Σε μια καρότσα φορτωμένη ντομάτες...

Το χωριό της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου, της μάνας του πατέρα μου, βρίσκεται στην ορεινή Φωκίδα... Όταν ακόμα ζούσαν οι παππούδες μου πηγαίναμε το Πάσχα και το καλοκαίρι, όταν πέθαναν σιγά σιγά αραιώσαμε μέχρι που σταματήσαμε, εγώ κι ο αδερφός μου έχουμε χρόνια να πάμε, οι γονείς μου πάνε μια φορά τον χρόνο το πολύ για πολύ λίγες μέρες... 

Για να πάμε παίρναμε την εθνική οδό προς Λαμία και στο ύψος της Θήβας κόβαμε μέσα και παίρναμε την παλαιά εθνική που περνάει από Αλίαρτο, Λιβαδειά και ένα κάρο χωριά, μέχρι να φτάσουμε στο δικό μας... Θυμάμαι πολύ έντονα τις φορές που περνούσαμε και ήταν εποχή συγκομιδής της ντομάτας που ο δρόμος εκεί γύρω από την Αλίαρτο ήταν γεμάτος από φορτηγά μικρά και μεγάλα που κουβαλούσαν φρεσκοκομμένες ντομάτες... Εκείνη την εποχή στην συγκομιδή της ντομάτας δούλευαν κυρίως τσιγγάνοι και τους έβλεπες να πηγαινοέρχονται καβάλα στα ντάτσουν ή τα φορτηγά, οικογένειες ολόκληρες, όλοι δουλεύανε στην ντομάτα... 

Μου έχει μείνει στο μυαλό μια εικόνα την οποία δεν μπορώ να θυμηθώ με τι είδους συνειρμό την ξέθαψα από την μνήμη μου... Είμαστε στον κάμπο της Αλιάρτου, εκεί πέρα που περνάει ο δρόμος μπροστά από τον Φράγκικο τον πύργο... Στη διαδρομή προσπερνάμε διαρκώς φορτηγά μικρά και μεγάλα που κουβαλάνε ντομάτα... Έχει ήλιο πολύ, η ατμόσφαιρα είναι φωτεινή και καθαρή, είναι μια πολύ όμορφη μέρα... Σε κάποιο σημείο βρισκόμαστε πίσω από ένα ντάτσουν φορτωμένο ντομάτα που στην καρότσα κάθονται τρεις - τέσσερις πιτσιρικάδες τσιγγάνοι στριμωγμένοι στην άκρη να μην ζουλήξουν τις ντομάτες... Τρώνε όλοι τους ντομάτες από αυτές που κουβαλάει το φορτηγάκι και γελάνε, φαίνεται στα πρόσωπά τους η ευτυχία η απόλαυση εκείνης της στιγμής τόσο ασήμαντης και τόσο σημαντικής ταυτόχρονα, σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος και να υπάρχουν μόνο αυτοί πάνω στη γη... 

Μείναμε πολύ λίγο πίσω τους, τους προσπεράσαμε και δεν τους ξαναείδα ποτέ μου, μου έχει μείνει όμως στην μνήμη η εικόνα τους, αυτή η εικόνα της απόλυτης ανεμελιάς κι ευτυχίας...