Γιατί δεν πάω σε κηδείες...

Χθες το μεσημέρι στις 3:30, στο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου έγινε η κηδεία του συναδέλφου Γ.Δ. ... Σχεδόν το σύνολο των συναδέλφων, πλην κάποιων που έπρεπε να παραμείνουν στον γραφείο για λειτουργικούς λόγους και αυτών που δεν ήθελαν να πάνε στην κηδεία, τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία όπως συνηθίζεται να λέμε... Εγώ δεν πήγα, ήμουν μεταξύ αυτών που δεν ήθελαν να πάνε στην κηδεία... 

Δεν πηγαίνω ποτέ σε κηδείες παρά μόνο αν είναι απολύτως απαραίτητο για να στηρίξω κάποιον δικό μου άνθρωπο που με χρειάζεται να είμαι εκεί και αυτό γίνεται με βαρύ προσωπικό κόστος... Είμαι ένας άνθρωπος με διάφορα θέματα μέσα στο κεφάλι μου οπότε δεν θέλω να ζορίζω τον εαυτό μου σε κάποια θέματα, ειδικά όταν μπορώ να το αποφύγω... Με καταρρακώνει η απόγνωση των αγαπημένων που μένουν πίσω και η απελπισία του αποχωρισμού, δεν θέλω να το βιώνω ούτε σαν παρατηρητής...

Στις κηδείες με ενοχλούν (με εξοργίζουν) και αυτοί που τις αντιμετωπίζουν σαν κοινωνικό δρώμενο, που νιώθουν την υποχρέωση να φορέσουν το λυπημένο τους πρόσωπο, τα καλά τους ρούχα και να κάνουν κλισέ σχόλια του τύπου "τι είναι ο άνθρωπος, ένα τίποτα είναι..." ... Αυτοί που υπερβάλλουν στις εκδηλώσεις του πόνου τους διότι πιστεύουν ότι "έτσι πρέπει", που συναγωνίζονται σε σπαραγμό τους πραγματικά οικείους του εκλιπόντος... Αυτοί, συνήθως ηλικιωμένοι, που επί της ουσίας πάνε στις κηδείες με μια κρυφή κι ανομολόγητη χαρά που ο Χάρος τους προσπέρασε, που την γλύτωσαν κι αυτή την φορά...

Όταν ήμουν 19 χρονών ο καλύτερος μου φίλος για όλη την παιδική κι εφηβική μου ηλικία σκοτώθηκε με μηχανάκι... Η κηδεία του ήταν από τις πιο δύσκολες εμπειρίες της ζωής μου και ακόμα πιο δύσκολη όταν πήγα να δω την μάνα του όταν έμαθα το νέο... Έκτοτε δεν πήγα ποτέ ξανά στο νεκροταφείο, δεν ήθελα και δεν μπορούσα, είχα πει το αντίο μου και δεν μπορούσα να μπω πάλι σε αυτή τη διαδικασία του πίσω μπρος... Από τότε έχω πάει σε δύο μόνο κηδείες, η μία ήταν όταν η (καρδιοπαθής) κουμπάρα μου, μητέρα της βαφτιστήρας μου, κήδευε την μάνα της και όταν πέθανε ο παππούς της Μ., που μου το ζήτησε σαν χάρη... Στην κηδεία του νονού μου που κηδεύτηκε στην Κύπρο δεν πήγα και μπορεί όντως να υπήρχε ένα θέμα υγείας του γιου μου του Σ. εκείνες τις μέρες και το οποίο επικαλέστηκα σαν αιτία που δεν πήγα, όμως αυτό είχε αρχίσει να βελτιώνεται, η πραγματική αιτία ήταν ότι δεν ήθελα να πάω, δεν άντεχα να μπω σε εκείνο τον κυκεώνα του πόνου και της απόγνωσης που προκάλεσε ο εντελώς απροσδόκητος θάνατός του...

Τρέμω στην σκέψη ότι θα έρθει κάποια στιγμή η ώρα να κηδέψω τους γονείς μου...