσότερου δεν οδηγεί πουθενά ή μάλλον οδηγεί σε πολύ συγκεκριμένα μέρη, σκιερά και χλοερά... Καλά τα φράγκα κι οι δουλειές αλλά τα σημαντικά είναι άλλα... Κυνήγησα πολύ τα φράγκα, την εξέλιξη, την προσωπική επιβράβευση και επιβεβαίωση τα τελευταία τρία χρόνια και ευτυχώς για μένα πέτυχα πολλά αυτό το διάστημα, τώρα όμως νιώθω ότι θέλω να ηρεμήσω λίγο, να πατήσω λίγο φρένο... Ο έντονος ρυθμός έχει αρχίσει να με εξαντλεί, τα λεφτά μου είναι ok, τις αυτοεπιβεβαιώσεις μου τις πήρα, δεν έχω να αποδείξω κάτι ούτε σε εμένα ούτε σε κανέναν άλλο... Τώρα, όσα έρθουν κι όσα πάνε, άλλωστε αν πασχίζεις πάρα πολύ για κάτι στο τέλος το γκαντεμιάζεις, ίσως μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων να οδηγήσει σε ακόμα καλύτερα α

Κάθομαι στη βεράντα του ενοικιαζομένου διαμερίσματος που αποτελεί το σπίτι μας για το δεύτερο μέρος των φετινών καλοκαιρινών διακοπών μας στην Στούπα και γράφω με το lap top στα γόνατα... Ο ήλιος πέφτει σιγά σιγά και φυσάει ένα ευεργετικό αεράκι, απόλυτη ευδαιμονία... Τι θα γινόταν αν κάποιος σου παρείχε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα, δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους άλλους, στον πλανήτη ολόκληρο; Πώς διαχειρίζεσαι ένα τέτοιο προνόμιο αλλά και την τεράστια ευθύνη που αντιστοιχεί σε αυτή τη δύναμη; Αυτά τα ερωτήματα καλείται να απαντήσει η δωδεκάχρονη Γκουέντι μια καλοκαιρινή ημέρα του 1974 όταν ένας μυστηριώδης άνδρας εμφανίζεται και της χαρίζει ένα κουτί με κουμπιά, αναθέτοντάς της την φύλαξή του... Το κουτί έχει διάφορα κουμπιά και μοχλούς επάνω που μπορούν να προκαλέσουν τον όλεθρο σε διάφορα μέρη του κόσμου ή να πραγματοποιήσουν κάθε επιθυμία του κατόχου του... Ο King , συνοδεία του  Richard Chizmar , επιστρέφει στο αγαπημένο του Maine και την

Το έχω πάρει απόφαση ότι δεν μπορώ να γράψω επί της ουσίας κριτική για τα βιβλία του Nesbo διότι αφενός δεν είμαι αντικειμενικός και αφετέρου ακολουθούν μια συγκεκριμένη μανιέρα, όπως όλα τα βιβλία τύπου series, που ή σου αρέσει ή όχι... Προσωπικά λατρεύω τον Harry Hole και τις ιστορίες του και πιστεύω ότι τον αγαπά και ο Nesbo κι όχι μόνο για τα λεφτά και τη δόξα που του έχει χαρίσει... Μπορεί να λένε ότι ο  Nesbo  μισεί τον Hole που του έχει κλέψει όλη τη δόξα αλλά πάντα οι ιστορίες του αλκοολικού μπάτσου από το Όσλο είναι αυτές που πρέπει... Η σύνοψη του βιβλίου από το Μεταίχμιο είναι αυτή: Πλινκ: Ο ήχος του ταιριάσματος στο Tinder είναι ο τελευταίος που θα ακούσει η Ελίζε Χέρμανσεν πριν πέσει θύμα δολοφονίας μες στο διαμέρισμά της. Το νεκρό κορμί της θα βρεθεί από την αστυνομία σημαδεμένο και στραγγισμένο από το αίμα. Όταν μια ακόμα γυναίκα δολοφονείται, τα αντανακλαστικά του πρώην επιθεωρητή και νυν καθηγητή στην Αστυνομική Ακαδημία Χάρι Χόλε, θρυλικού δ

Στο καράβι της επιστροφής από Αίγινα, καθόμαστε στο σαλόνι... Έχω βάλει μια ταινία στα παιδιά στο laptop γιατί δεν έχω κουράγιο να τους κυνηγάω, πονάει η μέση μου, κάθομαι δίπλα τους και απαντάω σε ευχετήρια μηνύματα στο Facebook από το κινητό μου, είναι τα γενέθλιά μου... Παραδίπλα κάθεται μια παρέα από δύο οικογένειες που μιλούν αγγλικά... Έχουν, κι οι δυο μαζί, αρκετά παιδάκια που κάνουν την σχετική φασαρία αλλά τίποτα το ιδιαίτερο... Το ένα παιδάκι από όλα έχει μια δυσμορφία στο πρόσωπο πολύ έντονη που του αλλοιώνει εντελώς το δεξί μισό του προσώπου του... Δεν φαίνεται να έχει κάποιο άλλο πρόβλημα, νοητικό ή κάτι άλλο ας πούμε αλλά το πρόσωπό του είναι μαγνήτης για το βλέμμα... Ο Σ. το προσέχει και μου τον δείχνει ρωτώντας με τι έχει αυτό το παιδάκι και είναι έτσι... Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι κάτι έπαθε και δεν είναι ωραίο να το δείχνουμε με το δάχτυλο διότι θα αισθανθεί άσχημα... Σκέφτομαι πόσες φορές θα έχει ήδη και πόσες ακόμα θα αντιμετωπίσει αυτό το αγοράκι και οι γονε

Ο Μαύρος Πύργος μέρος τέταρτον, δέστε τις ζώνες σας ή μάλλον λύστε τις...  Το βιβλίο ξεκινάει από εκεί που τελείωσε το προηγούμενο μέρος της ιστορίας  , ταξιδεύουν με τον  Μονοτρόχιο Μπλέην, ένα τρένο που ελέγχει μια τεχνητή/διαταραγμένη νοημοσύνη προς τα Δυτικά και προσπαθούν να βρούνε τρόπο έτσι ώστε ο Μπλέην να μην τους πάρει μαζί του στον προαποφασισμένο θάνατό του... Όταν τα καταφέρνουν, βρίσκονται σε κάποια έκδοση του Κάνσας, πολύ όμοια αλλά και πολύ διαφορετική από αυτή του κόσμου του Τζέικ, του Έντι και της Σουζάνας όπου ένας λοιμός έχει εξοντώσει τους πάντες... Καθώς η πορεία τους για την αναζήτηση του Πύργου συνεχίζεται το πλήρωμα του χρόνου φτάνει για να μάθει το κα-τετ του λεπτομέρειες για το παρελθόν του Ρόλαντ, για το ποια γεγονότα αποτέλεσαν αφορμή για την έναρξη αυτής της αναζήτησης... Μαθαίνουν λοιπόν για το πως ο Ρόλαντ, συνοδεία του Κάθμπερτ και του Άλεν, του πρώτου κα-τετ του, για να γλιτώσουν από τον Μάρτεν και την ανασφάλεια που κυριαρχεί στη Γαλαάδ, λ

Το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος που πολεμάει το άγχος και την κατάθλιψη , συνειδητά, είναι ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του... Όχι ως προς τον τομέα της αυτοπεποίθησης και του αυτοσεβασμού αλλά ως προς το ότι δυσκολεύεται να ερμηνεύσει τις αντιδράσεις του...  Δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν μια συγκεκριμένη αντίδραση, μια έκρηξη οργής, μια κακή διάθεση είναι αποτέλεσμα μιας αντίδρασης του οργανισμού στις δυσκολίες, τις στενοχώριες, τις απογοητεύσεις που όλοι λίγο πολύ βιώνουν ή οφείλονται στην "πάθησή" του... Μπαίνει στη διαδικασία να ζυγίζει αίτια, αφορμές και αντιδράσεις, αν υπήρχε λογική ποσόστωση συναισθήματος στην αντίδραση ή αν η αδρεναλίνη έρευσε παραπάνω από το κανονικό...  Ακόμα δυσκολότερο να αποφανθεί για το τις πταίει είναι η περίοδος που για ακόμα μια φορά προσπαθεί να ελαττώσει και να κόψει τελικά την όποια φαρμακευτική αγωγή λαμβάνει, εφόσον έχει δώσει ο γιατρός το ok...  Γνωρίζει ότι η διαδικασία οφείλει να είναι αργή κ

Το σημερινό post αφορά τρία links που περιέχουν πληροφορία εξαιρετικά χρήσιμη για εμένα, όπως αποδείχτηκε, τις προηγούμενες μέρες όταν και δούλευα πάνω σε μια εφαρμογή με ένα αρκετά sophisticated dashboard πωλήσεων... Το πρώτο, από το Analytics Vidhya , περιέχει ένα πολύ καλό οδηγό για τη δημιουργία Box Plot σε QlikView...  Το Box Plot δεν είναι ευρέως χρησιμοποιούμενο chart και απαιτεί αυτός που το διαβάζει να έχει κάποιες γνώσεις στατιστικής και να αντιλαμβάνεται κάποια βασικά μεγέθη αλλά είναι ένα chart που σε εκπαιδευμένα μάτια μπορεί να απεικονίσει γρήγορα και παραστατικά πολύ πληροφορία... Το δεύτερο link είναι και πάλι από το Analytics Vidhya  και είναι ένας εξαιρετικό οδηγός για το πως να ενσωματώσεις Google Maps στην  QlikView εφαρμογή σου χωρίς την χρήση  add ons ή την αναγκαστική χρήση του web view... Είναι μια αρκετά πολύπλοκη υλοποίηση η οποία περιγράφεται όμως βήμα βήμα και η οποία αν γίνει όπως πρέπει ανταμείβει με εξαιρετικά αποτελέσματα... Το τρίτο link ε

Μου αρέσει να βάζω στόχους και να τους επιτυγχάνω, μου αρέσει να σπρώχνω τα όρια μου κάθε φορά και λίγο παρακάτω... Η διαδικασία από την στοχοθεσία μέχρι την επίτευξη του στόχου με κρατάει ζωντανό και με το μυαλό μου σε κίνηση... Ξεκινώντας εδώ και 2 χρόνια πάνω κάτω την προσπάθεια να περπατώ/τρέχω όσο μπορώ περισσότερο έτσι ώστε να γυμναστώ, να χάσω κάποια επιπλέον κιλά και να έχω καλύτερη υγεία, είχα βάλει σαν στόχο κάποια στιγμή να διανύσω την απόσταση από το σπίτι μου στην Αγία Παρασκευή μέχρι το πατρικό μου στον Ταύρο με τα πόδια... Ο στόχος αυτός έγινε πραγματικότητα χθες το πρωί, πολύ ευκολότερα από ότι περίμενα τελικά και η ικανοποίηση που ένιωσα, και νιώθω ακόμα, είναι μεγάλη... Τώρα βρίσκομαι ήδη  σε φάση αναζήτησης του επόμενου στόχου...

Χθες ήταν ο  Chester Bennigton , πριν λίγο καιρό ο Chris Cornell , το 2016 ήταν ο Bowie ... Πολλοί από τους μουσικούς που συνδέθηκαν με την νιότη μου, που θαύμαζα, που αγαπούσα, που αδιαφορούσα για αυτούς, φαίνονται να στριμώχνονται στην έξοδο για μια τελευταία και οριστική έφοδο στον ουρανό... Αναρωτιέμαι ποιος θα είναι ο επόμενος, αν θα είναι αυτοκτονία, ατύχημα ή θάνατος από φυσικά αίτια, αν θα είναι νέος ή πλήρης ημερών... Κάθε φορά που μαθαίνω μια τέτοια είδηση κοιτάζω να μάθω την ηλικία του νεκρού, αν είμαστε συνομήλικοι ή όχι... Φοβάμαι τον χρόνο που περνάει, το βάρος που στοιβάζει στο σώμα και την ψυχή, κάθε τέτοια είδηση με κάνει να αισθάνομαι λίγο περισσότερο άβολα, σαν η γενιά μου να σβήνει σιγά σιγά...

Απροσδόκητα ενδιαφέρον και απολαυστικό το  "Η εκκλησία των νεκρών κοριτσιών" του Stephen Dobyns , ένα βιβλίο που παρέμεινε στα αδιάβαστα για παραπάνω από ένα χρόνο και καθώς είχαν προηγηθεί δύο αποτυχημένες μου προσπάθειες να το διαβάσω... Τελικά η τρίτη προσπάθεια δεν ήταν η φαρμακερή, ήταν η σωστή, έδωσα στο βιβλίο το χρόνο που που χρειαζόταν για να ξεδιπλώσει τις χάρες του και αυτό με αντάμειψε... Σε μια μικρή, ήσυχη πόλη της πολιτείας της Νέας Υόρκης, η ηρεμία και οι ομαλοί ρυθμοί της ζωής διαταράσσονται από τις εξαφανίσεις τριών κοριτσίων γύρω στα 13 με 14... Το σοκ για την τοπική κοινωνία είναι τεράστιο και όσο ο καιρός περνάει και η υπόθεση παραμένει άλυτη τα πνεύματα οξύνονται... Η καχυποψία και ο φόβος οδηγούν τις καταστάσεις στα άκρα, οι άνθρωποι αφήνονται να γίνουν έρμαια και η αληθινή όψη των χαρακτήρων τους αναδύεται σταδιακά επιφυλάσσοντας εκπλήξεις... Παράλληλα, η ίδρυση μιας φιλοσοφική λέσχης μαρξιστικού προσανατολισμού από ένα νεοαφιχθέντα  καθηγητή

Θα ήθελα να μπορούσα να γράψω ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε να στείλει ένα  sms ή ένα email στο κινητό που θα αποκτήσετε κάποια στιγμή και μάλλον θα σας το έχω πληρώσει εγώ... Αυτό το sms ή το mail θα ήθελα να το λάβετε όταν θα είστε εκεί γύρω στα 15 με 16 και θα έχετε αρχίσει να σκέφτεστε τι σημαίνει να ανοίγεις τα φτερά σου και να πετάς...  Θα σας έλεγα σε αυτό το sms ή το mail ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κυνηγάς πάντα αυτό που αγαπάς,να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, ποτέ δεν πρέπει να το βάζεις κάτω, να σηκώνεσαι ακόμα κι όταν η μούρη σου τρώει χώμα... Θα σας έλεγα ότι όταν θα έρθει η ώρα της επιλογής πρέπει να ακούσετε μόνο την καρδιά σας, κανέναν άλλο, ούτε εμένα, οι μεγάλοι επειδή έχουν στερηθεί την φλόγα της νεότητας πιστεύουν ότι είναι έτσι και τα παιδιά τους και ελπίζουν για αυτά ζωές "εξασφαλισμένες"...  Θα διαφωνήσουμε και δεν είναι κακό, μην φοβηθείτε να το κάνετε, όποια απόφαση κι αν πάρετε, όπου κι αν σας βγάλει θα είναι για καλό γιατί αν πι

Ανέκαθεν αγαπούσα πολύ αυτό το κομμάτι, είναι ίσως το αγαπημένο μου της δισκογραφίας των πολυαγαπημένων Placebo ... Τόσο η μουσική του όσο και οι στίχοι του με έκαναν από την πρώτη φορά που το άκουσα να κολλήσω μαζί του... Σήμερα το πρωί είδα ένα βίντεο στο προφίλ ενός φίλου στο Facebook από την χθεσινή εμφάνιση των Placebo στο Rockwave όταν έπαιξαν αυτό το κομμάτι... Είπαμε ότι το αγαπώ πολύ αλλά κάτι  το γεγονός ότι πλέον κοντεύω τα 40, κάτι τα σημεία που επέλεξε ο Molko να τονίσει με χειρονομίες κάποιους στίχους και η γενικότερη εικόνα του, κάτι το γεγονός ότι είμαστε σχεδόν συνομήλικοι, οι Placebo κλείνουν φέτος 20 χρόνια, το τραγούδι μίλησε πραγματικά μέσα μου... 20 years to go χωρίς να είναι ποιητική αδεία πλέον και you 're the truth not i... Twenty Years Placebo There are twenty years to go and twenty ways to know who will wear who will wear the hat There are twenty years to go the best of all i hope enjoy the ride the medicine show