"Το τέλος του κόσμου" της Margaret Atwood

Η εξαιρετική βιβλιο-blogger και διαδικτυακή φίλη Κατερίνα Μαλακατέ είχε γράψει μια  αρκετά σκληρή κριτική για "Το τέλος του κόσμου" πριν από 1,5 μήνα... Με είχε στενοχωρήσει διότι αγαπώ πάρα πολύ τα βιβλία της Margaret Atwood αλλά δεν είχα σκοπό να μην αποκτήσω ίδια άποψη...

Η ιστορία στο "Το τέλος του κόσμου" συνεχίζεται από εκεί που σταμάτησε στην "Χρονιά της Πλημμύρας"... Η ανθρωπότητα έχει εξολοθρευτεί από την 'Ανυδρη Πλημμύρα, οι λίγοι επιζώντες προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους της νέας τους ζωής και να συμβιώσουν με τα Παιδιά του Κρέικ... Ο Ζεμπ, η Τόμπι, η Ρεν, η Αμάντα, ο Χιονάθρωπος-ο-Τζίμι, οι επιζήσαντες Φρικόπλαστοι είναι οι ήρωες και αυτού του βιβλίου...Παρακολουθούμε την προσπάθεια τους να εξολοθρεύσουν την απειλή των Πονοσφαιριστών/Αλγοσφαιριστών οι οποίοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και οπλισμένοι, να επιβιώσουν και να συμβιώσουν με τα νέα είδη που περιδιαβαίνουν τον πλανήτη... Παράλληλα μαθαίνουμε την ιστορία του παρελθόντος του Ζεμπ μέσα από την ίδια του την αφήγηση στην Τόμπι που καταγράφει την ιστορία...

Η Κατερίνα δεν είχε άδικο σε πολλά από αυτά που έγραφε... Το βιβλίο δεν συνεισφέρει κάτι καινούργιο στους προβληματισμούς που αναπτύσσονται στα δύο πρώτα μέρη της τριλογίας, η ασυνέχεια στην μετάφραση δημιουργεί πολλές φορές χάσματα κατανόησης, η  Margaret Atwood δεν είναι σε μεγάλη φόρμα... Από την άλλη η ιστορία χρειαζόταν μια κατακλείδα, υπήρχαν ανοιχτοί λογαριασμοί από την "Χρονιά της Πλημμύρας"  που έπρεπε να κλείσουν... Ο ρυθμός δεν είναι κακός και ο αναγνώστης διαβάζει με ενδιαφέρον αλλά τίποτα δεν πρόκειται να τον εκπλήξει αν έχει διαβάσει τα δύο πρώτα μέρη της τριλογίας...

Σε γενικές γραμμές το βιβλίο δεν είναι αριστούργημα, διαβάζεται όμως ευχάριστα... Είναι ένα βιβλίο κυρίως για τους fans του είδους και της Atwood πιο συγκεκριμένα... Είναι από εκείνα τα βιβλία που δυσκολεύομαι να εξηγήσω γιατί μου άρεσαν διότι απλά είναι από εκείνα που μου χαρίζουν μια οικεία ικανοποίηση που θυμίζει τα παιδικά χρόνια, όπως τότε που κάποιος μας έλεγε ένα παραμύθι που αγαπούσαμε και πολλές φορές δεν είχε τόσο αξία η ιστορία όσο ο τρόπος που λεγόταν...