Περί πίστης...
Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει εδώ, δεν θυμάμαι, ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν πίστη σε κάτι, που το ακολουθούν με όλη την δύναμη της ψυχής τους... Είτε είναι θρησκεία είτε κάποιος σκοπός, κάποια ιδεολογία, είναι "ευλογημένοι" αυτοί που έχουν ένα αστέρι να ακολουθούν και να βρίσκουν το δρόμο τους... Νιώθουν την συντροφικότητα αυτών που μοιράζονται την ίδια πίστη, έχουν ένα μπούσουλα που τους απαλλάσσει από την ευθύνη λήψης κάποιων αποφάσεων αφού έχουν παρθεί ήδη... Το να μην πιστεύεις είναι κουραστικό πολλές φορές, σημαίνει ευθύνη και μοναξιά...
Ευθύνη, επειδή, άνευ πίστης, εσύ καθορίζεις τις επιλογές σου και τις χρεώνεσαι; Το δέχομαι. Μοναξιά, όμως, όχι απαραίτητα. Τον φόβο θα έβαζα στη λίστα, αντ' αυτής. Σίγουρα. Γιατί όταν δεν έχεις βρει κάποιο νόημα, στο οποίο να ομνύεις, είσαι ελεύθερος. Ίσως είναι αυτή η αίσθηση ελευθερίας, "αδεσποσιάς", που ονομάζεις μοναξιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈξω από πνευματικά μαντριά έχει ελευθερία αλλά και λιγότερη παρέα... Δεν λέμε κάτι διαφορετικό επί της ουσίας και ναι σίγουρα υπάρχει και φόβος...
Διαγραφή