Μια ιστορία για την συγγραφή...

Η πρώτη δουλειά που έλεγα ότι ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω ήταν... να φτιάχνω τραπεζάκια! Μετά ήθελα να έχω δικό μου video club... Κατόπιν είπα ότι θέλω να γίνω συγγραφέας... Τότε η μαμά μου μου είπε ότι αυτό δεν είναι δουλειά κι ότι δεν μπορείς να ζήσεις από την συγγραφή και ότι πρέπει να κάνω και κάτι άλλο... Τελικά έγινα προγραμματιστής και ίσως τελικά ήταν το καλύτερο αλλά η πετριά δεν μου έφυγε εντελώς ποτέ, ίσως και γι' αυτό να έγινα blogger... 

Μεγαλώνοντας ήξερα ότι δεν το είχα... Δεν μπορούσα να δομήσω μια ιστορία, να της δώσω σάρκα και οστά, βέβαια δεν διδάχτηκα ποτέ τον τρόπο... Κατά καιρούς έκανα διάφορες απόπειρες είτε με μικρές ιστορίες οι οποίες όμως έβριθαν κλισέ και κατά κανόνα δεν διαβάστηκαν ποτέ από κανένα, είτε με ποιηματάκια που άνετα θα μπορούσαν να γίνουν καψουροτράγουδα... Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα γράφτηκαν την περίοδο που ήμουν στρατιώτης για την Μ. ... Της τα διάβαζα από το τηλέφωνο και σίγουρα της φαίνονταν σαχλά αλλά δεν μου είπε ποτέ τίποτα αρνητικό... 

Η τελευταία μου "συγγραφική" απόπειρα ήταν ένα διήγημα για ένα, κάτι σαν, on line διαγωνισμό η οποία αν και με έκανε να θέλω να γράψω κάτι μετά από πάρα πολύ καιρό, εξελίχθηκε σε ένα μικρό Τιτανικό... Το διήγημα απορρίφθηκε (με ευγένεια οφείλω να πω) γιατί θεωρήθηκε ρατσιστικού περιεχομένου εξαιτίας κάποιων εκφράσεων που περιείχε... Θέλησα να εξηγήσω ότι οι συγκεκριμένες εκφράσεις δεν αντανακλούν προσωπικές μου απόψεις αλλά είναι κλισέ εκφράσεις που ενδεχομένως ένα άτομο λούμπεν καταγωγής σε κατάσταση πανικού να ξεστομίσει αλλά δεν προσπάθησα πάρα πολύ... Ξέρω ότι η πένα μου δεν γοητεύει, ότι η όποια παρανόηση συμβεί είναι ευθύνη δικιά μου κι όχι του αναγνώστη... 

Από την άλλη, όταν μου ζητήθηκε να ξαναυποβάλλω την ιστορία μου, φιλτράροντας τις επίμαχες φράσεις αρνήθηκα... Η ιστορία μου ήμουν εγώ, αν την άλλαζα δεν θα ήταν δικιά μου, έστω και αν τελικά διαβαστεί μόνο από εμένα...