Εσύ είσαι το μεράκι μου...

Όταν ήμουν νεότερος το θεωρούσα μεγάλη μπαναλαρία, κατάλοιπο των Οθωμανών και αξεσουάρ των δήθεν μου macho αντρών... Τον τελευταίο ένα χρόνο δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω από το σπίτι και να μην το ρίξω στην τσέπη μου... Το πρώτο μου κομπολόι ήταν ένα που είχε χαρίσει ο παλιός διαχειριστής της πολυκατοικίας μας, ο κύριος Λεωνίδας, στον Σ., όταν ήταν μικρότερος ο οποίος φυσικά δεν έπαιζε μαζί του... Όταν έκοψα ξανά το τσιγάρο πέρυσι το πήρα τυχαία κάποια στιγμή στα χέρια μου και συνειδητοποίησα ότι μου έλυνε το βασικό πρόβλημα που είχα στο τι να κάνω με τα χέρια μου τώρα που δεν κάπνιζα... Εκείνο το πρώτο κομπολόι το έχασα ένα απόγευμα που είχα πάει και τους δυο γιους μου στον παιδίατρο και το ξέχασα στον χώρο αναμονής... Το δεύτερο κομπολόι μου, αυτό που έχω τώρα και φαίνεται στην φωτογραφία, μου το χάρισε ο φίλος μου ο Θάνος... Πάνω στην κουβέντα του είπα ότι έχασα το δικό μου και μου χάρισε αυτό που κρατούσε και το είχε 7 χρόνια, για να το θυμάμαι, μου είπε... Μου είπε ότι οι χάντρες του είναι από κόκκαλο καμήλας... Το έχω πάντα πάνω μου ακόμα και στο γραφείο... Δεν το μπεγλερίζω για να μην ενοχλώ όταν είμαι με άλλους, συνήθως το κρατάω και παίζω με τις χάντρες του, τις μετράω με τα δάχτυλα και πάλι από την αρχή... Το έχω μαζί μου ακόμα και όταν περπατάω, απλά το κρατάω στα χέρια μου... Για μένα παίζει παρόμοιο ρόλο με αυτόν που παίζει ένα κομποσκοίνι, ένας τρόπος χαλάρωσης, περισυλλογής  και διοχέτευσης της νευρικότητας που έχω στα χέρια, όντας προγραμματιστής άλλωστε έχω συνηθίσει να έχω απασχολημένα τα δάχτυλα μου πολλές ώρες την ημέρα...