"Η χρονιά της πλημμύρας" της Margaret Atwood

Επιστροφή από τις σύντομες αλλά υπέροχες διακοπές μας και review του ενός και μοναδικού που διάβασα σε αυτές αφού ο χρόνος ήταν λίγος... Γράφω στο μπαλκόνι, όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται, με κρύο καφέ στο ποτήρι και με μόνους περιβαλλοντικούς ήχους τον ήχο του πληκτρολογίου, τα πουλιά και τον αχό της Μεσογείων από μακρυά που δεν σταματάει ποτέ τελικά...

Το βιβλίο της αγαπημένης Margaret Atwood είναι η συνέχεια του "Όρυξ και Κρέϊκ" παρ' όλα αυτά θα μπορούσε να διαβαστεί και από κάποιον που δεν έχει διαβάσει το πρώτο βιβλίο... Η ιστορία διαδραματίζεται μετά την Άνυδρη Πλημμύρα, τον ιό που εξαφανίζει σχεδόν ολοκληρωτικά το ανθρώπινο είδος από το πρόσωπο του πλανήτη... Δύο πρώην μέλη της σέκτας των Κηπουρών του Θεού, η Τόμπι και η Ρεν, καταφέρνουν να επιβιώσουν,η κάθε μια μόνη της, αγνοώντας την ύπαρξη άλλων επιζώντων... Η επιβίωση είναι εξαιρετικά δύσκολη σε ένα κόσμο που ο άνθρωπος έχει χάσει τη  θέση του στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, η μοναξιά οδηγεί στη  τρέλα... Παρακολουθούμε τις σκέψεις τους μέσα από flash backs στην προηγούμενη ζωή τους, τα γεγονότα που τις οδήγησαν στο σημείο που βρίσκονται...

Στην "Χρονιά της πλημμύρας" αναλύονται με λεπτομέρεια πολλά από τα γεγονότα που συμβαίνουν στο "Όρυξ και Κρέϊκ"... Η ιστορία επικεντρώνεται στην σέκτα των  Κηπουρών του Θεού, μια παραχριστιανική οικολογική οργάνωση η οποία προβλέπει την καταστροφή του ανθρώπινου είδους από την Άνυδρη Πλημμύρα και καλεί τους ανθρώπους να σταματήσουν να καταστρέφουν το περιβάλλον... Ο κόσμος που περιγράφεται σε αυτά τα flash backs είναι ο ίδιος με αυτόν του πρώτου βιβλίου... Περιβαλλοντική μόλυνση, βία και διαφθορά, διάλυση κάθε έννοιας κράτους, κυριαρχία των εταιρειών βιοτεχνολογίας και όχι μόνο, μια κοινωνία στηριγμένη στο άρτος και θεάματα... Ο κόσμος που περιγράφουν μέσα από τις αναμνήσεις τους η Τόμπι και η Ρεν αξίζει να καταστραφεί και να χαθεί, η Άνυδρη Πλημμύρα είναι αυτό που του αξίζει... Θεματολογικά το "Η χρονιά της πλημμύρας" κινείται στην ίδια γραμμή με το  "Όρυξ και Κρέϊκ" και θέτει τους ίδιους προβληματισμούς σχετικά με την ηθική της βιοτεχνολογίας, την ανθρώπινη φύση και τον ρόλο που παίζει πάνω στον πλανήτη, την βία... Στερείται του καταιγιστικού ρυθμού του  "Όρυξ και Κρέϊκ", σε κάποια σημεία μοιάζει να παρατραβάει κάποια θέματα όπως τον έρωτα της Ρεν για τον Τζίμυ αλλά διαβάζεται πολύ ευχάριστα χωρίς να κουράσει, προσωπικά απόλαυσα την ανάγνωσή του "Η χρονιά της πλημμύρας" τόσο για την πολύ καλά δομημένη πλοκή του όσο και για το περιεχόμενό του καθώς ασπάζομαι πολλούς από τους προβληματισμούς και τις ιδέες που παρουσιάζονται σε αυτό... 

Το φινάλε αφήνει ένα αισιόδοξο συναίσθημα αλλά και τον σπόρο της αμφιβολίας... Αξίζει ο άνθρωπος μια δεύτερη ευκαιρία;