Διακοπές στο Πήλιο...

Πρώτη μέρα στο γραφείο σήμερα, η άδεια τελείωσε, και όπως αναμενόταν τα πράγματα είναι υποτονικά... Τα τηλέφωνα δεν χτυπάνε, όλοι μοιάζουν να θέλουν να παρατείνουν τις διακοπές τους λίγο ακόμα ή σκέφτονται αυτές που θα ξεκινήσουν σε λίγες μέρες...

Επιστρέψαμε από το Πήλιο το Σάββατο το απόγευμα... Το βουνό μας έκανε "εύκολη" την αναχώρηση αφού ξυπνήσαμε με βροχή και κρύο, το θερμόμετρο έγραφε 15 βαθμούς, ενώ περνώντας από τα Χάνια, στην επιστροφή, έπεσε μέχρι τους 11... Οι διακοπές μας ήταν ωραίες, θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες για διάφορους λόγους, αλλά και αρκετά κουραστικές... Ο συνδυασμός βουνού και θάλασσας που προσφέρει το Πήλιο απαιτεί πολύ οδήγηση σε δύσκολους για τον οδηγό δρόμους, οι παραλίες στην πλειοψηφία τους απαιτούν περπάτημα ή κατάβαση από μονοπάτια και την κατοχή και κουβάλημα εξοπλισμού θαλάσσης αφού στις περισσότερες δεν υπάρχουν ξαπλώστρες ή αν υπάρχουν είναι πολύ λίγες... Το τελευταίο είναι πολύ καλό κατά την άποψή μου αλλά σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα καθώς και με το γεγονός ότι έχω δυο μικρά παιδάκια που σήμαινε ότι κάθε μέρα στην παραλία κουβαλούσαμε την οικοσκευή μας, με κούρασε αρκετά με αποτέλεσμα τις τελευταίες δύο μέρες των διακοπών πραγματικά να τα έχω "φτύσει"...

Πέρα από αυτά, το Πήλιο αυτό καθεαυτό είναι ένα μαγικό μέρος... Το είχα επισκεφτεί χειμώνα αλλά καλοκαίρι το είδα πρώτη φορά και πραγματικά ήταν απίστευτο... Η φυσική ομορφιά του βουνού είναι απερίγραπτη, οι θάλασσες αν και άγριες και τρικυμιώδεις, απίστευτες και πεντακάθαρες, τόσο δε μας άρεσε αυτό το άγριο τοπίο που την μοναδική ημέρα των διακοπών που η θάλασσα ήταν λάδι εμείς... ξενερώσαμε, ακόμα και τα παιδιά! Μείναμε στο Μούρεσι, το πρώτο ορεινό χωριό όπως ανεβαίνεις από την παραλία του Άη Γιάννη, σε ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο με υπέροχους ιδιοκτήτες... Επισκεφτήκαμε τις παραλίες του Άη Γιάννη, του Παπά Νερό (υπέροχη παραλία), της Νταμούχαρης και του Μυλοποτάμου... Στον Μυλοπόταμο την ημέρα που πήγαμε τα κύματα ήταν θεόρατα και ο κόσμος πάνω στην (έτσι κι αλλιώς όχι πολύ μεγάλη) παραλία, κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο... Η αγαπημένη μας ήταν του Παπά Νερό, τεράστια παραλία με ψιλό βοτσαλάκι μέσα κι έξω η οποία μας άρεσε τόσο που πάνω από μια φορές νυχτωθήκαμε σε αυτή και φύγαμε ανάβοντας τον φακό στα κινητά μας... Η Νταμούχαρη, στην οποία γυρίστηκαν σκηνές από την γνωστή ταινία "Mama Mia" , ήταν υπέροχη αν και τρικυμισμένη και τις δυο φορές που την επισκεφτήκαμε, σκέτη καρτ ποστάλ... Η παραλία του Άη Γιάννη χωρίς να είναι κακή, κάθε άλλο, έχασε στην σύγκριση με τις υπόλοιπες, συντριπτικά...

Εκτός από το Μούρεσι στο οποίο όπως είπα παραπάνω μείναμε, επισκεφτήκαμε πολλές φορές για βόλτα και φαγητό την κοντινή μας Τσαγκαράδα, τον Κισσό και κάναμε πέρασμα από τις Μηλιές και τη Ζαγορά, τα τελευταία δύο χωριά δεν με ενθουσίασαν... Τα χωριά του Πηλίου λόγω του ότι είναι "σκαρφαλωμένα" πάνω στις απότομες πλαγιές δεν είναι όπως τα χωριά που έχουμε στον νου μας οι περισσότεροι... Στο Πήλιο το πρώτο με το τελευταίο σπίτι του χωριού μπορεί να έχουν και 100 μέτρα διαφορά υψομέτρου, η πλατεία και η εκκλησία δεν είναι απαραίτητα το γεωγραφικό κέντρο του χωριού, στη δε Τσαγκαράδα οι πλατείες είναι τρεις όσες και οι συνοικίες του πολύ απλωμένου χωριού... Το φαγητό στο Πήλιο ήταν από πολύ καλό έως καταπληκτικό, όπου κι αν φάγαμε.... Δεν πιστεύω ότι ήμασταν απλά τυχεροί διότι το ίδιο μου συνέβη και στις προηγούμενες επισκέψεις μου στο Πήλιο οπότε προφανώς δεν ήταν σύμπτωση... Γενικά οι Πηλιορείτες (για άλλη μια φορά) μου άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις με την ευγένειά τους, την υψηλή ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν και τον σεβασμό προς τον πελάτη...

Θα κλείσω το post με λίγες φωτογραφίες από αυτές που τραβήξαμε στις διακοπές μας για να πάρετε μια μικρή γεύση του τι σημαίνει Πήλιο, δεν θα μπορέσετε όμως να το αντιληφθείτε αν δεν το επισκεφτείτε οι ίδιοι...