Ψαροκόκαλο...

Το νόημα της ζωής είναι να βρεις τα σημαντικά πράγματα, αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένο και σε γεμίζουν, και να τους δώσεις απόλυτη προτεραιότητα και όλα τα υπόλοιπα να τα βάλεις στην αναμονή ή στην απόρριψη... Συνταγή για το ποια είναι τα σημαντικά πράγματα της ζωής δεν υπάρχει, ο καθένας πρέπει να τα βρει μόνος του, να σκεφτεί τι μετράει γι' αυτόν και τι τον γεμίζει και να εστιάσει εκεί... Πρόσωπα και καταστάσεις που δεν ανήκουν στα σημαντικά πρέπει να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα ή να αγνοούνται... Ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι δεν αντέχει να αντιμετωπίζει τα πάντα ως critical... Τέλος...

Δεν πιστεύω στον Θεό ή τουλάχιστον είμαι ακραία σκεπτικιστής απέναντι σε κάθε θρησκεία... Αρνούμαι πολλούς από τους εθνικούς μύθους, είμαι απόλυτα αντίθετος με οποιοδήποτε μιλιταρισμό, οποιοδήποτε ολοκληρωτισμό, οποιοδήποτε φασισμό...  Επέλεξα, μετά από συζήτηση με τη Μ., να μην προπαγανδίσω τις όποιες ιδέες μου, είτε για την θρησκεία είτε για την πολιτική, στα παιδιά μου, να τους δώσω/δώσουμε μια γενική κατεύθυνση και να βρουν μόνα τους το δρόμο τους, να αποφασίσουν ελεύθερα...  Γνωρίζω ότι το σχολείο θα περάσει στα παιδιά μου ιδέες κι εικόνες που ενδεχομένως εγώ διαφωνώ αλλά έχω επιλέξει στα περισσότερα να κάνω πως δεν καταλαβαίνω... Δεν μπορείς να τα βάλεις με όλο τον κόσμο και θέλω να πιστεύω ότι τα παιδιά μου θα πάρουν ένα δρόμο που θα τον υποδείξουν οι πράξεις και η ανατροφή που θα πάρουν...  Υπάρχουν όμως και πράγματα τα οποία δεν μπορώ να τα αφήσω να περάσουν έτσι... Δεν μπορώ να επιτρέψω το παιδί μου, 4,5 ετών, να συμμετέχει σε γιορτές με στρατιωτικά εμβατήρια, ν

Κάποτε μέσα σε ένα ταξί, ένας ταρίφας μου έλεγε ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, όταν παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά, τα έζησε μέσα σε ένα ισόγειο δυαράκι στην Καλλιθέα με έξοδο στον ακάλυπτο, όπου όπως μου έλεγε, ψήνανε και μαζεύονταν οι φίλοι τους... "Εκεί κάναμε τα καλύτερα γλέντια της ζωής μας", μου είπε... Κάποτε κατάφερε να αγοράσει δικό του σπίτι, μεγάλο, καινούργιο αλλά τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι για να σπουδάσουν... Τα γλέντια σταματήσανε γιατί τα χρόνια πέρασαν και γέρασε κι αυτός και οι φίλοι του και όπως μου έλεγε, "Μείναμε εγώ κι η γυναίκα μου να κοιτιόμαστε μέσα σε ένα άδειο σπίτι" ...  Στο πρώτο σπίτι που μείναμε μαζί με την Μ. θυμάμαι το πρώτο φιλί που δώσαμε όταν μείναμε μόνοι μας μέσα στο σπίτι με το κλειδί στο χέρι πια, χωρίς έπιπλα, με τις φωνές μας να κάνουν αντίλαλο... Εκεί γεννήθηκε ο Σ. μου, περπάτησε, μεγάλωσε... Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που φύγαμε από εκεί, που ξαναείδα το σπίτι άδειο και έρ

Τέτοια είναι αυτή που έχει κάνει η νέα δημοτική αρχή στην Αγία Παρασκευή... Δεν έφτανε το αφάνταστο μπάχαλο που προκλήθηκε με τις επιλογές των παιδιών που γράφτηκαν στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς το οποίο αναστάτωσε ολόκληρη την πόλη με τον παραλογισμό που επικράτησε και τον γελοίο τρόπο που τελικά πήγαν να το μπαλώσουν...   Την Παρασκευή το απόγευμα πήγα τα παιδιά στην πλατεία να παίξουν, την κεντρική πλατεία της πόλης, αυτή με την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής πάνω στη Μεσογείων, τη βιτρίνα της πόλης... Ήταν γεμάτη σκουπίδια και σπασμένα γυαλιά παντού, αναγκάστηκα να απαγορεύσω στον Σ. να κάνει ποδήλατο για να μην χτυπήσει ή να σκίσει τα λάστιχά του... Καταμεσής της πλατείας, μπροστά στο θεατράκι για όποιους γνωρίζουν, ήταν πεταμένο μέχρι κι ένα τάπερ! Το συντριβάνι δεν λειτουργούσε, ως συνήθως, το νερό του είχε ένα χρώμα βαθύ πράσινο, κλαδιά και σκουπίδια ήταν πεταμένα μέσα, σκέτη χαβούζα... Η παιδική χαρά της πλατείας ήταν γεμάτη σκουπίδια (τι πρωτότυπο ε;), κούνιες ήταν

Την Κυριακή το μεσημέρι, είμαστε καλεσμένοι για φαγητό... Ο Σ. βαριέται, δεν έχουν έρθει οι άλλοι καλεσμένοι που έχουν παιδάκια και θέλει να δει YouTube στο κινητό μου... Εγώ προσπαθώ να το αρνηθώ διπλωματικά... Εγώ: Δεν παίζει το YouTube  αγόρι μου, χάλασε... Σ. : Γιατί χάλασε; Εγώ: Δεν παίζει το Internet... Σ. : Γιατί δεν παίζει; Εγώ: Γιατί δεν ξέρω τον κωδικό του WiFi... Σ. : Φτιάξτο!!! Εγώ:  Πώς να το φτιάξω αφού δεν ξέρω τον κωδικό; Σ. : Πες του κανένα γλυκόλογο και θα φτιάξει... (!!!)

Το κάθε βιβλίο έχει κάτι να σου δώσει... Εγώ για παράδειγμα βρέθηκα σε μια κατάσταση όπου δεν μπορούσα να διαβάσω τίποτα... Αξιόλογα βιβλία να περιμένουν στο κομοδίνο κι εγώ το ένα να πιάνω, το άλλο να αφήνω και όλα να τα παρατάω στην μέση... Μέχρι που μια μέρα, στο πατρικό μου, παίρνει το μάτι μου στην βιβλιοθήκη της μητέρας μου το  "Σκιές στον πάγο"  του Michael Ridpath ... Το οπισθόφυλλο μιλάει για μια δολοφονία, για ένα αμερικανοθρεμμένο Ισλανδό αστυνομικό που επιστρέφει στην πατρίδα του κυνηγημένος από εμπόρους ναρκωτικών, για μια αρχαία σάγκα από την οποία εμπνεύστηκε την τριλογία του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" ο Tolkien ... Σκέφτηκα, "Γιατί όχι;" ... Το βιβλίο, αυτό καθεαυτό τελικά δεν είχε πολλά να μου προσφέρει... Μια αστυνομική ιστορία χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις ή ευρηματικότητα, που προσπαθεί να "ψαρέψει" αναγνώστες από την δεξαμενή των οπαδών του   Tolkien όπως καλή ώρα εγώ... Στα ατού του ότι είναι ευκολοδιάβαστο και η υπο

Η πρώτη δουλειά που έλεγα ότι ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω ήταν... να φτιάχνω τραπεζάκια! Μετά ήθελα να έχω δικό μου video club... Κατόπιν είπα ότι θέλω να γίνω συγγραφέας... Τότε η μαμά μου μου είπε ότι αυτό δεν είναι δουλειά κι ότι δεν μπορείς να ζήσεις από την συγγραφή και ότι πρέπει να κάνω και κάτι άλλο... Τελικά έγινα προγραμματιστής και ίσως τελικά ήταν το καλύτερο αλλά η πετριά δεν μου έφυγε εντελώς ποτέ, ίσως και γι' αυτό να έγινα blogger...  Μεγαλώνοντας ήξερα ότι δεν το είχα... Δεν μπορούσα να δομήσω μια ιστορία, να της δώσω σάρκα και οστά, βέβαια δεν διδάχτηκα ποτέ τον τρόπο... Κατά καιρούς έκανα διάφορες απόπειρες είτε με μικρές ιστορίες οι οποίες όμως έβριθαν κλισέ και κατά κανόνα δεν διαβάστηκαν ποτέ από κανένα, είτε με ποιηματάκια που άνετα θα μπορούσαν να γίνουν καψουροτράγουδα... Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα γράφτηκαν την περίοδο που ήμουν στρατιώτης για την Μ. ... Της τα διάβαζα από το τηλέφωνο και σίγουρα της φαίνονταν σαχλά αλλά δεν μου είπε ποτέ τί