"Γράμμα στον Κωστή" της Ξένιας Καλογεροπούλου

Τον Οκτώβριο του 2013 πεθαίνει ο Κωστής Σκαλιόρας, ο επί 37 χρόνια σύντροφος της Ξένιας Καλογεροπούλου... Σε μια προσπάθεια να διαχειριστεί τον χαμό του και να τον κρατήσει κοντά της όσο γίνεται περισσότερο ξεκινάει να του γράφει ένα γράμμα στο οποίο θυμάται την κοινή τους ζωή, αποκαλύπτει σκέψεις που δεν μοιράστηκε μαζί του, αναπολεί το παρελθόν της πριν σμίξουν... Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου περιγράφεται η πορεία της ζωής της  Ξένιας Καλογεροπούλου σε συνάρτηση με τον άντρα της ζωής της αλλά και ένα παρελθόν και μια ελληνική πραγματικότητα άγνωστη εν πολλοίς στους περισσότερους από εμάς και σε αρκετά σημεία ίσως και ακατανόητη...

Το "Γράμμα στον Κωστή" δεν προσπαθεί να δρέψει λογοτεχνικές δάφνες ούτε είναι μια αυτοβιογραφία... Είναι αυτό που λέει ο τίτλος του, ένα γράμμα σε ένα αγαπημένο, μια κατάθεση ψυχής σε κάποιον που αγαπάμε και ξέρουμε ότι μπορούμε να του ανοίξουμε την καρδιά μας...  Αυτό είναι και τελικά που θα κρίνει ο αναγνώστης διαβάζοντάς το, το αν δηλαδή το περιεχόμενο της καρδιάς που ανοίγεται μπροστά του μέσα από τις σελίδες του βιβλίου μπορεί να τον συγκινήσει...

Ήθελα να διαβάσω το "Γράμμα στον Κωστή" από όταν πρωτοάκουσα για την έκδοσή του και το αγόρασα με την πρώτη ευκαιρία... Πάντα συμπαθούσα την Ξένια Καλογεροπούλου, όταν ήμουν μικρότερος μου θύμιζε την μητέρα μου, ίσως όμως μόνο σε μένα... Μου φάνηκε τόσο ρομαντική και τόσο συγκλονιστική ταυτόχρονα η ιδέα του γράμματος σε έναν άνθρωπο που έφυγε για να τον κρατήσεις κοντά σου, ζωντανό, όσο γίνεται περισσότερο... Συν τοις άλλοις είχα ανάγκη να διαβάσω ένα βιβλίο με πλούσιο συναίσθημα... Διαβάζοντας το "Γράμμα στον Κωστή" έμαθα λεπτομέρειες για τη ζωή της Ξένιας Καλογεροπούλου που δεν της φανταζόμουν, που δεν της πρόδιδε η κινηματογραφική της παρουσία και το γλυκό της πρόσωπο... Πήρα μια γεύση μιας Ελλάδας και μιας Αθήνας αστικής που κινείται σε κύκλους διανόησης και ισχύος, κύκλων που ελέγχουν την πολιτική και πολιτιστική δραστηριότητα της χώρας από τότε (και πιο παλιά) μέχρι σήμερα...

Τελειώνοντας το βιβλίο χθες το βράδυ τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα... Ένιωσα ότι γράφοντας τις τελευταίες γραμμές η Ξένια Καλογεροπούλου αποχαιρέτησε οριστικά τον σύντροφό της, τουλάχιστον σε αυτό τον κόσμο κι επίσης ότι αγαπάω λίγο παραπάνω πια την κυρία Ξένια Καλογεροπούλου που για κάποιο λόγο μου θύμιζε την μαμά μου...