Καλό ταξίδι, καπετάνιε μου...

Η είδηση του θανάτου του Robin Williams με ξάφνιασε και με στενοχώρησε πολύ... Ο αγαπημένος μου ηθοποιός των εφηβικών μου χρόνων και όχι μόνο, αυτοκτόνησε όπως λένε οι πρώτες ενδείξεις στο σπίτι του στην Καλιφόρνια στις 11 Αυγούστου... Ο άνθρωπος που είχε καταφέρει να χαρίσει τόσο απλόχερα το γέλιο με το ταλέντο του δεν κατάφερε να το χαρίσει στον εαυτό του αφού υπέφερε από κατάθλιψη και είχε εισαχθεί εκούσια σε μονάδα απεξάρτησης στην Μινεσότα για να πολεμήσει το πρόβλημα του με το αλκοόλ στις αρχές του καλοκαιριού...

Οι ταινίες του σημάδεψαν τα εφηβικά μου χρόνια και τις λατρεύω ακόμα και σήμερα... Το "Dead Poets Society" είναι η πρώτη ταινία στην οποία έκλαψα στο σινεμά, η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι οι ιδέες και τα συναισθήματα μπορούν να αλλάξουν τις ζωές των ανθρώπων... Το "Good Morning Vietnam" που είδα αμέσως μετά σε βιντεοκασέτα ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον "βρώμικο πόλεμο" του Βιετνάμ, μέχρι τότε δεν ήξερα καν που έπεφτε... Το "Fisher King", η αγαπημένη μου ταινία για χρόνια και μετά στο πανεπιστήμιο, και μένα και του (μετέπειτα κουμπάρου μου) φίλου μου Γιάννη, η σκηνή που προσπαθεί να αγγίξει με το... "μαγικό του ραβδί" την Mercedes Ruehl, μας έκανε να ξεκαρδιζόμαστε... Το "Awakenings" μια ταινία μοναδική που άντεξα να δω μόνο μια φορά αλλά ακόμα πιστεύω ότι έπρεπε να είχε πάρει το Oscar για αυτήν τόσο αυτός όσο και ο καταπληκτικός Robert De Niro... Ταινίες μοναδικές με έντονο το στοιχείο της κωμωδίας αλλά και της τραγικότητας, γλυκόπικρες σαν την ίδια την ζωή...  Απόλαυσα κάθε μια από τις ταινίες του ακόμα και αυτές που δεν αναφέρω ονομαστικά και τις λιγότερο καλές και τις λιγότερο επιτυχημένες όπως το εξαιρετικό αλλά όχι τόσο επιτυχημένο "One hour photo"...

Στο μυαλό μου θα είναι πάντα συνδεδεμένος με περιόδους της ζωής μου, με σκέψεις και με συναισθήματα, ο θάνατος του όσο περίεργο και αν ακούγεται νιώθω ότι έχει πάρει μαζί του κάποιο κομμάτι από το παρελθόν μου...

Καλό σου ταξίδι καπετάνιε μου, ελπίζω πια να βρήκες τη γαλήνη...