"Σκοτεινός τόπος" της Gillian Flynn
Μεσοδυτικές πολιτείες στα μέσα της δεκαετίας του '80... Απέραντες εκτάσεις, καταχρεωμένες φάρμες, trailer parks, bar φορτηγαντζήδων στην εθνική οδό, φτώχεια, χιόνι, λάσπη, ριγκανισμός στα "καλύτερά" του, συντηρητισμός και καχυποψία για κάθε τι διαφορετικό... Κάπως έτσι είναι το σκηνικό για όλα αυτά που θα συμβούν ένα παγωμένο βράδυ του Γενάρη του 1985 που η οικογένεια Ντέι ξεκληρίζεται, η μητέρα και δύο από τις κόρες της δολοφονούνται, κατηγορούμενος είναι ο γιος της και μοναδική επιζήσασα η μικρή κόρη, η εφτάχρονη Λίμπι... 24 χρόνια μετά, η δυσλειτουργική Λίμπι στην προσπάθειά της να βρει λεφτά για να ζήσει, δέχεται να σκαλίσει ξανά τις αναμνήσεις της από εκείνο το βράδυ και να ξαναψάξει την υπόθεση της δολοφονίας της οικογένειάς της για λογαριασμό ενός club που ασχολείται με την λύση εγκλημάτων και δολοφονιών... Αυτό που στην αρχή θα ξεκινήσει σαν μια απλή προσπάθεια να εξασφαλίσει χρήματα για την επιβίωσή της θα εξελιχθεί σιγά σιγά σε ένα ταξίδι για την αποκάλυψη της αλήθειας, για την κάθαρση της μνήμης και την εξιλέωση για το παρελθόν το δικό της και της οικογένειάς της... Το ταξίδι αυτό θα έχει αρκετές ανατροπές κι ένα φινάλε απρόβλεπτο αλλά και ταυτόχρονα απόλυτα λογικό...
Το δεύτερο βιβλίο της Gillian Flynn και πρώτο δικό της βιβλίο που διαβάζω, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα noir... Δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο που του δίνω χτίζοντας μια σκοτεινή και απειλητική ατμόσφαιρα από τις πρώτες σελίδες χωρίς να βιάζει καταστάσεις και περιγραφές, χωρίς κόλπα εντυπωσιασμού... Το βιβλίο κινείται σε δύο χρονικές περιόδους, στο παρόν (2009) όπου παρακολουθούμε την Λίμπι να προσπαθεί να ξεμπερδέψει το κουβάρι των γεγονότων και των αναμνήσεων και στο παρελθόν σε εκείνες τις δύο ημέρες πριν από τα γεγονότα εκείνης της νύχτας του Ιανουαρίου του 1985 που οδήγησαν στον μακελειό... Κάθε ένα από τα κεφάλαια είναι γραμμένο από την οπτική ενός από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου, κατά κύριο λόγω της Λίμπι, του αδερφού της Μπεν και της μητέρας τους Πάτι... Κεντρικός άξονας γύρω από τον οποίο κινείται το βιβλίο, πέραν από την υπόθεση αυτή καθεαυτή, είναι ότι έρχονται στιγμές που ο καθένας πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του για να καταφέρει να πετύχει αυτό που θέλει, να προστατέψει αυτούς για τους οποίους νιώθει υπεύθυνος, να γίνει θυσία... Κάποιες φορές το συναίσθημα αυτό πηγάζει από τις ενοχές για όσα δεν έγιναν στο παρελθόν και κάποιες άλλες είναι μονόδρομος απλά για να βρεις τον εαυτό σου...
Ο "Σκοτεινός τόπος" μου κράτησε εξαιρετική παρέα όσο το διάβαζα, ειδικά από την μέση και μετά ήταν ένα πραγματικό page turner... Οι περιγραφές της Αμερικής των μεσοδυτικών πολιτειών είναι καταπληκτικές, παραστατικές κι έντονες, σχεδόν μυρίζεις τις μυρωδιές του περιβάλλοντος και των οσμών που αναδίνουν τα ανθρώπινα σώματα όπως στην συνάντηση της Λίμπι με τον Ράνερ στην παραγκούπολη που τον βρίσκει... Το φινάλε είναι μια αποκάλυψη, παρά το παράδοξο γεγονός ότι το νιώθεις να έρχεται, σε αφήνει έκπληκτο και μελαγχολικό, για τις ζωές που χάνονται και ρημάζονται έτσι εύκολα... Αυτό που μένει στους επιζώντες είναι να μαζέψουν ότι τους έχει απομείνει και να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν με το υπόλοιπο της ζωής τους... Αυτό που ισχύει δηλαδή για όλους μας, ότι κι αν έχουμε ζήσει στην ζωή μας, τραγικό ή όχι...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου