Home is where your heart is...
Κάποτε μέσα σε ένα ταξί, ένας ταρίφας μου έλεγε ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, όταν παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά, τα έζησε μέσα σε ένα ισόγειο δυαράκι στην Καλλιθέα με έξοδο στον ακάλυπτο, όπου όπως μου έλεγε, ψήνανε και μαζεύονταν οι φίλοι τους... "Εκεί κάναμε τα καλύτερα γλέντια της ζωής μας", μου είπε... Κάποτε κατάφερε να αγοράσει δικό του σπίτι, μεγάλο, καινούργιο αλλά τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι για να σπουδάσουν... Τα γλέντια σταματήσανε γιατί τα χρόνια πέρασαν και γέρασε κι αυτός και οι φίλοι του και όπως μου έλεγε, "Μείναμε εγώ κι η γυναίκα μου να κοιτιόμαστε μέσα σε ένα άδειο σπίτι"...
Στο πρώτο σπίτι που μείναμε μαζί με την Μ. θυμάμαι το πρώτο φιλί που δώσαμε όταν μείναμε μόνοι μας μέσα στο σπίτι με το κλειδί στο χέρι πια, χωρίς έπιπλα, με τις φωνές μας να κάνουν αντίλαλο... Εκεί γεννήθηκε ο Σ. μου, περπάτησε, μεγάλωσε... Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που φύγαμε από εκεί, που ξαναείδα το σπίτι άδειο και έρημο...
Στο δεύτερο σπίτι που μείναμε και μένουμε ακόμα, γεννήθηκε ο Θ. μου, περάσαμε και περνάμε υπέροχα και από τα δύσκολα που περάσαμε βγήκαμε ζωντανοί και όρθιοι...
Ξέρω ότι η ζωή μου επιφυλάσσει ακόμα πολλές εκπλήξεις, εμπειρίες, χαρές και λύπες αλλά δυσκολεύομαι να φανταστώ εμένα και την οικογένειά μου να αλλάζουμε ξανά σπίτι, να ζούμε κάπου αλλού, έστω και αν μιλάμε για δικό μας σπίτι...
Σπίτι δεν είναι τέσσερις τοίχοι και μια σκεπή, σπίτι είναι εκεί που είναι οι αναμνήσεις σου... Στα αγγλικά υπάρχει η έκφραση "Home is where your heart is" και είναι απόλυτα σωστή...
Έχω αλλάξει πολλά σπίτια, δεν θυμάμαι πια πόσα. Σπίτια με ενοίκιο. Τα τελευταία 20 χρόνια μένουμε στο δικό μας. Οι δυο μας πλέον, ενώπιος ενωπίω. Είμαι ευγνώμων, άλλοι ζουν μόνοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάρτο απόφαση, διάβαζα κάπου, εκτός του ότι "Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας/ είναι οι γιοι κι οι κόρες της ζωής" -το γνωστό του Χαλίλ Γκιμπράν- μ ό ν ο 18 χρόνια τα παιδιά είναι στη θαλπωρή του σπιτιού. Μετά, σκορπίζουν στους πέντε ανέμους της ζωής. Όπως κάναμε κι εμείς.
Και πάντα θυμάμαι με συγκίνηση τους στίχους του Γιώργη Μανουσάκη, που τ ό τ ε α κ ό μ α δεν με αφορούσαν.
«Ένα- ένα φεύγουν τα παιδιά από κοντά μας
Να 'ναι γιατί μεγάλωσαν
και δεν τα βάζει πια το σπίτι...
Σκύβοντας
όλο και πιο πολύ απ' το βάρος
των φύλλων που αφαιρούμε
απ' τον ημεροδείχτη».
Ίσως να δένομαι πολύ με τα ντουβάρια,περισσότερο από όσο πρέπει...
ΔιαγραφήΜου θυμίζεις το ροβέρτο μπολάνιο που έλεγε πως σπίτι του είναι τα παιδιά του και τα βιβλία του. Υπάρχει και μια ωραία σουρρεαλιστική ιστοριούλα του μίχαελ έντε για έναν τύπο που ανακαλύπτει το σπίτι που του μέλεται να ζήσει σε έναν πίνακα που κρέμεται μέσα στο σπίτι κάποιου άλλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήδε δένομαι με σπίτια, πόλεις και τέτοια, όπου χαλάσω και λειώσω το ίδιο μου κάνει, ανδρών επιφανών κλπ.
Εγώ δένομαι με σπίτια, πόλεις, μαγαζιά, ότι περιέχει μια ανάμνηση έχει κομμάτι στην καρδιά μου... Δεν έχω σκεφτεί παρόλα αυτά που θα με παραχώσουν όταν πεθάνω, μάλλον δεν με ενδιαφέρει...
Διαγραφή