"Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ" του Joël Dicker

Ένα βιβλίο είναι σαν μια σχέση, μπορεί να περάσει τα πάνω της και τα κάτω της, τον ενθουσιασμό και την παρακμή του συναισθήματος και όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά...  Ένα βιβλίο μπορεί να το ξεκινήσεις βαρυγκομώντας και να εξελιχθεί σε έρωτα ή και το αντίστροφο... Ξεκίνησα το "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ" του Joël Dicker προσπαθώντας να βγω από μια περίοδο αναγνωστικής χειμερίας νάρκης, έκανα πάνω από ένα μήνα να διαβάσω τις 350 πρώτες σελίδες και μόλις μιάμιση μέρα τις υπόλοιπες 350 περίπου... Τελικό πρόσημο θετικό...

Το "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ"  είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο... Είναι ένα βιβλίο για την συγγραφή, τον έρωτα, την μοναξιά, την φιλοδοξία, τα κατώτερα συναισθήματα... Ένας νεαρός συγγραφέας, ο Μάρκους, προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια σχετικά με την υπόθεση δολοφονίας μιας 15χρονης κοπέλας, της Νόλα Κέλλεργκαν, το 1975, στην προσπάθειά του να αθωώσει τον φίλο και μέντορά του Χάρρυ Κέμπερτ ο οποίος είναι ο βασικός ύποπτος... Παράλληλα προσπαθεί να γράψει το βιβλίο εκείνο που θα τον βγάλει από το συγγραφικό τέλμα στο οποίο βρίσκεται... Η υπόθεση είναι ευαίσθητη και περιπλέκεται από τον ανίερο, ας μου επιτραπεί η έκφραση, έρωτα του τότε τριαντατετράχρονου Χάρυ με την δεκαπεντάχρονη Νόλα... Γύρω από την υπόθεση περιστρέφεται η ιστορία μιας ολόκληρης πόλης, τα κρυφά και φανερά δράματα των ανθρώπων της και όσα έχουν παραχωθεί κάτω από το χαλί της μνήμης... Όσο ο Μάρκους σκαλίζει την υπόθεση τόσο περισσότερα έρχονται στο φως για τα όσα έγιναν τότε πριν από 35 χρόνια (το βιβλίο εκτυλίσσεται το 2008) και η αλήθεια πολλές φορές πονάει...

Το "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ"  είναι ένα βιβλίο που κάνει αργή εκκίνηση, μέχρι να ξεκινήσει η έρευνα του Μάρκους... Ο Dicker σπαταλά πολύ χρόνο στην προετοιμασία του σκηνικού του δράματος χωρίς να υπάρχει επί της ουσίας κάποιος ιδιαίτερος λόγος με κίνδυνο να οδηγήσει κάποιους από τους αναγνώστες του στην παραίτηση... Όσοι το κάνουν θα χάσουν γιατί στην συνέχεια το βιβλίο αποκτά ιλιγγιώδη ρυθμό και η πλοκή είναι καταιγιστική παρά τις κάποιες αδυναμίες που εμφανίζει προς το τέλος ως προς την επεξήγηση της υπόθεσης... Οι χαρακτήρες είναι υποδειγματικά στημένοι και πολύπλευροι ενώ την παράσταση κλέβουν αυτοί που κινούνται στο παρασκήνιο όπως η τραγική φιγούρα του Λούθερ, ενός άλλου Σιρανό ντε Μπερζεράκ... Το βιβλίο είναι κινηματογραφικό, διαβάζοντάς το νιώθεις ότι θα μπορούσε να μεταφερθεί στον κινηματογράφο χωρίς να γίνει ούτε μια αλλαγή στο πρωτότυπο κείμενο με ότι θετικά ή αρνητικά μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο...Το φινάλε προσφέρει πρωτόγνωρες συγκινήσεις, ο Dicker  καταφέρνει να αφήσει τον αναγνώστη με ανοιχτό το στόμα και να στενοχωρηθεί που το βιβλίο τελείωσε... Αυτή είναι άλλωστε η ουσιαστικότερη ένδειξη ενός επιτυχημένου βιβλίου όπως συμβούλεψε κάποτε ο Χάρρυ τον Μάρκους...