Ψαροκόκαλο...

Όταν έπιασα για πρώτη φορά δουλειά πριν από σχεδόν δέκα χρόνια, είχα την τύχη να έχω για συνάδελφο και άμεσο συνεργάτη έναν άνθρωπο, τον Β., στον οποίο οφείλω πολύ μεγάλο κομμάτι της (όποιας) επαγγελματικής μου επιτυχίας και της εξέλιξης μου σαν προγραμματιστής... Έμαθα πολλά τα χρόνια που δουλέψαμε μαζί και κυρίως έμαθα να σκέφτομαι με συγκεκριμένο τρόπο... Ήξερα ότι όπου και αν κολλούσα, ότι στραβή και να γινόταν αυτός αυτός θα έβρισκε την λύση, θα έκανε το λάθος να χαθεί, όπως και έκανε σε δεδομένη στιγμή όταν χρειάστηκε, ψύχραιμα και αβίαστα, χωρίς να αναφέρει το θέμα ξανά ποτέ από τότε... Ο άνθρωπος αυτός ήταν το δίχτυ ασφαλείας μου... Εδώ και μισό χρόνο περίπου δεν είμαστε άμεσοι συνεργάτες, εξακολουθούμε να είμαστε συνάδελφοι αλλά πλέον δουλεύουμε σε ξεχωριστές ομάδες... Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν αρχικά συνειδητοποίησα αυτό που συνέβαινε πανικοβλήθηκα διότι πια δεν θα ήταν εκεί ο Β. για να με στηρίζει στην στραβή, να με βοηθάει εκεί που τα έβρισκα μπαστούνια, έπρεπε να ...

Πολλές φορές, ειδικά όταν τον μαλώνω για κάτι που έκανε, η Μ. μου λέει ότι μιλάω στον Σ. σαν είναι μεγάλο παιδί κι όχι 4,5, κι ούτε, χρονών... Όταν αποφασίζουμε τι θα κάνουμε, πού θα πάμε βόλτα, σε ποιο εστιατόριο θα φάμε, τον ρωτάω τι θέλει αυτός... Τον αφήνω να διαλέξει τα ρούχα του, τι θα φάει, τι θα πιει, τι παραμύθι θα διαβάσουμε... Η Μ. μου λέει ότι τον κακομαθαίνω, ότι τον έχω κάνει μπαμπόθρεφτο κι ότι τα ίδια κάνω (κατ' αντιστοιχία) και με τον Θ... Ότι τα παιδιά δεν χρειάζεται να έχουν τόσες επιλογές, ότι τα αποσυντονίζει να παίρνουν τόσες αποφάσεις... Κατά πάσα πιθανότητα έχει δίκιο αλλά κι εγώ έχω τους λόγους μου...  Από την μια θέλω να κανακέψω τα παιδιά μου, να είναι ευτυχισμένα και να έχουν ότι μπορούν να ζητήσουν κι ότι μπορώ να τους προσφέρω... Από την άλλη θέλω να έχουν επιλογές και άποψη, το γεγονός ότι τους ρίχνω 30 χρόνια και βάλε δεν σημαίνει ότι αυτά δεν έχουν γνώμη ή άποψη ή ότι η δική μου είναι καλύτερη από τη δική τους και πρέπει a priori να υπερισχύει...

Το να γράψεις ένα βιβλίο σαν το  "Το βιβλίο της Κατερίνας" είναι κάτι πολύ δύσκολο... Είναι ένα δημόσιο ξεβράκωμα, μια έκθεση του εαυτού σου και της οικογενειακής σου ιστορίας που είναι νομοτελειακό ότι θα δημιουργήσει συγκρούσεις και αντιπάθειες, πολλοί από τους "πρωταγωνιστές" είναι εν ζωή και ο τρόπος που τους περιγράφει ο Κορτώ δεν τους κολακεύει... Ίσως όμως στο τέλος τέλος αυτός να είναι και ο στόχος του συγγραφέα, η σύγκρουση... Με το παρελθόν του, με τους άλλους, για να ξεκαθαρίσει όλους τους ανοιχτούς λογαριασμούς του... Το  "Βιβλίο της Κατερίνας" είναι η βιογραφία της μητέρας του συγγραφέα (το Κατερινάκι)... Έχει την μορφή μιας διήγησης από την ίδια ενώ έχει ήδη αυτοκτονήσει και ξεκινάει με ακριβώς αυτό το γεγονός... Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που πάλεψε με την μανιοκατάθλιψη όλη της τη ζωή και στο τέλος νικήθηκε από αυτήν...  Μέσα από την ιστορία της παρακολουθούμε και την ιστορία της οικογένειάς της, μιας ιστορίας γεμάτη από πολλές μ...

Θα μπορούσα αντί για κριτική στο βιβλίο να μουγκρίσω από ευχαρίστηση ή να κραυγάσω από ενθουσιασμό... Δεν θα το κάνω διότι κάτι τέτοιο θα στερούσε το "Ψαροκόκαλο" από την όση σοβαρότητα διαθέτει άσε που είναι δύσκολο να ποστάρεις μουγκρητά... Παίρνουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή... Ο Jo Nesbo είναι ο πάπας τους σκανδιναβικού noir και ο Harry Hole είναι ο κεντρικός ήρωας του... Ένας ήρωας καταραμένος, κυνηγημένος από φαντάσματα και δαίμονες στους οποίους έχει ο ίδιος δώσει ζωή με το παρελθόν του και τις επιλογές του... Επιστρέφει στο Όσλο μετά από την τριετή αυτοεξορία του στο Χονγκ Κονγκ για να ερευνήσει τον φόνο ενός νεαρού τοξικομανή, του Γκούστο Χάνσεν, για τον οποίο κατηγορείται ο Όλεγκ, ο γιος της μεγάλης του αγάπης και ότι κοντινότερο είχε ποτέ ο ίδιος σε γιο... Κατά την πορεία της έρευνας του θα βουτήξει στα βαθιά του υποκόσμου των ναρκωτικών του Όσλο στην προσπάθειά του να βρει τη αλήθεια, η οποία συχνά δεν είναι αυτή που περιμένουμε ή ευχόμαστε να ...

Βρίσκομαι σε μια περίεργη κατάσταση όσον αφορά τα επαγγελματικά μου... Η τοποθέτησή μου στο νέο πόστο από αρχές Ιανουαρίου, από την μία μου άνοιξε ένα καινούργιο κόσμο, τόσο τεχνολογικά όσο και σαν τρόπος δουλειάς, από την άλλη όμως με ξανάφερε στο επίπεδο του junior developer καθώς πλέον δεν κάνω σχεδόν τίποτα από όσα έκανα στα προηγούμενα 9 χρόνια επαγγελματικής πορείας... Δεν κρύβω ότι αυτό με έχει ρίξει πολύ καθώς είναι δυσβάσταχτο για μένα να ξεκινήσω πάλι από το μηδέν στα 36, να αποδείξω τι είμαι από την αρχή ενώ το επαγγελματικό παρελθόν μου απουσιάζει από την εξίσωση, φαίνεται να μην αφορά και να μην ενδιαφέρει αυτούς που βρίσκονται στις θέσεις πιο πάνω από εμένα... Οι καιροί είναι περίεργοι, ο κλάδος που εργάζομαι πρωταγωνιστεί σε κάθε δυσοίωνη φημολογία κι εγώ νιώθω ότι πρέπει να προστατευτώ από πιθανές επαναλήψεις όσων έζησα πριν από ένα χρόνο και κάτι... Πρέπει να κρατήσω επαφή με τα όσα έχω κάνει τόσα χρόνια, να τα πιστοποιήσω και να τα χρησιμοποιήσω υπέρ μου, να...

Έμαθα χθες από το twitter ότι ο πολύ γνωστός και αγαπημένος blogger Allu Fan Marx δεν βρίσκεται πια στη ζωή... Το blog του και το twitter account του είχαν σιγήσει από αρχές Γενάρη και χθες το νέο του θανάτου του αναπαράχθηκε από πολλούς χρήστες του twitter... Σκεφτόμουν ότι περνώντας τα χρόνια το internet θα κατακλύζεται από profiles και περιεχόμενο τα οποία ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν πεθάνει... Υπάρχουν μελέτες που υπολογίζουν ότι κάποτε τα profiles των νεκρών στο Facebook  θα είναι περισσότερα από αυτά των ζωντανών ( κλικ )... Η εύκολη διαπίστωση είναι ότι αυτά είναι σημεία των καιρών με λίγη περισσότερη σκέψη όμως συνειδητοποιείς ότι δεν αλλάζει κάτι σχετικά με το παρελθόν παρά μόνο το μέσο και ίσως το κοινό και η προβολή που απολαμβάνει το περιεχόμενο που παράγει ο καθένας μέσα από την δραστηριότητά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο internet συνολικά... Δεν γνωρίζω ποιο είναι το νομοθετικό πλαίσιο που καθορίζει την διάρκεια ζωής των profile...

Προσπαθώ να σκεφτώ κάποια έξυπνη ατάκα για opening line του post για το "Μίσος" του Βαγγέλη Γιαννίση αλλά δεν μου έρχεται κάτι... Ίσως φταίει και το γεγονός ότι το βιβλίο είναι πολύ φρέσκο μέσα μου, το τελείωσα γύρω στις 2 τα ξημερώματα... Θα το πάω ανάποδα λοιπόν απ' ότι συνήθως, κατευθείαν στο ψητό... Το βιβλίο ήταν εξαιρετικό... Από τα σκανδιναβικά noir που έχω διαβάσει το καλύτερο το έχει γράψει ένας Έλληνας εμιγκρές στη Σουηδία και είναι οξύμωρο κάτι τέτοιο αλλά και αρκετά σκανδιναβικό αν το καλοσκεφτείς... Ήρωας του βιβλίου ο Ελληνοσουηδός επιθεωρητής της αστυνομίας του Έρεμπρο, Άντερς Οικονομίδης ο οποίος αναλαμβάνει να λύσει την υπόθεση μιας σειράς φόνων που λαμβάνουν χώρα στην μικρή σουηδική πόλη... Η πλοκή είναι καταιγιστική και ξετυλίγεται σε πολλά παράλληλα ή και διασταυρούμενα νήματα... Κάθε χαρακτήρας του βιβλίου έχει περιεχόμενο, δεν είναι μια δισδιάστατη καρικατούρα που παίζει απλά τον ρόλο ενός γραναζιού της μηχανής... Οι ήρωες του Γιαννίση ...