Ψαροκόκαλο...

Πηγαίνοντας στη δουλειά σήμερα το πρωί, περνώντας από το Χαλάνδρι, πέρασα έξω από ένα μαγαζί που είχε κλείσει, ήταν άδειο, πάνω στη βιτρίνα υπήρχε το λογότυπο της επιχείρησης και ένα κίτρινο "Ενοικιάζεται"... Το λογότυπο ήταν ωραίο, περιποιημένο και μοντέρνο όπως ήταν και το μαγαζί όσο λειτουργούσε...  Σκεφτόμουν τι τεράστια πίκρα πρέπει να είναι για κάποιον να έχει ξοδέψει χρήμα αλλά και χρόνο και κομμάτια από τον ίδιο του τον εαυτό για να χτίσει κάτι από το 0, να το στήσει στα πόδια του, να γίνει όπως το ονειρευόταν, να έχει επενδύσει τα πάντα πάνω στο δημιούργημα του και τα πράγματα να μην πάνε καλά... Να περνάει απ' έξω και να βλέπει το κουφάρι του ονείρου του...  Ενθάδε κείται το όνειρο κι η ελπίδα, το "Ενοικιάζεται" είναι σαν το σταυρό πάνω στο μνήμα, το ξεχασμένο λογότυπο η φωτογραφία του μακαρίτη...

4 και σήμερα, μετράω σαν τους φαντάρους μέχρι την ημέρα που θα πάρουν το χαρτί... Έχω καταστρώσει τα πλάνα μου, έχω βρει τα βιβλία που θα με συνοδέψουν στις διακοπές ( κλικ , κλικ ), έχω μοιράσει στα απογεύματα της εβδομάδας τις δουλειές που πρέπει να γίνουν έτσι ώστε να μην αγχωθούμε και τρέχουμε την τελευταία στιγμή, είναι όλα έτοιμα... Σήμερα θα μελετήσω και τη διαδρομή την οποία δεν έχω ξανακάνει και Σαββάτο πρωί φύγαμε...

Βρισκόμαστε λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο... Ένα αεροπλάνο, χτυπημένο από μια τροπική καταιγίδα, πέφτει στην ζούγκλα του Αμαζονίου... Από το δυστύχημα διασώζεται μια οικογένεια Γερμανών, η μητέρα Εύα, οι δυο της γιοι, Έριχ και Ζέπι και ο Κλάους, θείος των παιδιών και φρέσκος, μόλις μιας ημέρας, σύζυγος της Εύας... Ο Κλάους είναι αδερφός του σκοτωμένου στο Ανατολικό Μέτωπο άνδρα της Εύας, ένας άνθρωπος με σκοτεινό παρελθόν, που προτείνει στην νύφη του να τον παντρευτεί για να την προστατέψει, αυτή και τα ανίψια του, και να τους προσφέρει ένα μέλλον μακρυά από τα αποκαΐδια της Γερμανίας και να κάνουν μια νέα αρχή στη Βενεζουέλα... Χαμένοι στη ζούγκλα εντοπίζονται από μια φυλή ιθαγενών, τους Γιαγιόμι, που ζουν ακόμα στην λίθινη εποχή, οι οποίοι λόγω ενός οράματος του σαμάνου τους τους θεωρούν δελφίνια που πήραν ανθρώπινη μορφή και τους αντιμετωπίζουν με δέος... Στον οικισμό των Γιαγιόμι συναντούν ένα Γερμανό ανθρωπολόγο, τον Γκέρχαρντ Βέντσλερ, ο οποίος ζει για δεκατρία χρόνι...

Γυρνάω χθες το απόγευμα από τη δουλειά και βρίσκω τον Σ. μουτρωμένο, η Μ. τον έχει μαλώσει για κάτι που έκανε... Λίγο αργότερα ενώ βγάζω τα παπούτσια μου τον βλέπω στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας μου να με κοιτάζει με παράπονο... Τον παίρνω αγκαλιά και του εξηγώ ότι η μαμά είχε δίκιο που τον μάλωσε γιατί έκανε κάτι άσχημο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον αγαπάμε αφού αυτός είναι το φως της ζωής μας... Το σκέφτεται για λίγο και μετά μου λέει : Σ. : Μα μπαμπά, δεν έχω φάει λάμπα... Εγώ : Τι εννοείς Σ. ; Σ. : Είπες ότι είμαι το φως της ζωής σας, δεν έχω φάει λάμπα...

Λίγες μόνο μέρες μετά την είδηση ότι ο γνωστός blogger Allu Fan Marx έφυγε από τη ζωή, ένας άλλο θάνατος έρχεται να ταράξει τα ελληνικά social media και είναι αυτός του @Contrabbando  , κατά κόσμον Πάνου Οικονόμου... Η είδηση δεν ξάφνιασε ιδιαίτερα όσους γνώριζαν την μάχη που έδινε με την ασθένεια εδώ και χρόνια ο εκλιπών σίγουρα όμως σκόρπισε θλίψη και συγκίνηση σε όλους...  Μπορεί τα social media να έχουν κατακριθεί και επικριθεί από πολλούς, δικαιολογημένα, για το γεγονός ότι πολλές φορές διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και αλλοιώνουν τις ανθρώπινες σχέσεις, ταυτόχρονα όμως έχουν εξελίξει την αλληλεπίδραση του ανθρώπου σε άνθρωπο... Δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσεις ανθρώπους, σκέψεις και συναισθήματα ανθρώπων όχι επωνύμων, να ταυτιστείς, να συγκινηθείς, να προβληματιστείς, να εξοργιστείς μαζί τους... Πριν την εμφάνιση των social media το προνόμιο της δημόσιας έκθεσης της σκέψης τους το είχαν μόνο όσοι ήταν άνθρωποι του πνεύματος ή του "πνεύματος", άνθρωποι που ζο...

Πολύ κουβέντα έγινε εδώ και λίγες μέρες σχετικά με το ποιον εκ των δύο φιναλίστ του Μουντιάλ "έπρεπε" να υποστηρίξουμε... Ως Έλληνες έχουμε την τάση να παθιαζόμαστε υπερβολικά με το οποιοδήποτε θέμα και φτάσανε στο σημείο κάποιοι να αντιδράσουν έντονα στο post του Σωκράτη Παπασταθόπουλου στο facebook με το οποίο "τόλμησε" να συγχαρεί τη Γερμανία και ειδικά τους συμπαίκτες του στην Μπορούσια Ντόρτμουντ για την κατάκτηση του τροπαίου... Προσωπικά υποστήριζα την Αργεντινή και η χθεσινή της ήττα από τη Γερμανία στον τελικό του Μουντιάλ με στενοχώρησε... Ο λόγος που την υποστήριζα πέραν του γεγονότος ότι προτιμώ πολύ περισσότερο την αργεντίνικη σχολή ποδοσφαίρου από τη γερμανική είναι ότι νιώθω πολύ μεγαλύτερη συμπάθεια για την Αργεντινή σαν λαό και ψυχοσύνθεση παρά για την Γερμανία... Αν θέλετε, ο τελικός του Μουντιάλ, είχε και μια διάσταση οικονομικοπολιτική, από την μια οι χρεοκοπημένοι, η άρνηση χρέους και από την άλλη το ΔΝΤ και οι δανειστές...  Είμαι σίγ...

Προχθές κλείσαμε τις διακοπές μας, θα πάμε μια βδομάδα στον Πόρο, κι έχω μπει σε καλοκαιρινό mood παρά το γεγονός ότι ο Θ. είναι λίγο αρρωστούλης και εξαιρετικά νευρικός και με αποσυντονίζει... Μου έρχονται φλασιές από διακοπές των περασμένων χρόνων με τον Σ. στην Αίγινα κι έχω αποφασίσει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος να διασώσω όλες αυτές τις αναμνήσεις και κάθε ευτράπελο (ή όχι) που συμβαίνει με τα παιδιά είναι αυτό εδώ το blog... Είναι το καλοκαίρι του 2012, η δεύτερη χρονιά που κάναμε διακοπές στην Αίγινα... Ο Σ. είναι 2,5 χρονών και έχουν έρθει να περάσουμε κάποιες μέρες μαζί ο αδερφός της Μ., ο Χ., και η κοπέλα του η Κατερίνα... Είναι απόγευμα, η Μ. με τον Σ., τον Χ. και την Κατερίνα είναι στην πισίνα (στις Φυστικιές ) και περνάνε καλά, εγώ κοιμάμαι στο δωμάτιο... Ο Σ. με τον Χ. είναι μέσα στο νερό και παίζουν, οι κοπέλες κάθονται απ' έξω στις ξαπλώστρες... Κάνουνε πλάκα, ο Χ. παίρνει δήθεν μου αυταρχικό ύφος και διατάζει την Κατερίνα να του φέρει τον καφέ του που είναι στο...

Το πρωί του Σαββάτου κατά τις 10 , πίνουμε οικογενειακώς καφέ στο Χαλάνδρι... Ο Σ. είναι γκρινιάρης και προσπαθεί να μας πείσει να του πάρουμε παγωτό... Η Μ. του λέει ότι δεν γίνεται να φάει παγωτό πρωί πρωί χωρίς να έχει φάει πρωινό κι ο Σ. από τα νεύρα του σφίγγει τα δόντια και μουγκρίζει... Μ.: Μην μουγκρίζεις παιδί μου και μίλα... Σ.: Θα σου γκρίζω όσο θέλω!