Ψαροκόκαλο...

Στην Ελλάδα λέμε, "τα εν οίκω μη εν δήμω" , δηλαδή ότι γίνεται μεσα στο σπίτι, μένει μέσα στο σπίτι... Στην Ολλανδία η συντριπτική πλειοψηφία των σπιτιών έχει τεράστια παράθυρα, χωρίς παντζούρια, οι κουρτίνες είναι δε σπάνια κλειστές... Ο κουνιάδος μου μού είπε ότι αυτό οφείλεται τόσο στην προσπάθεια να εκμεταλλευτούν κάθε αχτίδα ήλιου όσο και στο γεγονός ότι στην Ολλανδία, μια κάποτε θαλασσοκράτειρα χώρα, οι γυναίκες των ναυτικών που έλειπαν σε μακροχρόνια ταξίδια, έπρεπε να αποδεικνύουν καθημερινά την τιμιότητά τους αποδεικνύοντας ότι δεν είχαν τίποτα να κρύψουν... Με εντυπωσίασε πολύ αυτή η ιστορία, το πόσο διαφορετικές αντιλήψεις και συνήθειες δημιουργούνται σε κάθε χώρα ανάλογα με τις αντικειμενικές ανάγκες και συνθήκες...

Έχω να ταξιδέψω στο εξωτερικό από το Γενάρη του 2009 οπότε και πήγα με την Μ. στην Ρώμη, νέο, φρεσκοπαντρεμένο ζευγαράκι τότε...  Αύριο, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα ταξιδέψουμε ξανά στο εξωτερικό, εγώ κι η Μ., μαζί με τα αγόρια και θα πάμε στην Ολλανδία, στην Ουτρέχτη όπου μένει ο αδερφός της Μ. μόνιμα τα τελευταία 2 χρόνια... Δεν κρύβω ότι έχω άγχος καθώς τόσα χρόνια εντός των συνόρων είναι σαν να ταξιδεύω και πάλι για πρώτη φορά και έχει ξυπνήσει ο βλάχος (με την κακή έννοια) μέσα μου αλλά και γιατί φοβάμαι ότι ένα τρίωρο ταξίδι με το αεροπλάνο και τα παιδιά μπορεί να είναι πολύ κουραστικό...  Θέλω κι ελπίζω όλα στο τέλος να είναι τέλεια και καταπληκτικά... Καλό μας ταξίδι!

Στον πυρήνα του μοντέρνου δράματος για το οποίο χύνονται δάκρυα αγνών και όχι τόσο αγνών προθέσεων, βρίσκονται δύο χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, το πρώτο είναι η (μη) ανοχή στο διαφορετικό και το δεύτερο είναι το παγιωμένο και οριζόντιο αίσθημα της ατιμωρησίας...  Το πόσο άντρας ή όχι είναι κάποιος, όμορφος ή άσχημος, λευκός ή μαύρος και η βεβαιότητα ότι θα τη γλυτώσεις αν τον χλευάσεις, τον εξευτελίσεις και τον περιφρονήσεις γι' αυτό που είναι... Θα καθαρίσει ο βουλευτής του νομού, ο μπάτσος αδερφός της μάνας σου, ο αρχιμανδρίτης που πίνει καφέ με τον πατέρα σου...  Η ουσία είναι ότι σιωπηλά αλλά ξεκάθαρα επιβραβεύεται αυτή η ατιμωρησία, θεωρείται μάγκας ο νταής και παλικάρι, όπως μάγκας θεωρείται αυτός που κλέβει την εφορία, κι αυτός που παρκάρει στο πεζοδρόμιο πάνω στην ράμπα των τροχήλατων κι αυτός που σου κλέβει την θέση στην ουρά για το ταμείο...  Αυτοί είμαστε...

Τα αγόρια έχουν ξυπνήσει αργά από τον μεσημεριανό τους ύπνο, φοράνε τις πυτζάμες τους κι είναι ξυπόλυτοι...  Έχουμε πάρει το ραδιόφωνο στο δωμάτιο του Σ., ακούμε μουσική και χορεύουμε... Ο Θ. ανακαλύπτει κάποια ξεχασμένα μπαλόνια μέσα στο συρτάρι του Σ., φουσκώνουμε δύο μεγάλα και κάνουμε κεφαλιές...  Τα παιδια γελάνε και ξεφωνίζουν... Είμαστε μόνοι μας πάνω στον κόσμο, μόνο οι τρεις μας...  Η ευτυχία είναι στιγμές...

Απόγευμα Παρασκευής, γυρνάω από το γυμναστήριο και αφήνω το κινητό με τα ακουστικά πάνω στο τραπέζι...  Ο Σ. βρίσκει την ευκαιρία να το πάρει γιατί θέλει να ακούσει μουσική και να φορέσει τα ακουστικά την ίδια επιθυμία όμως έχει κι ο Θ. (ότι θέλει ο μεγάλος, θέλει κι ο μικρός... ) και για να αποφύγω την "αιματοχυσία", προτείνω στον Σ. , και το δέχεται, να βγάλει τα ακουστικά και να ακούσουμε μουσική όλοι μαζί από το μεγάφωνο...  "Να χορέψουμε κιόλας, μπαμπά" , μου λέει, "αυτά που χόρευες όταν ήσουν μικρούλης" (τα ξέρει γιατί τα βλέπαμε κάποτε μαζί στο YouTube), όπερ και εγένετο...  Ο Θ. ακολουθεί πιστά, φυσικά, έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να "μπιστάμε" κι οι τρεις μέσα στην κρεβατοκάμαρα με το κινητό να παίζει, με όσο περισσότερη ένταση του επέτρεπε το μεγάφωνο του, Astral Projection - "People Can Fly" , σχεδόν 20 χρόνια μετά που τους άκουσα live για πρώτη φορά στο Battery...  Το τι φιγούρες κάνανε και οι δύο δεν περιγράφετ

Το 'χω στην άκρη της γλώσσας μου και διστάζω να το πω, όχι ακόμα... Κυρίως γιατί θέλω να μην κρίνω εν θερμώ και ακόμα πιο κυρίως διότι αν το παραδεχτώ φοβάμαι ότι θα εκπέσω στον κυνισμό και τον συντηρητισμό...  Δεν με πείθει η όλη προσπάθεια, δεν βλέπω συγκεκριμένο στόχο, δεν βλέπω μέθοδο, λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, πασαλείμματα κι εξυπνακισμοί ουκ ολίγες φορές... Έχω μπει στην χρονομηχανή και πάλι, είναι ξανά 2010 ή 2011 και τα δελτία ειδήσεων με εξοργίζουν ή με καταθλίβουν, έχει έρθει και πάλι η ώρα να τα κόψω...  Τα θηρία εν τω μεταξύ περιμένουν ήσυχα την ημέρα που θα ανοίξει η πόρτα του κλουβιού τους αφήνοντας όλους του υπόλοιπους να κάνουν τη δουλειά για αυτούς, "κοιμούνται" κι η τύχη τους δουλεύει...