Στιγμιότυπα από την Ουτρέχτη...

Επιστροφή στην καθημερινότητα, με λίγο ύπνο, ακόμα λιγότερη ξεκούραση και όλους να με ρωτάνε γιατί γύρισα, μεταξύ σοβαρού και αστείου... Είναι που η Ολλανδία φαντάζει και είναι σε αρκετά πράγματα, ιδανική στο μυαλό πολλών, είναι που η Ελλάδα είναι μια χώρα πρωταπριλιάτικο αστείο όλο τον χρόνο... Η Μ. πλέον μου το λέει ανοιχτά ότι θα ήθελε να φύγουμε να πάμε να ζήσουμε στην Ουτρέχτη, εγώ δεν θέλω ακόμα να σκεφτώ κάτι τέτοιο... Παρά τις δυσκολίες που πολλαπλασιάζονται κάθε χρόνο που περνάει, έχουμε ένα καλό επίπεδο ζωής, το να ξαναστήσουμε μια ζωή από το 0 σε μια ξένη χώρα μου φαίνεται πολύ δύσκολο, την στιγμή που υπάρχουν και παιδιά στην εξίσωση και ο πόνος του αποχωρισμού από τους δικούς μας ανθρώπους, τόσο για εμάς όσο και για αυτούς, μου φαίνεται αχρείαστος από την στιγμή που ευτυχώς κανένα μαχαίρι δεν μας έχει μπει στον λαιμό... Η απάντηση φυσικά στο αν είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπει κάποιο μαχαίρι στον λαιμό μου στο μέλλον είναι όχι, τίποτα δεν είναι σίγουρο αλλά δεν μπορώ να ζω με υποθέσεις, άποψή μου είναι ότι τα προβλήματα τα αντιμετωπίζεις όταν έρχονται, έχοντας κάνει το καλύτερο που μπορείς να τα αποτρέψεις...

Τέλος πάντων, αυτή είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα κι εγώ ξεκίνησα αυτό το post για να δείξω κάποιες από τις φωτογραφίες που τράβηξα τις 6 μέρες που μας πέρασαν από το οικογενειακό ταξίδι που κάναμε στην Ουτρέχτη, όπου φιλοξενηθήκαμε από τον κουνιάδο μου που μένει μόνιμα εκεί... Το ταξίδι ήταν πολύ καλό, παρά την υπερβολική ενεργητικότητα και απείθεια που παρουσίασαν και τα δυο παιδιά μου για τα οποία πλέον μπορώ με σιγουριά να πω ότι το ταξίδι στην Ολλανδία τα "εξαγριώνει"... Με εξαίρεση δυο βροχερά πρωινά μας έκανε πολύ καλό καιρό, είδαμε αρκετό ήλιο, επισκεφτήκαμε αγαπημένα μέρη από πέρυσι και καινούργια και γενικά περάσαμε πολύ πολύ καλά...

Ορίστε κάποιες από τις εικόνες του ταξιδιού μας...