Μούδιασμα...
Σήμερα το πρωί γύρω στις 10:30 ένας συνάδελφος έπαθε ανακοπή καρδιάς... Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες άλλων συναδέλφων που προσπάθησαν να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες αλλά και των διασωστών του ΕΚΑΒ και του Ιατρικού Κέντρου (τους καλέσαμε και αυτούς επειδή είναι πολύ κοντά μας) ο συνάδελφος πέθανε... Ήταν ένας άνθρωπος με ιστορικό καρδιοπάθειας, υπολογίζω γύρω στα 55, ανύπαντρος, κλειστός και ντροπαλός... Όταν εξέπνευσε οι συνάδελφοι που δούλευαν στην ίδια ομάδα με εκείνον έψαξαν το κινητό του μήπως και βρουν κάποιον που να φαίνεται από την επαφή ότι είχε μια σχέση πιο στενή για να τον ενημερώσουν... Μου φάνηκε τόσο στενάχωρο αυτό... Αυτό που γυρνάει στο μυαλό μου είναι το ποιος τελικά θα τον αναζητήσει... Ο Γ.Δ. έφυγε το πρωί από το σπίτι του χωρίς να ξέρει ότι δεν θα γυρίσει ποτέ πια, δεν είναι τρομερό αν το καλοσκεφτείς;
Η διοίκηση κάλεσε άμεσα ψυχολόγο για να μιλήσουν όσοι θέλουν μαζί του... Αυτή την στιγμή ο όροφος είναι σχεδόν άδειος, όλοι σχεδόν έχουν πάει στην ομαδική συνεδρία που γίνεται... Εγώ δεν πήγα, νιώθω ότι δεν έχει να μου προσφέρει κάτι άλλωστε δεν νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για αυτό το γεγονός πόσο μάλλον σε μια ομαδική συνεδρία... Απλά νιώθω ένα μούδιασμα μέσα μου από την ώρα που συνέβη το περιστατικό... Σίγουρα δεν θα χάσω την αποψινή μου προπόνηση, ότι κι αν γίνει θα πάω για τρέξιμο...
Θα μου φαινόταν κάπως... αφύσικο όλο αυτό, αν το ζούσα. Υποθέτω. Θα με άφηνε με ένα κενό, θα αποτελούσε ένα ρήγμα στο συνεχές της ύπαρξης όπως το νιώθουμε από την εμπειρία, δε θα ταίριαζε στο καθημερινό μου σενάριο, δε θα είχε νόημα - "μα πώς έγινε; Τόσο απλό, τόσο εύκολο είναι;". Μάλλον θα αισθανόμουν μετά λίγο πιο ανασφαλής. Άλλοι άνθρωποι θα προσπαθούσαν να το ξεχάσουν γρήγορα, να ασχοληθούν με άλλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις, σε ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, ένας ισραηλινός συγγραφέας έγραφε πως, μετά από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα, οι αρχές βιάζονται να καθαρίσουν τους δρόμους και να πουν πως η ζωή ξαναγύρισε στον κανονικό της ρυθμό. Επειδή προκαλούνται πολύπλοκα συναισθήματα, που οδηγούν κάποιον να αισθάνεται αδύναμος και ότι δε μπορεί να κατανοήσει. Έτσι, μένουν συνήθως καταπιεσμένα.
(Μια καλή υπόθεση είναι ότι το μούδιασμα προκαλείται από την άρνηση να επεξεργαστεί κάποιος τα συναισθήματα που έχουν προκληθεί, να τα συνδέσει με λέξεις. Ενδεχομένως, επειδή τότε θα τα κάνει πραγματικά, θα τους δώσει υπόσταση. Και, αν έχουν υπόσταση, μπορεί να φοβάται ότι θα γίνει λίγο πιο πραγματικός και ο λόγος από τον οποίο προκλήθηκαν. Οπότε, μένουν να αιωρούνται, κάπως χύμα, σαν φαντάσματα.)
Τα παραπάνω δεν είναι, φυσικά, ανάλυση για το άτομό σου, αλλά οι σκέψεις που μου ήρθαν στο μυαλό αυθόρμητα, μετά που μού έδωσα λίγο χρόνο να σκεφτώ τα όσα έγραψες.
Όπως έχω γράψει σε προηγούμενα posts, έχω διάφορα θέματα με την κατάθλιψη και το άγχος... Με τα χρόνια έχω αναπτύξει ένα μηχανισμό μέσ α μου σύμφωνα με το οποίο δεν αφήνω τον εαυτό μου να καταρρακωθεί εύκολα διότι διαφορετικά ακόμα και μια εικόνα ενός άγνωστου στο δρόμο μπορεί να με "ρίξει", το μυαλό μου μού παίζει συχνά περίεργα παιχνίδια... Δεν θα προσποιηθώ ότι δεν με τάραξε το γεγονός του θανάτου του συναδέλφου... Χθες το απόγευμα γυρνώντας στο σπίτι άλλαξα ρούχα και πήγα κατευθείαν για τρέξιμο και το βράδυ πήρα ένα zanax... Προσπαθώ όμως να εκλογικεύσω πάντα τα γεγονότα γύρω μου... Με τον εκλιπόντα δεν ήμασταν φίλοι, λέγαμε απλά μια καλημέρα... Αν με "ρίξει" αυτός ο θάνατος θα πρέπει να με "ρίχνει" ο κάθε θάνατος, η κάθε δυστυχία, η κάθε φωτογραφία παιδιών του πολέμου... Δεν μπορώ να το κάνω αυτό... Από την άλλη είμαι βραδυφλεγής χαρακτήρας, στη ζωή μου πάντα την ώρα της κρίσης ήμουν ψύχραιμος και κατέρρεα μετά όταν τα πράγματα είχαν ηρεμήσει και παγιωθεί... Δεν ξέρω...
Διαγραφή