Το προλεταριακό μαύρισμα...

Τις τελευταίες μέρες, πηγαίνοντας στη δουλειά, το μάτι μου πέφτει πάνω σε αυτή την αφίσα, κάπου στο Χαλάνδρι... Μου θυμίζει μια σκηνή από τα παιδικά μου χρόνια, όταν ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών... 

Ήμασταν στην Κύπρο για καλοκαιρινές διακοπές και μέναμε στο σπίτι του αδερφού της μάνας μου, του θείου μου του Μήτσου... Ο θείος μου δούλευε σε βενζινάδικο όλη του τη ζωή, 12ωρα και 14ωρα, 6 ημέρες την εβδομάδα, μέχρι που πήρε την σύνταξή του... Αν και έχει πράσινα μάτια και τα μαλλιά του είναι ανοιχτόχρωμα καστανά, είναι μαυρισμένος σαν παλιωμένο δέρμα... Ένα απόγευμα γύρισε πιο νωρίς από τη δουλειά και πήρε τα ξαδέρφια μου κι εμάς και μας πήγε για μπάνιο... Όταν φτάσαμε στην θάλασσα τα παιδιά μπήκαμε κατευθείαν στη θάλασσα, αυτός έκατσε για λίγο στην πετσέτα, φορώντας την μπλούζα του... Μετά την έβγαλε και μπήκε και αυτός μέσα στο νερό... Μόλις τον είδα συνειδητοποίησα ότι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα χωρίς μπλούζα και αυτό που έβλεπα ήταν εντυπωσιακό... Ο κατάμαυρος, ηλιοκαμένος θείος μου κάτω από την μπλούζα του ήταν κάτασπρος σαν γάλα, πιο άσπρος και από εμένα που είμαι ο ορισμός του ασπρουλιάρη, με ασπριδερά μανίκια στα μπράτσα του, ηλιοκαμένους πήχεις και το χαρακτηριστικό μαυρισμένο V κάτω από τον λαιμό... 

Όταν το είπα στην μάνα μου (είναι κι αυτή πολύ λευκή στο χρώμα του δέρματος) φυσικά δεν εξεπλάγη, το ήξερε, και με πληροφόρησε ότι και η κατάμαυρη γιαγιά μου που δούλευε στο χωράφι κάθε μέρα από 10 χρονών, ήταν ακριβώς έτσι, μαυρισμένη στο πρόσωπο και στα χέρια αλλά κατάλευκη στο κορμί... Φυσικά δεν είδα ποτέ τη γιαγιά μου με μαγιό, η γιαγιά μου, αν και νησιώτισσα, δεν μπήκε ποτέ της στην θάλασσα...