"Joyland" του Stephen King

Είναι φορές που ο αναγνώστης είναι άδικος με τον συγγραφέα... Είναι φορές που τον έχει τυποποιήσει τόσο πολύ στον μυαλό του που ουσιαστικά απαιτεί από αυτόν την επανάληψη μιας λογοτεχνικής μανιέρας η οποία του είναι οικεία και αγαπημένη, ασχέτως αν γκρινιάζει κατά καιρούς για την έλλειψη πρωτοτυπίας... Ο Stephen King έχει συνδέσει το όνομά του με τον τρόμο και το φανταστικό οπότε από κεκτημένη ταχύτητα κάθε βιβλίο του που πέφτει στα χέρια μου περιμένω υποσυνείδητα να κινείται σε παρόμοια πλαίσια... Το "Joyland" διαφέρει όμως διότι ακόμα και αν υπάρχει και σε αυτό το βιβλίο του  King  το υπερφυσικό στοιχείο, είναι ανεπαίσθητο και απλά γρανάζι κι όχι η μηχανή που κινεί το βιβλίο... 

Το "Joyland" είναι ένα πολύ τρυφερό και νοσταλγικό βιβλίο για τους έρωτες που πέρασαν και άφησαν τα σημάδια τους, για την φιλία, τον θάνατο, την νεότητα, για αυτά που κάνει ο άνθρωπος για να γιατρέψει την ψυχή του, για την απώλεια... Υπάρχει και η ιστορία του ανεξιχνίαστου φονικού μιας κοπέλας σε ένα λούνα παρκ κάπου στην Αμερική στις αρχές του '70 αλλά πραγματικά αυτό το γεγονός πιστεύω ότι είναι το πρόσχημα και όχι η αιτία που γράφεται αυτό το βιβλίο... Ίσως ο King να είχε στο μυαλό του ότι πρέπει  να ικανοποιήσει όλους τους αναγνώστες του και κυρίως αυτούς που περιμένουν από αυτόν αίμα, τρόμο και εκτόπλασμα αλλά από την άλλη να ήθελε να γράψει κάτι πιο προσωπικό, για τα χρόνια εκείνα που η ψυχή δεν έχει γεμίσει από τις ουλές που της χαράζει η ζωή... 

Το "Joyland" είναι ένα πολύ όμορφο βιβλίο που απόλαυσα όταν άφησα τον εαυτό μου να απελευθερωθεί από το κλισέ που είχε σχηματίσει για τον King και δικαιώθηκα... Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι κανένα κλισέ και καμιά μανιέρα δεν μπορούν να περιορίσουν τους πραγματικούς μάστορες των λέξεων, ένας εκ των οποίων είναι και ο συγγραφέας από το Maine...