"Το κιβώτιο" του Άρη Αλεξάνδρου, ένα βιβλίο που ΔΕΝ διάβασα...

Την πρώτη φορά που το ξεκίνησα ήταν στις αρχές Νοεμβρίου... Διάβασα καμιά εκατοσταριά σελίδες και το σταμάτησα, κάτι δεν πήγαινε καλά, δεν τράβαγε...Το ξαναέπιασα από την αρχή με την νέα χρονιά και το προσπάθησα μέχρι και πριν από 2-3 μέρες, διάβασα περίπου 250 σελίδες... Η αίσθηση ίδια, δεν ήταν ψυχαγωγία ήταν καταναγκασμός και γι' αυτό το σταμάτησα, δια πάντως αυτήν την φορά (;)...

Δεν προσπαθώ να ακυρώσω το έργο του Αλεξάνδρου, δεν είμαι σε θέση άλλωστε, απλά δεν κατάφερε ποτέ να μου "μιλήσει" αυτό το βιβλίο... Η χειρόγραφη ομολογία ενός μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού, ενταγμένου σε μια ειδική ομάδα με αποστολή την μεταφορά ενός μυστηριώδους κιβωτίου από μια πόλη σε μια άλλη με κούρασε αφάνταστα... Η κλειστοφοβική, καυκική θα μπορούσα να την πω, ατμόσφαιρα που δημιουργεί δεν διασώζει το βιβλίο από το γεγονός ότι αναμασά τα ίδια και τα ίδια κάνοντας διαρκώς κύκλους και επαναλήψεις γύρω από την περιγραφή των γεγονότων... Στόχος του συγγραφέα είναι να καταγγείλει τον δογματισμό και τον αυταρχισμό των κομμουνιστικών κομμάτων της εποχής του, να θίξει το κλίμα καχυποψίας και εσωστρέφειας που καλλιεργείτο μεταξύ των μελών του αλλά οι συνεχείς παλινωδίες του κατηγορούμενου και οι συνεχείς αναιρέσεις του, ενδεικτικές ενδεχομένως του κλίματος της εποχής όσον αφορά τα σταλινικά κόμματα, κουράζουν τον αναγνώστη, εμένα δηλαδή... 

Είχα κάθε καλή διάθεση να διαβάσω το "Κιβώτιο" αλλά δεν κατάφερα να βρω ενδιαφέρον σε αυτό... Προφανώς δεν μου ταίριαζε αναγνωστικά, ίσως να μην με τραβάει πια η σχετική θεματολογία, η ουσία είναι ότι ο χρόνος μου είναι πολύ λίγος και όταν βρίσκω λίγο για να τον αφιερώσω στην ανάγνωση θέλω να αξίζει τον κόπο και να με ευχαριστεί, γι' αυτό και παράτησα  το "Κιβώτιο"...