Ένας χρόνος Μπόλιν...

Τον Θ. μου τον λέμε και Μπόλιν, του το έβγαλε η μαμά του από όταν ήταν μωρό... Νομίζω ότι το όνομα βγήκε γιατί πάνω κάτω την εποχή που γεννήθηκε είχαμε δει το "Hobbit", ένας από τους νάνους ήταν ο Μπάλιν, ο Θ. ήταν ανέκαθεν σαν ... μπάλα (ball), οπότε δεν ήταν δύσκολο να του βγει το όνομα... Όταν δε πήγε η Μ. στην Ολλανδία με τον Σ. και μου είπε ότι εκεί ένα από τα παραδοσιακά γλυκά είναι τα bollen, κάτι σαν στρογγυλά donuts, καταλάβαμε πόσο σωστή και καρμική ήταν η επιλογή του παρατσουκλιού του παιδιού...

Ο Θ. μου γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από ακριβώς ένα χρόνο... Ένα ήσυχο, στρουμπουλό μωράκι, παρά τις αντίθετες προβλέψεις γιατρών και υπερηχογραφημάτων που τον περιέγραφαν μικρούλη... Ένα μωρό που ήρθε στη ζωή μας εν μέσω μιας πολύ δύσκολης χρονιάς, αδικημένος ίσως από όλους μας και ειδικά εμένα, όπως όλα τα δεύτερα παιδιά που δεν απολαμβάνουν την αποκλειστικότητα του πρώτου παιδιού... Η γέννα του ήταν αβίαστη και χαλαρή για όλους μας, μια εκδρομή από την οποία επιστρέψαμε με ένα καινούργιο μωράκι... Μέσα σε αυτό τον χρόνο ο Θ. μεγάλωσε για να γίνει ένα αξιολάτρευτο μωρό, γελαστό, έξυπνο, όμορφο (είπε η κουκουβάγια), μελαχρινό, με άφρο μαλλί, σωστός Αφρικανός, όπως τον λέμε συχνά, για να επιβεβαιώσει την καταγωγή της γιαγιάς της Μ... Μπορεί ίσως να τον αδίκησα, διότι όταν γεννήθηκε δεν ένιωσα την ίδια πλημμύρα συναισθημάτων όπως όταν γεννήθηκε ο Σ. αλλά τον αγαπώ το ίδιο δυνατά και το ίδιο ολοκληρωτικά όπως τον Σ. μου... Ξέρω ότι είναι τόσο ίδιοι όσο και διαφορετικοί με τον αδερφό του, δύο δάχτυλα από το ίδιο χέρι... 

Σήμερα είναι τα γενέθλιά σου Θ. μου, να 'σαι πάντα γερός, γελαστός και χαρούμενος, σ' αγαπώ πολύ!