Ψαροκόκαλο...

Σήμερα το απόγευμα στον Σκλαβενίτη στην Χαλανδρίου, είδα για πρώτη φορά μια γυναίκα να φοράει μπούρκα... Από πάνω από την κελεμπία της φορούσε τζιν μπουφάν και είχε τσαντάκι στον ώμο της... Το βλέμμα μου την ακολούθησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά κατάλαβα ότι αν με έπαιρνε χαμπάρι θα αισθανόταν άβολα αλλά από την άλλη μπορεί να έχει συνηθίσει να την κοιτάζουν... Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί γυναίκα με μπούρκα ούτε καν όταν πήγα στο Παρίσι όπου είδα πολλές μουσουλμάνες... Στην αρχή μου φάνηκε τόσο περίεργο σαν να βλέπω τηλεόραση και να είμαι μέσα στην οθόνη... Μετά συνειδητοποίησα ότι καλώς ή κακώς αυτή είναι μια εικόνα που θα γίνει πιο συνηθισμένη όσο περνάει ο καιρός κι ότι καλό θα ήταν αυτές οι γυναίκες να θελήσουν να βγάλουν την μπούρκα μια μέρα αλλά όσο την φοράνε γιατί νιώθουν καλά με το να την φοράνε τότε πρέπει να μπορούν να το κάνουν χωρίς να τις βάζει κανένας στο περιθώριο...

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, για πρώτη φορά από τότε που γίναμε γονείς, εγώ κι η Μ., αφήσαμε τα παιδιά μας στους παππούδες τους και πήγαμε στην Αίγινα για να περάσουμε ένα διήμερο από τα παλιά... Πήγαμε στην παραλία, απλώσαμε τις πετσέτες μας και... αυτό ήταν! Δεν χρειαζόταν να βάλω καπελάκι κι αντηλιακό σε κανένα, να μαζέψω τα ρούχα του και να τρέξω να τον πάρω από το χέρι για να μην πνιγεί... Ένιωσα αμήχανα, έχω συνηθίσει τόσο πολύ την ζωή με τα παιδιά που ένιωσα περίεργα, ίσως και λίγο ένοχος που εγώ ήμουν στην θάλασσα και αυτοί όχι...  Η αλήθεια είναι ότι δεν με ζόρισε ιδιαίτερα αυτό το συναίσθημα, ούτε εμένα, ούτε την Μ. ... Κάτσαμε 6 ώρες στην παραλία, διαβάσαμε τα βιβλία μας με την ησυχία μας, κολυμπήσαμε, ξανακολυμπήσαμε, φάγαμε έναν ντάκο με δυο πηρούνια, μετά το βράδυ βγήκαμε για ούζα και μετά για ποτό, κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε ότι ώρα θέλαμε εμείς, κάναμε ότι θέλαμε, όταν το θέλαμε εμείς... Δεν αλλάζω τα παιδιά μου με τίποτα αλλά απόλαυσα αληθινά αυτή την ανεμελιά από

Θα μπορούσαν να ήταν παιδιά μου...  Οι δικοί μου γιοι έχουν ηλικία 5,5 και 2,5, περίπου τόσο ήταν κι αυτοί... Η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν ξαπλωμένου στην παραλία , μπρούμυτα σαν να κοιμάται, με αρρώστησε...  Χαίρομαι για την αντίδρασή μου γιατί πάει να πει ότι η καθημερινότητα δεν μου έχει πάρει όλη την ανθρωπιά και την ευαισθησία μου... Σκέφτομαι διάφορα....  Ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για την ανθρωπότητα να συνεχίσει να υπάρχει όσο επιτρέπουμε να πνίγονται παιδιά στην προσπάθειά τους να σωθούν από τον πόλεμο...  Ότι μισώ τον Θεό όλο και περισσότερο, για το αίμα που χύνεται στο όνομά του, για τις διαχωριστικές γραμμές που υψώνονται στο όνομά του, για το ότι αν υπάρχει, επιτρέπει να γίνονται όλα αυτά... Τι σημασία έχει ο πολιτισμός, η οικονομική ανάπτυξη, η τεχνολογία όταν ακόμα εν έτει 2015 υπάρχουν ακόμα παιδιά που τα ξεβράζει η θάλασσα νεκρά, στην προσπάθειά τους να σωθούν από τον πόλεμο; Ντροπή στον άνθρωπο, στην ανθρωπότητα, σε κάθε ένα από εμάς...

8 χρόνια γάμου, κι αφού περάσαμε και τα 7 της φαγούρας, δεν μας σταματάει τίποτα... Σ' αγαπώ πολύ, χρόνια μας πολλά! Υ.γ. Μόλις μου πέρασε από το μυαλό ότι θα ήταν πολύ ωραίο αν στα 10 χρόνια γάμου κάναμε μια επανάληψη εκείνου του πρώτου κοινού μας ταξιδιού στο εξωτερικό, του γαμήλιου ταξιδιού μας... :)