"Η Ψιλικατζού" της Κωνσταντίνας Δελημήτρου

Το πρώτο βιβλίο της Κωνσταντίνας Δελημήτρου είναι ουσιαστικά δύο... Είναι δύο ημερολόγια που γράφτηκαν παράλληλα την ίδια πάνω κάτω εποχή, το ένα δημοσιεύτηκε στο internet μέσα από το προσωπικό της blog και το άλλο προσωπικό, κρυφό όπως είναι συνήθως τα ημερολόγια... Στο ένα ημερολόγιο περιγράφει και σχολιάζει την καθημερινότητα που ζει μέσα από το μαγαζάκι με ψιλικά που έχει (είχε) σε κάποια γειτονιά της Νίκαιας... Στο δεύτερο ημερολόγιο περιγράφει τον προσωπικό και οικογενειακό της αγώνα ενάντια στην υπογονιμότητα, την λαχτάρα της να αποκτήσει ένα παιδί... Περιγράφει τις προσπάθειες, τα συναισθήματα, τις απογοητεύσεις, τις ελπίδες, την οικονομική επιβάρυνση, τον κοινωνικό αντίκτυπο, όλα όσα σημαίνει να θες να κάνει παιδιά και να μην μπορείς... Σε κάποια σημεία τα ημερολόγια τέμνονται, φαίνεται διαβάζοντάς τα παράλληλα ότι η διάθεση και τα συναισθήματα του δεύτερου, του κρυφού ημερολογίου, περνούν και στο πρώτο, πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά...

Η γλώσσα του βιβλίου είναι άμεση και ρέουσα, το μισό άλλωστε είναι συλλογή από posts του blog... Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε θυμωμένη περιγράφει σκηνές της ελληνικής καθημερινότητας ευτράπελες ή τραγικές, με άποψη και θέση... Το κομμάτι του βιβλίου που αφορά το κομμάτι της υπογονιμότητας έχει άλλο ύφος, λιγότερο ανάλαφρο, πιο προσωπικό... Είναι μια κατάθεση ψυχής, ένα συναισθηματικό outing που συγκλονίζει...

Διάβασα απνευστί το βιβλίο σε ένα απόγευμα (δεν είναι δα και μεγάλο, 125 σελίδες) σε ηλεκτρονική μορφή από το κινητό μου... Η Κωνσταντίνα αποφάσισε, αφού πλέον της ανήκουν τα πλήρη πνευματικά δικαιώματά του βιβλίου της, να το χαρίσει σε όλο τον κόσμο (όποιος θέλει να το κατεβάσει δωρεάν μπορεί να το κάνει από εδώ)...Το διάβασα διότι η Κωνσταντίνα είναι μια από εμάς, από αυτούς που καταθέτουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσα από τα blogs, διότι την παρακολουθώ αρκετά χρόνια τώρα, έχει πάντα θέση στον rss feed reader μου, όσα apllications κι αν αλλάξω, διότι μας το έδωσε  τζάμπα (να τα λέμε όλα...)... Διάβαζα την "Ψιλικατζού" περιμένοντας τον Σ. να τελειώσει την προπόνηση στο κολυμβητήριο και σκεφτόμουν ότι αυτό που εγώ έκανα εκείνη την στιγμή και στα μάτια μου έμοιαζε κομμάτι της εβδομαδιαίας οικογενειακής ρουτίνας στα μάτια των ζευγαριών που παλεύουν με την υπογονιμότητα είναι όνειρο...

Η Κωνσταντίνα έθεσε μόνο έναν όρο στο δωρεάν κατέβασμα του βιβλίου της, να πούμε όσοι το κατεβάσουμε τι έγινε μετά, και οφείλω να τον σεβαστώ... Αν και το φινάλε του βιβλίου την βρίσκει οικονομικά κατεστραμμένη χωρίς παιδί στην αγκαλιά, η πραγματικότητα σήμερα μαρτυρά ότι η Κωνσταντίνα είναι αρθρογράφος και συγγραφέας, μητέρα όχι ενός αλλά δύο παιδιών, ενός κοριτσιού κι ενός αγοριού...

Ποιος είπε ότι και η ζωή δεν μπορεί να έχει κινηματογραφικά happy ends;