Ψαροκόκαλο...

Σε αγαπώ πολύ αγοράκι μου, χρόνια σου πολλά!

Ήταν και τότε Μεγάλη Δευτέρα, 11 χρόνια πριν, η πρώτη μέρα που έπιασα δουλειά στην Τράπεζα Κύπρου... Ήμουν 26 χρονών και 8 μηνών, junior σε όλα και στη δουλειά και σαν άνθρωπος...  Πέρασαν 11 χρόνια, άλλαξα τράπεζα με τον τρόπο που την άλλαξα , πλέον έχω οικογένεια, 2 παιδιά, μούσια και αρκετά κιλά παραπάνω...  Σε αυτά τα 11 χρόνια είχα καλές και κακές, επαγγελματικά, στιγμές, πέρασα πολλά, έμαθα πολλά, άλλαξα πολύ, πάρα πολύ, από τον 26χρονο junior developer που ανέβηκε γραβατωμένος και τέζα ψαρωμένος στον 6ο όροφο του κτιρίου στο νούμερο 170 της Λεωφόρου Αλεξάνδρας...  Πολύ σημαντικό ότι δεν έμεινα ούτε ένα μήνα απλήρωτος αυτά τα 11 χρόνια, δεν μπήκα ποτέ στην στρατιά των ανέργων...  Οι συνθήκες έχουν αλλάξει πάρα πολύ από εκείνη την μέρα του Απριλίου του 2005... Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα φίλο μου ακούγοντας την είδηση της πρόσληψης μου να μου λέει ότι θα πάρω σύνταξη από την Τράπεζα Κύπρου... Πλέον η Τράπεζα Κύπρου δεν υπάρχει στην Ελλάδα και δεν ξέρω αν τελικά θα

Το χωριό της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου, της μάνας του πατέρα μου, βρίσκεται στην ορεινή Φωκίδα... Όταν ακόμα ζούσαν οι παππούδες μου πηγαίναμε το Πάσχα και το καλοκαίρι, όταν πέθαναν σιγά σιγά αραιώσαμε μέχρι που σταματήσαμε, εγώ κι ο αδερφός μου έχουμε χρόνια να πάμε, οι γονείς μου πάνε μια φορά τον χρόνο το πολύ για πολύ λίγες μέρες...  Για να πάμε παίρναμε την εθνική οδό προς Λαμία και στο ύψος της Θήβας κόβαμε μέσα και παίρναμε την παλαιά εθνική που περνάει από Αλίαρτο, Λιβαδειά και ένα κάρο χωριά, μέχρι να φτάσουμε στο δικό μας... Θυμάμαι πολύ έντονα τις φορές που περνούσαμε και ήταν εποχή συγκομιδής της ντομάτας που ο δρόμος εκεί γύρω από την Αλίαρτο ήταν γεμάτος από φορτηγά μικρά και μεγάλα που κουβαλούσαν φρεσκοκομμένες ντομάτες... Εκείνη την εποχή στην συγκομιδή της ντομάτας δούλευαν κυρίως τσιγγάνοι και τους έβλεπες να πηγαινοέρχονται καβάλα στα ντάτσουν ή τα φορτηγά, οικογένειες ολόκληρες, όλοι δουλεύανε στην ντομάτα...  Μου έχει μείνει στο μυαλό μια εικόνα την

Αύριο ξεκινάει το τελευταίο μέρος της προσπάθειας που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2015 με στόχο το Data Science specialisation από το Coursera και το JHU ... Για τους επόμενους δύο μήνες θα δουλεύω πάνω στο capstone project  του course, της πτυχιακής εργασίας όπως θα λέγαμε ελληνιστί... Ελπίζω να πάνε όλα καλά, χωρίς απρόοπτα και στα μέσα του Ιουνίου να έχω αποκτήσει τον τίτλο του Data Scientist...

Γυρνώντας στους δρόμους της Ουτρέχτης σε αυτό το ταξίδι, παρατήρησα σε κάποια κεντρικά σημεία της πόλης ότι υπήρχαν κάποια φορητά ραδιοκασετόφωνα (έτσι τουλάχιστον τα λέγαμε παλιά όσοι τα προλάβαμε) τα οποία έπαιζαν στο repeat μια ανδρική φωνή η οποία έλεγε κάτι σε μονότονο ρυθμό... Πάνω στα ραδιοκασετόφωνο ήταν πάντα ένα άσπρο πιατάκι μέσα στο οποίο συχνά υπήρχαν κάποια λίγα νομίσματα... Όταν ρώτησα τον κουνιάδο μου περί τίνος πρόκειται και τι ακριβώς έλεγε η μαγνητοφωνημένη φωνή, μου απάντησε ότι η φωνή λίγο πολύ ζητούσε ελεημοσύνη την οποία αν και όποιος ήθελε να την δώσει, την άφηνε στο άσπρο πιατάκι... Μου είπε ότι αυτά τα ραδιοκασετόφωνα έκαναν την εμφάνισή τους τους τελευταίους κάνα δυο μήνες στην Ουτρέχτη και ότι κανένας δεν ήξερε ποιος τα τοποθετούσε... Αστειευόμενοι λέγαμε ότι μπορεί να είναι μια πολύ καλή επιχειρηματική ιδέα όπου με μια πολύ μικρή αρχική επένδυση μπορεί ενδεχόμενα να βγάζεις ένα καλό εισόδημα αν κάθε πρωί τοποθετείς μερικά τέτοια κασετόφωνα σε σημεία της π

Φουσκώνω από περηφάνια σαν το παγόνι, πριν από λίγη ώρα έκλεισα το τηλέφωνο σε μια κλήση απο το Redmond, από τα κεντρικά της Microsoft, όπου κλήθηκα να καταθέσω τις εμπειρίες μου και τις απόψεις μου έτσι ώστε να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα που θα βοηθήσουν στην βελτίωση του SQL Server... Ζητήθηκε η άποψη από 100 περίπου προγραμματιστές από όλο τον κόσμο κι εγώ ήμουν ένας από αυτούς...

Μπαίνω στην κουζίνα και βλέπω τον Σ. να έχει φτιάξει ένα σάντουιτς... Εγώ : Τι είναι αυτό αγόρι μου, έφτιαξες σάντουιτς; Σ : Ναι, είναι σάντουιτς με φυστικοβούτυρο, το έφτιαξα για σένα που σου αρέσει... Εγώ : Σε ευχαριστώ πολύ αγάπη μου! Σ : Το έφτιαξα για να σου πω ευχαριστώ που έπαιξες μαζί μου... Ο Σ. μου είναι 6 χρονών, είναι ένα παιδί πολύ ώριμο συναισθηματικά για την ηλικία του που κάθε μέρα μου δίνει λόγους να είμαι περήφανος που είμαι πατέρας του...

Επιστροφή στην καθημερινότητα, με λίγο ύπνο, ακόμα λιγότερη ξεκούραση και όλους να με ρωτάνε γιατί γύρισα, μεταξύ σοβαρού και αστείου... Είναι που η Ολλανδία φαντάζει και είναι σε αρκετά πράγματα, ιδανική στο μυαλό πολλών, είναι που η Ελλάδα είναι μια χώρα πρωταπριλιάτικο αστείο όλο τον χρόνο... Η Μ. πλέον μου το λέει ανοιχτά ότι θα ήθελε να φύγουμε να πάμε να ζήσουμε στην Ουτρέχτη, εγώ δεν θέλω ακόμα να σκεφτώ κάτι τέτοιο... Παρά τις δυσκολίες που πολλαπλασιάζονται κάθε χρόνο που περνάει, έχουμε ένα καλό επίπεδο ζωής, το να ξαναστήσουμε μια ζωή από το 0 σε μια ξένη χώρα μου φαίνεται πολύ δύσκολο, την στιγμή που υπάρχουν και παιδιά στην εξίσωση και ο πόνος του αποχωρισμού από τους δικούς μας ανθρώπους, τόσο για εμάς όσο και για αυτούς, μου φαίνεται αχρείαστος από την στιγμή που ευτυχώς κανένα μαχαίρι δεν μας έχει μπει στον λαιμό... Η απάντηση φυσικά στο αν είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπει κάποιο μαχαίρι στον λαιμό μου στο μέλλον είναι όχι, τίποτα δεν είναι σίγουρο αλλά δεν μπορώ να ζω