"Ο μοναχός κι η κόρη του δημίου" του Ambrose Bierce

Υπέροχο μικρό διαμαντάκι το "Ο μοναχός κι η κόρη του δημίου", μια ευχάριστη έκπληξη που μόνο ικανοποίηση μου χάρισε... Αγοράστηκε, στην τύχη, με μόνα κριτήρια το ένστικτό μου και την χαμηλή του τιμή σε ξεπούλημα βιβλίων που βρέθηκα λίγο πριν τις διακοπές μου και με δικαίωσε πλήρως...

Στην Αυστρία του 17ου αιώνα ένας μοναχός ταξιδεύει σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι και τυχαία συναντά ένα κορίτσι το οποίο είναι η κόρη του δημίου του τοπικού χωριού... Η γνωριμία αυτή ταράζει τον κόσμο του νεαρού μοναχού, τον βάζει σε μια διαρκή ψυχολογική βάσανο και σε αβάσταχτα διλήμματα και εν τέλει στην τρέλα...

Το "Ο μοναχός κι η κόρη του δημίου" του Ambrose Bierce στις 150 περίπου σελίδες του, μέσω της γραφίδας του αδελφού Αμβρόσιου που καταγράφει την ιστορία του σαν ημερολόγιο, επιχειρεί μια κριτική στην θρησκεία... Χωρίς ευθείες βολές, χωρίς έξαλλα αναθέματα, αναδεικνύει την υποκρισία της θρησκείας και την πλήρη εκκοσμίκευσή της... Θέτει το δάχτυλο επί του τύπου των ήλων και σημαδεύει τις αντιφάσεις που περιέχει καθώς έχει εσκεμμένα απολέσει τον πνευματικό χαρακτήρα της κατά τη διαπλοκή της με την κοσμική εξουσία, αντιφάσεις που οδηγούν στην σύγχυση και την ταραχή τον "αγνό" πιστό, όπως ο δύστυχος μοναχός Αμβρόσιος ο οποίος τελικά δεν καταφέρνει να βρει μια θέση στον κόσμο αυτό, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι και σήμερα, πιστοί ή όχι...

Στο τέλος αποκαλύπτεται η αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις παλιές ιστορίες και που μεγεθύνει την τραγικότητα του ήρωα και της κόρης του δημίου, θυμάτων και θυτών...

Προτείνεται...