Οι δυο δεκάρες μου (my two cents)...

Είναι αλήθεια ότι από το 2010 είχα πολλές ευκαιρίες και πολλούς λόγους να γράψω αυτό το post αλλά το ανέβαλλα διαρκώς και χρειάστηκε η προχθεσινή ψυχολογική και σωματική κατάρρευση μιας συναδέλφου και φίλης για να κάτσω στο laptop και να γράψω αυτές τις γραμμές... Να γράψω πάνω κάτω αυτά που είπα και στην ίδια όταν κουβεντιάζαμε προσπαθώντας να την ηρεμήσω... 

Ότι δηλαδή δεν είναι ντροπή που την κατέβαλλε το άγχος και οι δυσκολίες της ζωής, ότι συμβαίνει σε πάρα πολλούς καθημερινά και χρειάζεται να ζητήσουν υποστήριξη, ψυχολογική κι ενδεχομένως φαρμακευτική... 

Ότι  είναι normal να λυγίζεις, ότι μόνο οι πολύ δυνατοί ή οι αναίσθητοι παραμένουν αλώβητοι από τις συμπληγάδες της καθημερινότητας... 

Ότι πρέπει να ζητήσει βοήθεια αφού δεν μπορεί να λύσει μόνη της τα προβλήματά της, ότι είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει για τον εαυτό της, πρώτα από όλα, κι έπειτα για αυτούς που αγαπά... 

Ότι όλα θα περάσουν, ότι μόνο ο θάνατος είναι μη αναστρέψιμος, ότι για όλα τα προβλήματα υπάρχει λύση, απλά κάθε λύση έχει ένα κόστος... 

Ότι υπήρξα στην θέση της κάποτε, ότι διαγνώστηκα με στρες και κατάθλιψη, ότι έκανα ψυχανάλυση για ένα χρόνο, ότι πήρα και συνεχίζω να παίρνω κάποια φάρμακα που με βοηθάνε να ελέγξω τα συναισθήματά μου... 

Ότι ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα στη ζωή μου όταν αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια, η απόφαση που με έκανε πιο ευτυχισμένο, καλύτερο άνθρωπο, καλύτερο πατέρα, καλύτερο σύντροφο, καλύτερο επαγγελματία...

Δεν ξέρω γιατί δεν έγραψα αυτό το post τόσα χρόνια, ίσως να ντρεπόμουν παρά τα όσα αντίθετα έλεγα σε συζητήσεις με τους δικούς μου... Η ουσία είναι ότι η κατάθλιψη και το στρες βασανίζουν πολλούς ανθρώπους που δεν πρέπει να ντρέπονται για αυτό που περνάνε αλλά να καταλαβαίνουν ότι είναι κάτι που συμβαίνει και ότι πρέπει να ζητάνε βοήθεια για να νιώσουν καλύτερα όταν τα πράγματα σκουραίνουν αδιαφορώντας αν κάποιος τους θεωρήσει αδύναμους ή τρελούς... Προτεραιότητα πρέπει να έχει η ευτυχία του καθενός και όχι τα κλισέ και η στενομυαλιά που ενδεχομένως υπάρχουν στο περιβάλλον που ζούμε... Λέω ενδεχομένως γιατί μερικές φορές οι φόβοι για την επίκριση και την χλεύη βρίσκονται στην πραγματικότητα μόνο μέσα στο κεφάλι αυτού που υποφέρει από την μάχη που δίνει με τον εαυτό του...

Θα ήθελα αυτό το post να είναι οι δυο δεκάρες μου (my two cents) για την αφύπνιση του κόσμου σχετικά με το στρες και την κατάθλιψη ως ασθένεια και φαινόμενο του καιρού μας αλλά και αν δεν γίνει κάτι τέτοιο και πάλι εγώ νιώθω καλά που το έγραψα, είναι ένας λογαριασμός που ξοφλάω απόψε...