Γκαλίπ και Αϊλάν...

Θα μπορούσαν να ήταν παιδιά μου... 

Οι δικοί μου γιοι έχουν ηλικία 5,5 και 2,5, περίπου τόσο ήταν κι αυτοί... Η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν ξαπλωμένου στην παραλία, μπρούμυτα σαν να κοιμάται, με αρρώστησε... 

Χαίρομαι για την αντίδρασή μου γιατί πάει να πει ότι η καθημερινότητα δεν μου έχει πάρει όλη την ανθρωπιά και την ευαισθησία μου...

Σκέφτομαι διάφορα.... 

Ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για την ανθρωπότητα να συνεχίσει να υπάρχει όσο επιτρέπουμε να πνίγονται παιδιά στην προσπάθειά τους να σωθούν από τον πόλεμο... 

Ότι μισώ τον Θεό όλο και περισσότερο, για το αίμα που χύνεται στο όνομά του, για τις διαχωριστικές γραμμές που υψώνονται στο όνομά του, για το ότι αν υπάρχει, επιτρέπει να γίνονται όλα αυτά...

Τι σημασία έχει ο πολιτισμός, η οικονομική ανάπτυξη, η τεχνολογία όταν ακόμα εν έτει 2015 υπάρχουν ακόμα παιδιά που τα ξεβράζει η θάλασσα νεκρά, στην προσπάθειά τους να σωθούν από τον πόλεμο;

Ντροπή στον άνθρωπο, στην ανθρωπότητα, σε κάθε ένα από εμάς...

Θα μπορούσαν να ήταν παιδιά μου...