Ψαροκόκαλο...

Ο Harry Hole έχει πιάσει πάτο... Τα φαντάσματα του παρελθόντος και οι δαίμονες του τον έχουν οδηγήσει στο χαμηλότερο σημείο... Έχει καταστρέψει την προσωπική κι επαγγελματική του ζωή, βαδίζει σε ένα μονοπάτι που οδηγεί στο πουθενά... Ξεχασμένος και παρατημένος από όλους και από τον ίδιο του τον εαυτό, βρίσκει τη μία και μοναδική σανίδα σωτηρίας που μπορεί να υπάρχει γι' αυτόν, την επίλυση ενός ακόμα εγκλήματος... Μέσα σε ένα Όσλο αυγουστιάτικο και απροσδόκητα ζεστό, εγκαταλειμμένο από τους αδειούχους κατοίκους του, μια σειρά φόνων με επαναλαμβανόμενο τελετουργικό καταδεικνύουν ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος είναι ελεύθερος στην πόλη και ο πλέον κατάλληλος να τον πιάσει είναι ο  Harry Hole ... Για την επίλυση της υπόθεσης θα αναγκαστεί να συνεργαστεί με τον άσπονδο εχθρό του, τον Tom Waaler, οι ανατροπές θα είναι πολλές και το φινάλε εντυπωσιακό από κάθε άποψη... Το  "Αστέρι του διαβόλου" είναι το πέμπτο κατά σειρά μυθιστόρημα του Jo Nesbo με πρωταγωνιστή τον Ha

Τις τελευταίες μέρες, όπως φάνηκε και από το προηγούμενο post, η δουλειά τα έφερε έτσι ώστε να ξοδέψω τον περισσότερο μου χρόνο στο γραφείο δουλεύοντας με τον SQL Server... Ανέκαθεν τον θεωρούσα το καλύτερο από τα σχετικά προϊόντα διότι κατά τη γνώμη μου έχει το υψηλότερο μέσο όρο όσον αφορά τις επιδόσεις των χαρακτηριστικών του, μπορεί να μην είναι ο καλύτερος συγκριτικά με άλλες databases σε επί μέρους χαρακτηριστικά αλλά συνολικά είναι (για μένα) η καλύτερη database ... Δουλεύοντας λοιπόν, χρειάστηκε σε κάποιο σημείο να διαγράψω κάποια tables από μια development database τα οποία όμως είχαν διάφορα foreign keys που με την σειρά τους εμπόδιζαν τη διαγραφή των tables, οπότε έπρεπε να διαγραφούν πρώτα τα foreign keys και σίγουρα δεν ήθελα να το κάνω manually από το gui του Management Studio, ψάχνοντας και σβήνοντας τα ένα ένα ... Το παρακάτω script ήταν μια ευκαιρία να πετύχω αυτό που ήθελα και να ξεσκονίσω λίγο την T-SQL μου και πολύ το χάρηκα.... Εδώ οφείλω να πω ότι οποιοσ

Το σημερινό post γράφεται για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι όλοι όσοι έχουμε δουλέψει με δεδομένα σε γλώσσες άλλες από αυτές που χρησιμοποιούν το Λατινικό αλφάβητο, ξέρουμε πολύ καλά πόσο μεγάλος μπελάς είναι... Ο δεύτερος είναι ότι επειδή έφαγα σχεδόν δυο μέρες για να καταφέρω να φορτώσω ένα αρχείο txt tab delimited σε μια βάση SQL Server 2008 R2, θέλω να θυμάμαι τον λόγο και την αιτία της ταλαιπωρίας μου έτσι ώστε να μην περάσω τα ίδια αν χρειαστεί να το επαναλάβω μετά από καιρό και να βοηθηθεί και κάποιος άλλος που μπορεί να έχει το ίδιο πρόβλημα και να σπάει το κεφάλι του, όπως έκανα εγώ... Έστω λοιπόν ότι έχετε ένα txt αρχείο με δεδομένα τα οποία περιέχουν πεδία στα ελληνικά, το encoding του αρχείου είναι UTF-8 και δουλεύετε σε ένα μηχάνημα που το locale του είναι Greek... Δοκιμάζοντας να κάνετε import το αρχείο σε μια βάση SQL Server μέσω του Management Studio πιθανότατα δεν θα το καταφέρετε με την πρώτη... Κατά πάσα πιθανότητα το error που θα συναντήσετε οι περισσότεροι θ

Το τέλος του χρόνου πλησιάζει και θα εμφανιστούν πολλές λίστες με τα καλύτερα βιβλία, τις καλύτερες ταινίες, τις καλύτερες φωτογραφίες... Για μένα η φωτογραφία της χρονιάς είναι αυτή με τις γιαγιάδες από την Συκαμιά Λέσβου που φροντίζουν το μωρό προσφυγάκι που έχει αποβιβαστεί στην ακτή... Σίγουρα μέσα σε αυτή τη χρονιά τραβήχτηκαν πολλές φωτογραφίες, ίσως πιο σημαντικές, ίσως πιο όμορφες απλά αυτή η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι αυτή που με γέμισε αισιοδοξία ότι ο κόσμος γύρω μας δεν είναι τόσο κακός, ότι υπάρχει αγάπη και συμπόνοια και αλληλεγγύη εκεί έξω... Η ιστορία της φωτογραφίας, εδώ ...

Την Πέμπτη και την Παρασκευή που μας πέρασε είχα την τύχη να παρακολουθήσω το πολύ ενδιαφέρον σεμινάριο  Agile Scrum Master: A Practical Approach  στο εκπαιδευτικό κέντρο της HP Enterprise στο Χαλάνδρι... Εισηγητής ήταν ο Δημήτρης Δημητρέλος , ένα από τα πλέον δραστήρια και καταρτισμένα μέλη της εν Ελλάδι Agile κοινότητας, τον οποίο τυγχάνει να γνωρίζω και από τον χώρο εργασίας μου... Θέμα του σεμιναρίου ήταν αυτό που λέει το όνομά του, μια πρακτική προσέγγιση της μεθοδολογίας του Agile, με έμφαση στο Scrum, μέσα από ένα διαδραστικό πρόγραμμα, με συζητήσεις, ομαδικές και ατομικές εργασίες προβολές βίντεο και πολύ πολύ συμμετοχή... Το Agile όπως διαβάζουμε στη wikipedia είναι: Agile Software Development is a set of software development methods in which requirements and solutions evolve through collaboration between self-organizing, cross-functional teams. It promotes adaptive planning, evolutionary development, early delivery, continuous improvement, and encourages rapid and

Ο Θ. έχει τις μαύρες του και γκρινιάζει... Προσπαθούμε να τον βάλουμε για μπάνιο κι αυτός αντιστέκεται,  τσιρίζει, χτυπιέται... Η Μ. τον παίρνει αγκαλιά και προσπαθεί να τον καλμάρει... Μ: Πού είναι το μωρό μου, πού είναι το καλό μου το παιδάκι, τι του έκανες; Θ: Το 'φαγα... !!!

Ένα κοινό "πρόβλημα" στο QlikView development είναι όταν θέλεις να δοκιμάσεις την εφαρμογή σου σε κάποιο άλλο περιβάλλον, test ή live... Λόγω της φύσης του QlikView το να αλλάξεις απλά το connection string στη βάση που διαβάζεις δεν είναι αρκετό διότι θα πρέπει να ορίσεις ξανά το path για όλα τα qvds που φορτώνονται στην εφαρμογή, ένα ένα... Κάτι τέτοιο είναι χρονοβόρο και μη αποδοτικό και αυξάνει τις πιθανότητες λάθους... Η χρήση της επιλογής των Relative Paths δεν λύνει το πρόβλημα διότι προϋποθέτει ότι η εφαρμογή και τα qvds βρίσκονται στο ίδιο folder ή έστω διαφέρουν κατά ένα level κάτι το οποίο προσωπικά θεωρώ αρχιτεκτονικό λάθος...  Μια πολύ καλή λύση για να αντιμετωπιστεί μια τέτοια κατάσταση είναι η χρήση local variables για την αποθήκευση των path names των διαφόρων qvds... Αυτό γίνεται δηλώνοντας μια μεταβλητή  vPathName αμέσως μετά τα αρχικά set statements στο Main tab του script editor η οποία περιέχει το full path προς το qvd repository το οποίο θέλουμε να

Νέμεση, η θεά της εκδίκησης, το πιάτο που τρώγεται κρύο, περιγράφει ένα από τα πιο χαμηλά αλλά και αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου... Είναι η κεντρική έννοια γύρω από την οποία περιστρέφεται αυτό το βιβλίο... Μια αιματηρή ληστεία συμβαίνει στο κέντρο του Όσλο... Ο ληστής φεύγει με τα χρήματα αφού πρώτα έχει εκτελέσει εν ψυχρώ την ταμία... Την υπόθεση αναλαμβάνει ο Harry Hole ο οποίος βρίσκεται με την σειρά του μπλεγμένος σε μια άλλη υπόθεση καθώς μια πρώην ερωμένη του βρίσκεται δολοφονημένη την επομένη της νύχτας που ο Harry είναι προσκαλεσμένος στο σπίτι της αλλά ο ίδιος δεν θυμάται απολύτως τίποτα από την νύχτα αυτή... Οι ληστείες στο Όσλο συνεχίζονται, ο Harry νιώθει τον κλοιό γύρω του να σφίγγει και ένοχος μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε... Σε αυτό το βιβλίο ο  Nesbo  μας παρουσιάζει πρώτη φορά την Beate Lønn, την συνεργάτιδα και φίλη του Harry με την υπερανεπτυγμένη ατρακτοειδή έλικα που δεν ξεχνάει ποτέ πρόσωπα... Εμφανίζεται και πάλι ο  Tom Waaler, ο άσπονδος εχθρός

Το σημερινό tip είναι κάτι που έφτιαξα πριν περίπου 2 χρόνια, στην αρχή της ενασχόλησής μου με το QlikView, και προέκυψε από την ανάγκη να διαβάσω μια λίστα πελατών από ένα data source και μετά να περάσω αυτή την λίστα σαν παράμετρο σε ένα άλλο data source, μια βάση δεδομένων, για να συλλέξω όλη την πληροφορία που αφορούσε τους πελάτες αυτούς... Μετά από 2 χρόνια εντατικής δουλειάς και εμπειρίας ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, να κάνεις την ίδια δουλειά, η συγκεκριμένη υλοποίηση όμως είναι ενδιαφέρουσα ως προς την χρήση των variables μέσα στο QlikView script σε συνδυασμό με SQL queries... Έστω λοιπόν ότι το πρώτο data source είναι ένα Excel αρχείο στο οποίο περιέχονται κωδικοί πελατών τους οποίους θέλουμε να διαβάσουμε και να αναζητήσουμε σε ένα άλλο data source, μια βάση δεδομένων... Για να το καταφέρουμε αυτό θα δημιουργήσουμε μια μεταβλητή η οποία θα περιέχει σαν ένα μεγάλο string, όλους τους κωδικούς πελατών (χωρισμένους με κόμματα και κλεισμένους μέσα σε "αυτάκια&quo

Ένα από τα σημάδια του γήρατος, που "ου γαρ έρχεται μόνον" , είναι η στασιμότητα στα όποια μουσικά ενδιαφέροντα σου έχουν απομείνει... Πλέον δεν βρίσκεις κάτι νέο να σε συγκινήσει και να σε πάρει μαζί του παρά μόνο κολλάς στα ακούσματα του παρελθόντος, της νιότης που έχει φύγει, τότε που όλα ήταν πρωτοποριακά και φρέσκα... Αν ανακαλύψεις κάτι νέο να σου τραβήξει την προσοχή συνήθως είναι νέο μόνο για σένα, είναι κάτι παλιό που εσύ κάποτε αγνοούσες ή και σνόμπαρες κάποτε αλλά είπαμε αλλάζουν οι άνθρωποι... Παύεις να εξερευνάς να βρεις την νέα συγκίνηση, ψάχνεις καταφύγιο και αποκούμπι, ήχους που σου είναι οικείοι για να πάρεις τζούρες από το παρελθόν σου, ψευδαίσθηση νεότητας αλλά και λευκή σημαία ...

Οι αντιφάσεις της a la carte ευαισθησίας των social media είναι τεράστιες... Από το πρωί το Facebook μας προτείνει να αλλάξουμε την εικόνα του προφίλ μας με την tricolore για συμπαράσταση στα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γαλλία ... Δεν έδειξε ποτέ στο παρελθόν την ίδια ευαισθησία για τα θύματα της Συρίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, για τα εκατομμύρια πρόσφυγες που σκοτώνονται καθημερινά στην προσπάθειά τους να ζήσουν μια ζωή μακρυά από τον πόλεμο, τον φόβο και την πείνα... Ίσως γιατί κανένας από αυτούς δεν είναι λευκός και χριστιανός... Φυσικά και πονάμε και συμπαραστεκόμαστε στους αθώους που πλήρωσαν με τη ζωή τους τον φανατισμό αλλά μην ξεχνάμε τι τον γέννησε... Φυσικά δεν εννοώ το Ισλάμ που μια χαρά πολιτισμένο και κοσμικό ήταν μέχρι που οι Δυτικοί αποφάσισαν να παίξουν κουκλοθέατρο με ανθρώπινες μαριονέτες και απλά τους ξέφυγε το παιχνίδι από τα χέρια... Για τις ευθύνες αυτές πάντα σιωπή κι εθνική ομοψυχία...

Θα υπάρξουν φορές δουλεύοντας με την R που θα βρεθείτε με ένα workspace γεμάτο variables τις οποίες δεν χρειάζεστε αλλά θέλετε να συνεχίσετε τη δουλειά σας με ένα άδειο workspace...  Υπάρχουν δυο τρόποι να το κάνετε αυτό... Ο πρώτος είναι να κλείσετε το session που δουλεύετε χωρίς να σώσετε τα περιεχόμενα του workspace στο .RData file... Ο τρόπος αυτός όμως έχει τα μειονεκτήματα ότι πρέπει να ξαναφορτώσετε από την αρχή όλα τα packages τα οποία είναι απαραίτητα για την ανάλυσή σας και ότι πρέπει να ξαναδηλώσετε το working directory... Ο δεύτερος τρόπος είναι πιο απλός και σύντομος και περιλαμβάνει μόνο το παρακάτω command: Το command αυτό διαγράφει μόνο τα variables που περιέχει το workspace αφήνοντας το απολύτως κενό χωρίς όμως να επηρεάζει τα loaded packages ή άλλα preferences που σχετίζονται με το current session θέλει όμως προσοχή στην χρήση του καθώς όπως είπαμε διαγράφει πλήρως το workspace...

Ο ήλιος λάμπει, η Μεσογείων είναι άδεια και έτοιμη να υποδεχτεί σε λίγες ώρες του πρώτους δρομείς που θα φτάσουν από τον Μαραθώνα... Πριν από δύο χρόνια τέτοια μέρα είχα πάρει το ποδήλατο και κατέβηκα μέχρι το Καλλιμάρμαρο για να δω τον τερματισμό και να νιώσω το vibe της ημέρας, σήμερα είμαι από τις 9 παρά στο Starbucks της Αγίας Παρασκευής και κάνω μια απέλπιδα προσπάθεια να παραδώσω την εργασία μου για την πρώτη εβδομάδα του course Regression Models ... Το να βρεις χώρo και χρόνο για επιμόρφωση όταν έχεις δύο μικρά παιδιά, μερικές φορές είναι δύσκολο... :)

Πολλές φορές δουλεύοντας με δεδομένα θα χρειαστεί να τροποποιήσετε τον κώδικά σας, τον όποιο κώδικα γράφετε, αναλόγως με το αν τα δεδομένα σας αναφέρονται σε εργάσιμες ημέρες ή όχι... Αυτό μπορεί να είναι συχνά μπελάς αν συνυπολογίσεις ότι υπάρχουν κινητές γιορτές και αργίες, όπως το Πάσχα, οι οποίες διαφέρουν κιόλας αναλόγως αν αναφέρεσαι στο Πάσχα των Καθολικών ή των Ορθοδόξων... Ένας εύκολος τρόπος να υπολογιστούν οι εργάσιμες μέρες του ελληνικού εορτολογίου είναι το παρακάτω T-SQL script το οποίο αφού τρέξετε σε κάποιο SQL Server instance, παράγει για το διάστημα το οποίο έχετε ορίσει, ένα table το οποίο περιέχει ανά ημερομηνία, τον μήνα και το έτος που ανήκει αυτή, την ονομασία της ημέρας, ένδειξη αν είναι εργάσιμη ή όχι και ένδειξη αν είναι η τελευταία εργάσιμη κάθε μήνα ή όχι.... Το script αυτό μπορείτε να το χρησιμοποιείτε είτε σε stored procedures ή common table expressions για πιο ad hoc χρήση, είτε one off υπολογίζοντας τις εργάσιμες μέρες για ένα μεγάλο χρονικό διάστη

Η Agnes Magnusdottir έχει καταδικαστεί σε θάνατο για την συμμετοχή στη δολοφονία δύο ανδρών, του Natan Ketilsson και του Pétur Jónsson... Μέχρι την επικύρωση της ποινής της από το Ανώτατο Δικαστήριο της Κοπεγχάγης και για να εξοικονομηθούν λεφτά από τον εγκλεισμό της σε κρατική φυλακή στη Δανία, στέλνεται να μείνει στο σπίτι του νομαρχιακού υπάλληλου Jón Jónsson, στη βόρεια Ισλανδία, στην περιοχή που γεννήθηκε κι έζησε όλη της την ζωή...  Η οικογένεια του Jónsson θορυβείται από την συγκατοίκηση με μια καταδικασμένη δολοφόνο αλλά αναγκάζεται να υπακούσει... Ο μόνος που στέκεται δίπλα στην Agnes είναι ο Thorvadur Jónsson, ο Toti, ο ιερωμένος που η ίδια η Agnes διάλεξε για να την συντροφεύσει πνευματικά μέχρι τον θάνατό της... Οι μέρες και οι μήνες περνάνε και η συμβίωση είναι δύσκολη για όλους, όσο όμως ξεδιπλώνεται η ιστορία της ζωής της μέσα από τις συζητήσεις της Agnes με τον Toti, τόσο περισσότερο φαίνεται ότι πολλά πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από ότι φαίνονται... Το βιβλ

Το να μάθεις μια καινούργια γλώσσα προγραμματισμού ή ένα καινούργιο framework, σημαίνει κάποιες φορές ότι πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχεις συνηθίσει να σκέφτεσαι μέχρι τώρα... H απόφαση μου να μάθω R και να μπω στον κόσμο του statistical programming σήμαινε ότι έπρεπε να βγω από το comfort zone που βρισκόμουν τόσα χρόνια και να μάθω καινούργια κόλπα... Για εμένα και πολλούς άλλους που προερχόμαστε από ένα κόσμο γεμάτο databases και data warehouses το να γράψουμε ένα SQL script ή κάποια prodecure για να διαχειριστούμε τα δεδομένα μας είναι πολύ απλό, όταν όμως προσπαθείς να κάνεις κάτι τέτοιο μέσα από την R, τότε πρέπει να σκεφτείς και να πράξεις με διαφορετικό τρόπο... Υπάρχουν όμως στιγμές που θες να κάνεις κάτι γρήγορα και δεν έχεις χρόνο για να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να σκέφτεται με R τρόπο και ίσως δεν θέλεις κιόλας να το κάνεις διότι θεωρείς ότι ο R τρόπος δεν είναι ούτε γρήγορος, ούτε αποδοτικός... Ευτυχώς υπάρχει το sqldf  που μας λύ

Δεν έκανα ποτέ μου μεταπτυχιακό και δεν κρύβω ότι υπάρχουν φορές που το μετανιώνω... Όχι τόσο για τα skills που θα μπορούσα να κερδίσω, από αυτά κέρδισα πάρα πολλά στα 10+ χρόνια που εργάζομαι, συχνά υπό πολύ αντίξοες συνθήκες, όσο για το πως να βλέπεις τα πράγματα και με μια διαφορετική οπτική, διαφορετική από αυτή που αποκτάς από το πανεπιστήμιο στο προπτυχιακό και διαφορετική από αυτή που αποκτάς από την day to day "τριβή" στη δουλειά... Η επαγγελματική αλλαγή που μου συνέβη πριν από 2 περίπου χρόνια, αν και δεν έγινε οικειοθελώς, αποδείχτηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κι εγώ χώρεσα πολύ καλά στο καινούργιο μου κοστούμι... Τόσο καλά που, σε συνδυασμό με κάποια τυχαία ερεθίσματα που είχα εκείνη την περίοδο, με έκαναν να αποφασίσω τον περασμένο Ιανουάριο, να επενδύσω χρόνο και χρήμα στο να παρακολουθήσω μια σειρά μαθημάτων on line από το Coursera που θα μου εξασφαλίσουν με την επιτυχή τους ολοκλήρωση ένα δίπλωμα εξειδίκευσης από το John Hopkins University και τον τίτλο

Τις προάλλες μου έλεγε ο Σ. ότι όποιος κοροϊδεύει κοροϊδεύει τον εαυτό του, έτσι του λέει η δασκάλα του διότι αυτός κοροϊδεύει καμιά φορά τον φίλο του το Δ. αλλά μετά του ζητάει συγνώμη κι η δασκάλα του είπε ότι είναι πολύ πονηρό παιδάκι γιατί το έχει κάνει σύστημα, κι αυτός της απάντησε ότι δεν είναι πονηρό παιδάκι, είναι πολύ έξυπνος τύπος...  (lol) Ο Θ. όταν θυμώνει βάζει τις φωνές, χτυπάει το πόδι κάτω και μου λέει πολλές φορές ότι θα με "καρπαδώθει" ...  Αν εγώ ή η Μ. τον μαλώσουμε πάει στον άλλον κλαίγοντας να παραπονεθεί ότι   "μαμά/μπαμπάς μάλωθε"  ...  Τον ρωτάς, "είσαι μωρό;" και σου λέει "είμαι Θ. !" ... 

Από το λήμμα "Αίρεση" στη Βικιπαίδεια : ...Ως αιρετικός νοείται εκείνος που είναι ικανός να εκλέγει, που δεν υιοθετεί τις παραδεδομένες αντιλήψεις και ιδέες... Στην Αβάνα του 2007 ένας Εβραίος κουβανικής καταγωγής ψάχνει να βρει ένα πίνακα που έχει σημαδέψει την ιστορία της οικογένειάς του, βοηθός του ένας πρώην αστυνομικός, ένας τύπος που δεν έκανε ποτέ γι' αυτό το επάγγελμα... Μια κοπέλα ψάχνει απεγνωσμένα μια άλλη κοπέλα πολύ ξεχωριστή, μια emo, που έχει εξαφανιστεί... Στο Άμστερνταμ του 17ου αιώνα, του Μακόμ (καλός τόπος) των Σεφαραδιτών, ένας νεαρός Εβραίος παλεύει με το πάθος του για τη ζωγραφική και τους κανόνες που του υπαγορεύει η καταγωγή του... Οι τρεις αυτές ιστορίες περιπλέκονται και καταλήγουν και οι τρεις σε φινάλε σκληρά όσο η ίδια η ζωή... Κύριο χαρακτηριστικό του βιβλίου του Leonardo Padura  είναι ότι οι ήρωες του είναι όλοι άνθρωποι που αψήφησαν νόμους και συνήθειες, εγκατέλειψαν την πεπατημένη και ακολούθησαν δρόμους μοναχικούς και δύσκο

Προχθές το βράδυ είδα το εξής όνειρο... Γύρισα σπίτι από τη δουλειά και ανοίγοντας το ψυγείο το είδα να ξεχειλίζει από σταφύλια, όχι σουλτανίνα κόκκινα, σταφύλια μέσα σε χαρτοσακούλες και νάιλον σακούλες, παραχωμένα μέσα στα ράφια, ελαφρώς ζουληγμένα να έχουν αρχίσει να αναδύουν αυτή την γλυκόξινη μυρωδιά του ζουληγμένου σταφυλιού... Σίγουρος ότι μας τα είχε φέρει ο πεθερός μου που το έχει συνήθειο να μας πλημμυρίζει με φρούτα, πήρα τηλέφωνο την Μ., αγανακτισμένος να βάλει στην θέση της τον πατέρα της που μας έκανε το ψυγείο πατητήρι... Μετά δεν θυμάμαι τι έγινε και ξύπνησα...

Ο Σ. κοιτάζει μια φωτογραφία της Μ. από όταν ήταν μωρό... Σ: Μπαμπά, εσύ πού είσαι, στην κοιλιά της μαμάς σου; Εγώ: Όχι, εγώ είμαι μεγαλύτερος από την μαμά, δεν ημουν στην κοιλιά της μαμάς μου, απλά δεν γνωριζόμαστε τότε... Σ: Τι εννοείς δεν γνωριζόσαστε, δεν την ήξερες τότε την μαμά; Εγώ: Μπορεί να είμαστε πολλά χρόνια με την μαμά, σχεδόν από πάντα, αλλά τότε δεν γνωριζόμαστε... Σ: Ναι, αλλά θα είσαστε μαζί για πάντα! Εγώ: Ναι, αγόρι μου, για πάντα... :)

Σήμερα το απόγευμα στον Σκλαβενίτη στην Χαλανδρίου, είδα για πρώτη φορά μια γυναίκα να φοράει μπούρκα... Από πάνω από την κελεμπία της φορούσε τζιν μπουφάν και είχε τσαντάκι στον ώμο της... Το βλέμμα μου την ακολούθησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά κατάλαβα ότι αν με έπαιρνε χαμπάρι θα αισθανόταν άβολα αλλά από την άλλη μπορεί να έχει συνηθίσει να την κοιτάζουν... Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί γυναίκα με μπούρκα ούτε καν όταν πήγα στο Παρίσι όπου είδα πολλές μουσουλμάνες... Στην αρχή μου φάνηκε τόσο περίεργο σαν να βλέπω τηλεόραση και να είμαι μέσα στην οθόνη... Μετά συνειδητοποίησα ότι καλώς ή κακώς αυτή είναι μια εικόνα που θα γίνει πιο συνηθισμένη όσο περνάει ο καιρός κι ότι καλό θα ήταν αυτές οι γυναίκες να θελήσουν να βγάλουν την μπούρκα μια μέρα αλλά όσο την φοράνε γιατί νιώθουν καλά με το να την φοράνε τότε πρέπει να μπορούν να το κάνουν χωρίς να τις βάζει κανένας στο περιθώριο...

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, για πρώτη φορά από τότε που γίναμε γονείς, εγώ κι η Μ., αφήσαμε τα παιδιά μας στους παππούδες τους και πήγαμε στην Αίγινα για να περάσουμε ένα διήμερο από τα παλιά... Πήγαμε στην παραλία, απλώσαμε τις πετσέτες μας και... αυτό ήταν! Δεν χρειαζόταν να βάλω καπελάκι κι αντηλιακό σε κανένα, να μαζέψω τα ρούχα του και να τρέξω να τον πάρω από το χέρι για να μην πνιγεί... Ένιωσα αμήχανα, έχω συνηθίσει τόσο πολύ την ζωή με τα παιδιά που ένιωσα περίεργα, ίσως και λίγο ένοχος που εγώ ήμουν στην θάλασσα και αυτοί όχι...  Η αλήθεια είναι ότι δεν με ζόρισε ιδιαίτερα αυτό το συναίσθημα, ούτε εμένα, ούτε την Μ. ... Κάτσαμε 6 ώρες στην παραλία, διαβάσαμε τα βιβλία μας με την ησυχία μας, κολυμπήσαμε, ξανακολυμπήσαμε, φάγαμε έναν ντάκο με δυο πηρούνια, μετά το βράδυ βγήκαμε για ούζα και μετά για ποτό, κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε ότι ώρα θέλαμε εμείς, κάναμε ότι θέλαμε, όταν το θέλαμε εμείς... Δεν αλλάζω τα παιδιά μου με τίποτα αλλά απόλαυσα αληθινά αυτή την ανεμελιά από

Θα μπορούσαν να ήταν παιδιά μου...  Οι δικοί μου γιοι έχουν ηλικία 5,5 και 2,5, περίπου τόσο ήταν κι αυτοί... Η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν ξαπλωμένου στην παραλία , μπρούμυτα σαν να κοιμάται, με αρρώστησε...  Χαίρομαι για την αντίδρασή μου γιατί πάει να πει ότι η καθημερινότητα δεν μου έχει πάρει όλη την ανθρωπιά και την ευαισθησία μου... Σκέφτομαι διάφορα....  Ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για την ανθρωπότητα να συνεχίσει να υπάρχει όσο επιτρέπουμε να πνίγονται παιδιά στην προσπάθειά τους να σωθούν από τον πόλεμο...  Ότι μισώ τον Θεό όλο και περισσότερο, για το αίμα που χύνεται στο όνομά του, για τις διαχωριστικές γραμμές που υψώνονται στο όνομά του, για το ότι αν υπάρχει, επιτρέπει να γίνονται όλα αυτά... Τι σημασία έχει ο πολιτισμός, η οικονομική ανάπτυξη, η τεχνολογία όταν ακόμα εν έτει 2015 υπάρχουν ακόμα παιδιά που τα ξεβράζει η θάλασσα νεκρά, στην προσπάθειά τους να σωθούν από τον πόλεμο; Ντροπή στον άνθρωπο, στην ανθρωπότητα, σε κάθε ένα από εμάς...

8 χρόνια γάμου, κι αφού περάσαμε και τα 7 της φαγούρας, δεν μας σταματάει τίποτα... Σ' αγαπώ πολύ, χρόνια μας πολλά! Υ.γ. Μόλις μου πέρασε από το μυαλό ότι θα ήταν πολύ ωραίο αν στα 10 χρόνια γάμου κάναμε μια επανάληψη εκείνου του πρώτου κοινού μας ταξιδιού στο εξωτερικό, του γαμήλιου ταξιδιού μας... :)

Έρχεται κάθε μέρα στο μπαλκόνι και κόβει βόλτες... Καμιά φορά την βλέπεις και το σκέφτεται, "να μπουκάρω ή όχι;"... Πριν κανά μισάωρο καθόμασταν κι οι δυο στο μπαλκόνι και κοιτιόμασταν... Της έδωσα ένα κράκερ σπασμένο, το σκέφτηκε πολύ αλλά εν τέλει πλησίασε και το καταβρόχθισε... Στο δεύτερο της πήρε λιγότερο χρόνο να πάρει την απόφαση και δεν είχε τόση υπομονή να απομακρυνθώ αρκετά, το τρίτο το έφαγε ενώ καθόμασταν πλάι πλάι, το τέταρτο θα μπορούσε να το φάει από το χέρι μου αλλά δεν της έδωσα αφενός γιατί θα έσκαγε κι αφετέρου διότι δεν θέλω να βιαστούμε, θέλω να κάνουμε ένα βήμα την φορά σε αυτή την σχέση...

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει εδώ, δεν θυμάμαι, ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν πίστη σε κάτι, που το ακολουθούν με όλη την δύναμη της ψυχής τους... Είτε είναι θρησκεία είτε κάποιος σκοπός, κάποια ιδεολογία, είναι "ευλογημένοι" αυτοί που έχουν ένα αστέρι να ακολουθούν και να βρίσκουν το δρόμο τους... Νιώθουν την συντροφικότητα αυτών που μοιράζονται την ίδια πίστη, έχουν ένα μπούσουλα που τους απαλλάσσει από την ευθύνη λήψης κάποιων αποφάσεων αφού έχουν παρθεί ήδη... Το να μην πιστεύεις είναι κουραστικό πολλές φορές, σημαίνει ευθύνη και μοναξιά...

Η Μαρία ζει τις τελευταίες μέρες της, νιώθει τον θάνατο να πλησιάζει... Είναι γερασμένη, κουρασμένη, εξορισμένη σε ένα τόπο ξένο μακρυά από το δικό της... Αποφασίζει να πει την ιστορία της, την ιστορία του γιου που έχασε και που όλοι άλλοι θέλουν να έχουν άποψη στις αναμνήσεις της γι' αυτόν... Το όνομα του γιου της ήταν Ιησούς και ήταν από την Ναζαρέτ... Η Μαρία λέει την ιστορία της ξεκάθαρα από την πλευρά της μάνας... Αδιαφορεί για τη διττή φύση του παιδιού της την οποία επιβεβαιώνει, αναπολεί τις μέρες που τον είχε στα σπλάχνα της ή όταν ήταν παιδάκι και τον είχε στην αγκαλιά της... Θυμάται τις τελευταίες του μέρες και ώρες, όλα όσα είδε κι έκανε νιώθοντας το τέλος του παιδιού της να πλησιάζει... Όσα έκανε και μετανιώνει γι' αυτά, όσα θα έπρεπε να έχει κάνει... "Μαλώνει" τον γιο της για την αλαζονεία που του χάριζε η δύναμη που ξεχείλιζε από μέσα του, για την σύνεση που δεν είχε... Απαξιεί και περιφρονεί τους μαθητές του, τους σπαστικούς και απροσάρμοστους,

Χθες το απόγευμα έπινα καφέ με δυο φίλους κι άκουσα την παρακάτω ιστορία: Φίλος φίλου, Ισραηλίτης, που έχει πολεμήσει στον Λίβανο το 1982 κατά την πρώτη εισβολή του Ισραήλ εκεί, υπηρετώντας την θητεία του, αντιμετωπίζει πρόβλημα να κοιμηθεί πολλά βράδια και βλέπει σε εφιάλτη την ίδια σκηνή που την έζησε τότε... Ισραηλινοί στρατιώτες έχουν μαζέψει άνδρες, γυναίκες και παιδιά και τους έχουν κλείσει σε ένα τζαμί... Επικρατεί ταραχή, κάποιος από τους αιχμαλώτους παρακαλάει για λίγο νερό και τότε εκείνος προσφέρει το παγούρι του... Η χειρονομία του εξοργίζει κάποιον συνάδελφό του που τον χτυπάει στο κεφάλι με τον υποκόπανο του όπλου και τον ρίχνει αναίσθητο... Όταν ανοίγει τα μάτια του είναι ξαπλωμένος ανάμεσα σε πτώματα, όλοι οι αιχμάλωτοι μέσα στο τζαμί έχουν εκτελεστεί... Η όλη ιστορία μου έφερε κατευθείαν στο μυαλό την πολύ καλή ταινία "Walz whith Bashir" για την οποία είχα γράψει το 2010 όταν την πρωτοείδα ( link )... 

Κάπου είχα διαβάσει ότι οι Ινδιάνοι (ή οι Αβορίγινες; ) δεν ήθελαν να τους παίρνουν φωτογραφία γιατί πίστευαν ότι οι φωτογραφίες έκλεβαν την ψυχή τους...  Σήμερα βγάζουμε φωτογραφίες με ρυθμούς καταιγιστικούς, τις διακοπές μας, την καθημερινότητα μας, το φαγητό μας, προσπαθούμε να κρατήσουμε κάθε στιγμή ζωντανή για πάντα, ζούμε για το επόμενο photo opportunity, προσπαθούμε να γίνουμε αθάνατοι στην οθόνη ή το χαρτί... Επί της ουσίας, δεν διαφέρουμε πάρα πολύ...

Υπέροχο μικρό διαμαντάκι το  "Ο μοναχός κι η κόρη του δημίου" , μια ευχάριστη έκπληξη που μόνο ικανοποίηση μου χάρισε... Αγοράστηκε, στην τύχη, με μόνα κριτήρια το ένστικτό μου και την χαμηλή του τιμή σε ξεπούλημα βιβλίων που βρέθηκα λίγο πριν τις διακοπές μου και με δικαίωσε πλήρως... Στην Αυστρία του 17ου αιώνα ένας μοναχός ταξιδεύει σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι και τυχαία συναντά ένα κορίτσι το οποίο είναι η κόρη του δημίου του τοπικού χωριού... Η γνωριμία αυτή ταράζει τον κόσμο του νεαρού μοναχού, τον βάζει σε μια διαρκή ψυχολογική βάσανο και σε αβάσταχτα διλήμματα και εν τέλει στην τρέλα... Το  "Ο μοναχός κι η κόρη του δημίου" του Ambrose Bierce  στις 150 περίπου σελίδες του, μέσω της γραφίδας του αδελφού Αμβρόσιου που καταγράφει την ιστορία του σαν ημερολόγιο, επιχειρεί μια κριτική στην θρησκεία... Χωρίς ευθείες βολές, χωρίς έξαλλα αναθέματα, αναδεικνύει την υποκρισία της θρησκείας και την πλήρη εκκοσμίκευσή της... Θέτει το δάχτυλο επί του τύπου

Στο δρόμο της επιστροφής από το δεύτερο μέρος των φετινών διακοπών μας και ταξιδεύοντας στην Αθηνών-Πατρών, σκεφτόμουν ότι θα ήταν πρέπον στα διόδια κατά μήκος της "εθνικής οδού" όχι να πληρώνουμε εμείς οι οδηγοί αλλά να μας πληρώνουν, κάτι σαν μπόνους επιβράβευσης που φτάσαμε μέχρι εκεί... Επίσης σκεφτόμουν ότι η εικόνα του έργου είναι τέτοια που δεν σου επιτρέπει να έχεις ελπίδες για γρήγορη ολοκλήρωση του μέσα σε λογικό χρονικό διάστημα και ότι πραγματικά είναι τρελοί οι Πατρινοί που τόσα χρόνια ανέχονται αυτή την κατάσταση και δεν έχουν καταλάβει νομαρχίες, δεν έχουν κλείσει λιμάνια και γέφυρες για να απαιτήσουν την άμεση περάτωση των έργων και την ασφαλή διέλευση σε αυτό το έγκλημα που κατ' ευφημισμό μόνο μπορεί να λέγεται εθνική οδός...

Υπήρξε βιβλίο απωθημένο για πολλά χρόνια καθώς αρνιόμουν πεισματικά να το διαβάσω στο πρωτότυπο το οποίο θεωρούσα και θεωρώ κουραστικό... Το γεγονός ότι υπάρχει πλέον μια μετάφραση του βιβλίου στην καθομιλουμένη και επίσης ότι το βρήκα σε γνωστό βιβλιοπωλείο με 2,5 € έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην αγορά του και την πλήρωση αυτού του λογοτεχνικού κενού που με προβλημάτιζε... Άξιζε τελικά η αναμονή τόσων χρόνων; Και ναι και όχι είναι η απάντηση που μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό... Ο Ροΐδης επιχειρεί μια μυθιστορηματική αναπαραγωγή των θρύλων που υπάρχουν εδώ και αιώνες για την ύπαρξη ενός θηλυκού πάπα κατά τον 9ο αιώνα... Στηρίζεται και ας μην το παραδέχεται πουθενά, στο έργο του Ιωακείμ (ή Ιεζεκιήλ) Σπανχάιμ "Ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας" από το 1694, λογοκλόπος εν ολίγοις, κάτι που όμως ήταν κοινότατη πρακτική στο παρελθόν όπως μας πληροφορεί ο μεταφραστής Αντώνης Σιμιτζής , ακόμα και ο Σαίξπηρ το έκανε... Το κείμενο του Ροίδη έχει σκωπτικό χαρακτήρα με αρκ

Ξεκινάμε με κάποιες βασικές παραδοχές... Η μάνα μου μαγειρεύει το καλύτερο μοσχαράκι νουά του κόσμου και ο Jo Nesbo είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων... Αυτές οι παραδοχές δεν σημαίνουν ότι η μάνα μου μαγειρεύει το νουά το ίδιο επιτυχημένα κάθε φορά, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι καλό, ούτε ο Nesbo με ενθουσιάζει το ίδιο κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο του χωρίς να σημαίνει ότι δεν τα έχω απολαύσει όλα όσα έχουν πέσει στα χέρια μου,απλά χωρίς την ίδια ένταση... Το "Αστυνομία" είναι το τελευταίο μυθιστόρημα του Nesbo με ήρωα τον Harry Hole ο οποίος (σχεδόν) κυριολεκτικά επιστρέφει από τους νεκρούς για να βοηθήσει στην λύση των αποτρόπαιων δολοφονιών αστυνομικών σε χώρους εγκλημάτων που είχαν ερευνήσει στο παρελθόν και που έχει φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση την πολιτική και επιχειρησιακή ηγεσία της αστυνομίας του Όσλο... Φυσικά και είναι ένα καλό βιβλίο, δεν θα μπορούσε να μην είναι... Ο Nesbo παίζει με τις περσόνες που κρύβει

Δεν σε συμπαθώ...  Πιστεύω ότι είσαι παλιάνθρωπος, όσο απλοϊκό και αν ακούγεται αυτό αλλά έτσι μου βγαίνει...  Έχεις καταφέρει να τρυπώσεις σε κάθε πτυχή και κάθε γωνιά τις ζωής μας, στοιχειώνεις τα όνειρά μας, εσύ και όλοι οι άλλοι σαν κι εσένα, ντόπιοι και ξένοι...  Έχεις προσπαθήσει πολύ να είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας αλλά υπάρχουν στιγμές όπως χθες στην παραλία καθισμένος κάτω από την σκιά σε μια παραθαλάσσια ταβέρνα, με τα πόδια μέσα στην άμμο, με τα παιδιά να γελάνε και τον αέρα να μας σηκώνει, να το ξέρεις, σε είχα βγάλει εντελώς από το μυαλό μου...  Το ξέρω, Βόλφγκανγκ, ότι ακούγομαι μελό αλλά αυτή είναι η αλήθεια...

...Η προσωπική μου πρόβλεψη είναι ότι η συμφωνία θα περάσει από τη Βουλή αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ θα διασπαστεί, θα γίνει οικουμενική κυβέρνηση αλά Παπαδήμος και σε ένα χρόνο το πολύ ξανά εκλογές... Αυτά έγραφα στις 23/06/2015 και μέχρι τώρα επιβεβαιώθηκα στην πρώτη πρόβλεψη, η δεύτερη πρόβλεψη έχει επαληθευτεί επί της ουσίας και περιμένουμε για τις άλλες δύο οι οποίες στα δικά μου μάτια είναι κι αυτές πολύ πιθανές να επαληθευτούν, εδώ είμαι κι εδώ είστε...

Σήμερα πήγαμε στην θάλασσα για πρώτη φορά φέτος και στην τσέπη του μαγιό βρήκα ένα δίευρω ξεχασμένο από πέρυσι... Το άφησα εκεί... Κάτι μου λέει ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο καιρό αυτό το δίευρω θα θεωρείται καβάντζα...

Πάλι καλά που υπάρχεις κι εσύ, Ηarry Hole ... Ξέρεις τι στήριγμα ήσουνα όλες αυτές τις μέρες που γίνεται ο κακός χαμός με τα δημοψηφίσματα, τα ΑΤΜ και τις ουρές; Ήσουν η απόδραση από το αγχωτικό και δυσάρεστο παρόν που ζούμε όλοι... Εσύ όμως σε ποιον θα στηριχτείς Harry Hole , σε ποιον θα ακουμπήσει το βάρος που κουβαλάς; Σε κανέναν... Το βάρος σου δεν μπορείς να το μοιραστείς, δεν μπορείς κανείς να σε ξεκουράσει γιατί βγαίνει από μέσα σου, γιατί είναι εσύ... Ο   Harry Hole  ζει στο Hong Kong, έχοντας φύγει από την Νορβηγία προσπαθώντας να ξεφύγει από τους δαίμονες που τον κυνηγούν... Θα επιστρέψει για να λύσει το μυστήριο των δολοφονιών κάποιων γυναικών που φαίνεται να είναι έργο κάποιου σειριακού δολοφόνου και να αποχαιρετήσει τον ετοιμοθάνατο πατέρα του... Η επίλυση της υπόθεσης θα γίνει στόχος για τον Harry ... Το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι να κυνηγάει τους κακούς, να τους σταματάει, είναι η μόνη λύτρωση του αν και του έχει στοιχίσει πολλά... Για να λύσει την υπόθε

Είτε ΝΑΙ είτε ΟΧΙ ελπίζω να έχετε καταλάβει όλοι τι μας περιμένει από την επόμενη εβδομάδα...  Αν εξαιρέσεις τους κομμουνιστές φίλους μου που το ΟΧΙ τους θέλουν να το κάνουν εφαλτήριο για μια άλλη κοινωνία οι υπόλοιποι τι ακριβώς περιμένετε να γίνει με χώρα χρεοκοπημένη και χωρίς λεφτά;  Αντίστοιχα οι του ΝΑΙ καταλαβαίνετε ελπίζω ότι η επιλογή συνοδεύεται από μνημόνια ίδια και χειρότερα από αυτά που ήδη γνωρίσαμε...  Τα κανάλια έχουν σίγουρα ξεσαλώσει και τρομοκρατούν αλλά και οι κορώνες περί "αξιοπρέπειας" και "ελληνικής λεβεντιάς" μου φαίνονται τουλάχιστον αφελείς στη δεδομένη στιγμή...  Ψηφίστε ότι θέλετε, ότι νιώθετε ότι σας εκφράζει καλύτερα, να έχετε χωνέψει και καταλάβει όμως όλοι σας τι σημαίνει η κάθε επιλογή, τι συνέπειες θα έχει...

Το κριτήριο με το οποίο εγώ θα ψηφίσω στο δημοψήφισμα της επόμενης Κυριακής είναι η όσο δυνατόν πιο μακροπρόθεσμη  και οριστική λύση του ζητήματος του χρέους...  Δεν με ενδιαφέρει μια λύση που θα αναπαράγει με καρμπόν τις ίδιες μνημονιακές πολιτικές που ακολουθήθηκαν τα τελευταία 5 χρόνια γιατί απέτυχαν παταγωδώς...  Καμία λύση δεν μπορεί να είναι βιώσιμη χωρίς διευθέτηση του χρέους και αυτό πρέπει να είναι γνώμονας χάραξης πολιτικής είτε εντός του ευρώ είτε εκτός...  Ευθύνη όλων των πολιτικών φορέων είναι να αναλυθεί όσο πιο αναλυτικά γίνεται το τι σημαίνει για την καθημερινότητα του καθενός μας είτε ένα όχι είτε ένα ναι στο κυριακάτικο δημοψήφισμα, έχει έρθει η ώρα για αλήθειες...  Προσωπικά είμαι έτοιμος να πάρω όσα ρίσκα χρειάζεται, να υπομείνω καταστάσεις και δυσκολίες φτάνει να πεισθώ ότι μπορεί να υπάρχει μια ελπίδα ξεκάθαρης λύσης του προβλήματος του χρέους, μιας ανασυγκρότησης του κράτους και της οικονομίας...  Κάποιες φορές χρειάζεται να ακουμπήσεις τον

Ποτέ δεν έκανα ένα post μετά το υπέροχο ταξίδι μου στην Ολλανδία και την αγαπημένη Ουτρέχτη... Αποφάσισα να πάω κόντρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των διαπραγματεύσεων και της χρεωκοπίας και να επιστρέψω σε μια όμορφη ανάμνηση να δω και να δείξω φωτογραφίες από ευτυχισμένες στιγμές και να αφήσω πίσω για λίγο την στενάχωρη πραγματικότητα...