Οι δυο δεκάρες μου (my two cents)...
Είναι αλήθεια ότι από το 2010 είχα πολλές ευκαιρίες και πολλούς λόγους να γράψω αυτό το post αλλά το ανέβαλλα διαρκώς και χρειάστηκε η προχθεσινή ψυχολογική και σωματική κατάρρευση μιας συναδέλφου και φίλης για να κάτσω στο laptop και να γράψω αυτές τις γραμμές... Να γράψω πάνω κάτω αυτά που είπα και στην ίδια όταν κουβεντιάζαμε προσπαθώντας να την ηρεμήσω... Ότι δηλαδή δεν είναι ντροπή που την κατέβαλλε το άγχος και οι δυσκολίες της ζωής, ότι συμβαίνει σε πάρα πολλούς καθημερινά και χρειάζεται να ζητήσουν υποστήριξη, ψυχολογική κι ενδεχομένως φαρμακευτική... Ότι είναι normal να λυγίζεις, ότι μόνο οι πολύ δυνατοί ή οι αναίσθητοι παραμένουν αλώβητοι από τις συμπληγάδες της καθημερινότητας... Ότι πρέπει να ζητήσει βοήθεια αφού δεν μπορεί να λύσει μόνη της τα προβλήματά της, ότι είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει για τον εαυτό της, πρώτα από όλα, κι έπειτα για αυτούς που αγαπά... Ότι όλα θα περάσουν, ότι μόνο ο θάνατος είναι μη αναστρέψιμος, ότι για όλα τα προβλή