2 μέρες διάλειμμα....

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, για πρώτη φορά από τότε που γίναμε γονείς, εγώ κι η Μ., αφήσαμε τα παιδιά μας στους παππούδες τους και πήγαμε στην Αίγινα για να περάσουμε ένα διήμερο από τα παλιά... Πήγαμε στην παραλία, απλώσαμε τις πετσέτες μας και... αυτό ήταν! Δεν χρειαζόταν να βάλω καπελάκι κι αντηλιακό σε κανένα, να μαζέψω τα ρούχα του και να τρέξω να τον πάρω από το χέρι για να μην πνιγεί... Ένιωσα αμήχανα, έχω συνηθίσει τόσο πολύ την ζωή με τα παιδιά που ένιωσα περίεργα, ίσως και λίγο ένοχος που εγώ ήμουν στην θάλασσα και αυτοί όχι... 

Η αλήθεια είναι ότι δεν με ζόρισε ιδιαίτερα αυτό το συναίσθημα, ούτε εμένα, ούτε την Μ. ... Κάτσαμε 6 ώρες στην παραλία, διαβάσαμε τα βιβλία μας με την ησυχία μας, κολυμπήσαμε, ξανακολυμπήσαμε, φάγαμε έναν ντάκο με δυο πηρούνια, μετά το βράδυ βγήκαμε για ούζα και μετά για ποτό, κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε ότι ώρα θέλαμε εμείς, κάναμε ότι θέλαμε, όταν το θέλαμε εμείς... Δεν αλλάζω τα παιδιά μου με τίποτα αλλά απόλαυσα αληθινά αυτή την ανεμελιά από το παρελθόν...