Γράμμα στον Θ. ...

Αυτό το blog επιβίωσε 7 χρόνια και θέλω να επιβιώσει πολλά ακόμα... Άλλωστε ένας από τους κυριότερους λόγους ύπαρξής του είναι μια καταγραφή σκέψεων και εικόνων που θα λειτουργήσει σαν παρακαταθήκη για τα παιδιά μου, μια ευκαιρία να πάρουν μια γεύση του τι σκεφτόμουν και ποιος ήμουν σε εποχές που αυτοί δεν με έχουν ζήσει ή που δεν θυμούνται και ίσως δεν θα θυμάμαι κι εγώ από ένα σημείο και μετά...

Αυτό το post γράφεται για εσένα Θ. και σκέφτηκα να το γράψω καθώς έγραφα το προηγούμενο... Το γράφω γιατί περνάει συχνά από το μυαλό μου η σκέψη ότι μπορεί να ζηλέψεις κάποτε γιατί τα posts για τον αδερφό σου είναι περισσότερα ή γιατί βλέπω τόσο πολύ τον εαυτό μου στον αδερφό σου... 

Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι αρκετά απλή... Ο Σ. είναι μεγαλύτερος από εσένα, είμαστε περισσότερα χρόνια μαζί... Ήταν το πρώτο μου παιδάκι και υπήρξε εποχή που προσπαθούσα να καταγράφω κάθε ανάμνηση διότι φοβόμουν μην τις ξεχάσω... Δεν σημαίνει ότι οι δικές σου αναμνήσεις είναι λιγότερο πολύτιμες, κάθε άλλο, απλά ο άνθρωπος μεγαλώνοντας κουράζεται δεν έχει την όρεξη που είχε κάποτε, από την άλλη όμως ωριμάζει κιόλας και μαθαίνει τι πραγματικά είναι σημαντικό για να το κρατήσει αθάνατο στον χρόνο... 

Η απάντηση στη δεύτερη ερώτηση είναι λίγο πιο περίπλοκη κι ελπίζω να καταλάβεις... Ο Σ. εκτός από την φυσική ομοιότητα που έχουμε, ήταν και είναι πάντα ένα παιδάκι πολύπλοκο, που σκέφτεται πολλά και εκφράζει πολύ λίγα... Σε αυτόν βλέπω το παιδάκι που ήμουν εγώ κάποτε, κλειστός χαρακτήρας, ανασφαλής, δεν ήμουν ποτέ "αρκετός"... Δεν θέλω να γίνει το ίδιο, ευτυχώς δεν είναι το ίδιο, θέλω κι εσύ κι ο Σ. να μεγαλώσετε και να ξέρετε ότι είστε ικανοί να γίνετε ότι σκεφτείτε, φτάνει να προσπαθήσετε και να το θέλετε πολύ, κι ότι σας αγαπήσαμε κι εγώ κι η μαμά από την πρώτη στιγμή που σας είδαμε, πιο πολύ από τη ζωή μας... Με εσένα Θ. μπορεί να μην μοιάζουμε τόσο όσο με τον Σ. αλλά εσένα σε βλέπω και σε χαίρομαι γιατί είσαι ένα παιδάκι γήινο, η χαρά της ζωής, αστείος, γλυκός, καβγατζής, καπετάν φασαρίας... Η μαμά σου λέει ότι σου έχω αδυναμία αλλά δεν είναι αδυναμία, ξέρω ότι εσύ είσαι τελικά πιο "χαλβάς" από τον Σ., ότι ζηλεύεις και θες προσοχή, ότι είσαι απλά ένα μωρό 3,5 ετών...

Η ουσία, αυτό που θα ήθελα εγώ να κρατήσεις αν κάποτε διαβάσεις αυτό το post, είναι ότι είσαι εξίσου σημαντικός μέσα στην καρδιά μου με τον αδερφό σου, τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι ταυτόχρονα, κι ότι σας αγαπώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο...