Τα μπαμπόθρεφτα...

Πολλές φορές, ειδικά όταν τον μαλώνω για κάτι που έκανε, η Μ. μου λέει ότι μιλάω στον Σ. σαν είναι μεγάλο παιδί κι όχι 4,5, κι ούτε, χρονών... Όταν αποφασίζουμε τι θα κάνουμε, πού θα πάμε βόλτα, σε ποιο εστιατόριο θα φάμε, τον ρωτάω τι θέλει αυτός... Τον αφήνω να διαλέξει τα ρούχα του, τι θα φάει, τι θα πιει, τι παραμύθι θα διαβάσουμε... Η Μ. μου λέει ότι τον κακομαθαίνω, ότι τον έχω κάνει μπαμπόθρεφτο κι ότι τα ίδια κάνω (κατ' αντιστοιχία) και με τον Θ... Ότι τα παιδιά δεν χρειάζεται να έχουν τόσες επιλογές, ότι τα αποσυντονίζει να παίρνουν τόσες αποφάσεις... Κατά πάσα πιθανότητα έχει δίκιο αλλά κι εγώ έχω τους λόγους μου... 

Από την μια θέλω να κανακέψω τα παιδιά μου, να είναι ευτυχισμένα και να έχουν ότι μπορούν να ζητήσουν κι ότι μπορώ να τους προσφέρω... Από την άλλη θέλω να έχουν επιλογές και άποψη, το γεγονός ότι τους ρίχνω 30 χρόνια και βάλε δεν σημαίνει ότι αυτά δεν έχουν γνώμη ή άποψη ή ότι η δική μου είναι καλύτερη από τη δική τους και πρέπει a priori να υπερισχύει... Το δικαίωμα στην επιλογή σημαίνει και ανάληψη των ευθυνών αυτής της επιλογής... Ένα πράγμα που προσπαθώ να περάσω στον Σ. είναι ότι κάθε μας επιλογή, κάθε πράξη έχει συνέπειες, το κόστος των οποίων οφείλουμε να επωμιστούμε... Αν το καταφέρω, πιστεύω ότι θα έχω κάνει κάτι πολύ καλό για το παιδί μου...