Στην υπηρεσία του πολίτη...

Σήμερα το απόγευμα, κατά τις 7:00, ο Θ. αποφάσισε ότι έπρεπε να βάλει ένα μακαρόνι  (άβραστο) στην κλειδαριά της εξώπορτας... Δεν το πήραμε χαμπάρι κατευθείαν παρά μόνο όταν έβαλα το κλειδί στην πόρτα και συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν αδύνατο... Ρωτώντας τα παιδιά έμαθα τι είχε συμβεί κι αποφάσισα να βγάλω τον αφαλό της κλειδαριάς μήπως και καταφέρω και αφαιρέσω το μακαρόνι που είχε κολλήσει μέσα όπως κι έγινε... Όταν δοκίμασα να ξαναβάλω την κλειδαριά στην πόρτα αυτό ήταν αδύνατο οπότε, έπειτα από την συμβουλή της Μ., αποφάσισα να πάω μέχρι το κλειδαράδικο για να πάρω τις κατάλληλες οδηγίες ή να αγοράσω καινούργια κλειδαριά...

Η ώρα ήταν ήδη 8 και φεύγα, το κλειδαράδικο είναι στην πλατεία και είχε απίστευτη κίνηση ενώ ένα περιπολικό ήταν παρκαρισμένο έξω από το κλειδαράδικο κι έκοβε κλήσεις σε παράνομα παρκαρισμένα.... Δεν βρήκα να παρκάρω οπότε ανέβασα το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο λίγο παρακάτω και το άφησα με alarm... Πλησίασα στο περιπολικό που ήταν σταματημένο μπροστά στο κλειδαράδικο, ήταν ο οδηγός μόνο μέσα,  έσκυψα στο ανοιχτό παράθυρο και του είπα:

"Μάστορα,  σε παρακαλώ, έχω μείνει χωρίς κλειδαριά στο σπίτι  (του έδειξα την κλειδαριά που κρατούσα στο χέρι), έχω αφήσει το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο, να το αφήσω για πέντε λεπτά, να πάω στο κλειδαράδικο και να φύγω;"

Η απάντηση του ήταν:

"Πρώτα από όλα μάστορας είναι αυτός εκεί μέσα,  όχι εγώ... Στο χωριό μου μάστορες λένε τους γύφτους, κατάλαβες κούκλε;"

Όταν συνειδητοποίησα τι μου είχε μόλις πει, μάζεψα όλη την ψυχραιμία που μου είχε απομείνει και του είπα:

"Ok, υπάρχει πρόβλημα αν αφήσω το αυτοκίνητο για πέντε λεπτά πάνω στο πεζοδρόμιο για να μπορέσω να κάνω τη δουλειά μου;"

Η απάντηση μου δόθηκε χωρίς να με κοιτάζει καν:

"Ναι υπάρχει... Ο μάστορας δεν αφήνει σήμερα..."

Δεν είπα τίποτα, κατάπια την οργή μου, έφυγα και πάρκαρα δύο τετράγωνα παρακάτω κι έφτασα στο κλειδαράδικο με την ψυχή στο στόμα μήπως είχε κλείσει... Πήρα τις οδηγίες που χρειαζόμουν κι έφυγα μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά ... Έξω από το κλειδαράδικο ήταν ακόμα το περιπολικό και δυο-τρεις μπάτσοι που κόβανε κλήσεις αλλά ο "μάστορας "  δεν ήταν εκεί...

Ήταν καλύτερα που δεν ήταν... Ίσως επειδή ήμουν πολύ εκνευρισμένος που κάποιος προσπάθησε να με ταλαιπωρήσει εσκεμμένα για να ικανοποιήσει ένα καπρίτσιο, να αποφάσιζα να του πω ότι πραγματικά σκεφτόμουν... Ότι είναι δηλαδή ένας πουτάνας γιος από ένα κωλοχώρι που είναι η κωλοτρυπίδα του κόσμου... Ευτυχώς όμως δεν ήταν εκεί και τώρα γράφω αυτό το post από το σπίτι μου κι όχι από το κρατητήριο κάποιου τμήματος...

Υ.Γ. Με τις οδηγίες που πήρα από το κλειδαράδικο επισκεύασα τελικά την κλειδαριά...