Η αγάπη των αδερφών...
Σε μια κουβέντα που έκανα χθες ειπώθηκε η σωστή κατά την άποψή μου γνώμη ότι η αγάπη του παιδιού προς τον γονιό [*] είναι δεδομένη, η αγάπη του αδερφού προς τον αδερφό διδάσκεται από τους γονείς...
Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις είναι αν ενδεχόμενη απόρριψη των γονιών από το παιδί, για λόγους προφανώς που έχουν τραυματίσει το παιδί, οδηγεί είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα και σε απόρριψη των αδερφών... Αφού δεν εμπιστεύεσαι και απορρίπτεις τους γονείς σου μήπως αυτόματα δεν εμπιστεύεσαι και απορρίπτεις αυτούς που οι γονείς σου σού έμαθαν να αγαπάς;
Δεν είμαι παθών, κουβέντα κάνουμε...
[*] Όπου γονιός αυτός που μεγαλώνει το παιδί, όχι απαραίτητα ο βιολογικός γονέας...
Έχει ο καιρός γυρίσματα. Καμιά αγάπη δεν είναι δεδομένη. Οι εκπλήξεις που φέρνει η ζωή είναι πέρα από κάθε φαντασία, μερικές φορές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να απορρίπτεις μπορεί να εξηγείται μεν, δεν είναι η μόνη στάση όμως. Συνειδητοποιώντας τι συμβαίνει, δεν κολλάς στο γεγονός. Προχωράς τη ζωή σου. Παρά ταύτα. Με οποιοδήποτε κόστος.
(Σαφής;)
Πολλά τα θέματα.
κ.κ.
Ομολογώ ότι δεν σε εννόησα απολύτως, μάλλον καθόλου...
ΔιαγραφήΠολλά τα θέματα όμως, όντως...
Aπό προσωπική εμπειρία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι γονείς μου είχαν κι έχουν "πολλά θέματα" με τα αδέρφια τους.
Από πολύ μικρή θυμάμαι παρεξηγήσεις, φασαρίες και μουδιασμένες σχέσεις μεταξύ τους, μέχρι σήμερα.
Είναι αλήθεια πως και οι δυο έζησαν σε δυσλειτουργικές οικογένειες, αλλά
αυτό το σκοτεινό σκηνικό δεν ένωσε τα αδέρφια μεταξύ τους, τα δίχασε...
Βέβαια δεν ξεχνώ πως στα παιδικά τους χρόνια, πέρα από την ορφάνια και την εγκατάλειψη που ένιωσαν πολύ νωρίς, η έλλειψη παιδείας (πολυτέλειες για την εποχή...) και η φτώχεια (η πραγματική φτώχεια!) ήταν το κερασάκι στην τούρτα...
΄Εχω άριστες σχέσεις με τις αδελφές μου. Αγαπιόμαστε, νοιαζόμαστε και είμαστε εκεί, η μία για την άλλη. Από πολύ μικρή είχα αποφασίσει πως δεν θα αναπαράγω πράξεις και συμπεριφορές που είχα βιώσει...
Καλημέρα σου...
**Αννιώ**
Σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι που έχουν "τραυματιστεί" από κάποιες καταστάσεις, είτε τις αναπαράγουν μεγαλώνοντας διότι αυτός είναι ο τρόπος ζωής που έχουν γνωρίσει είτε τις αποστρέφονται πλήρως και γίνονται εκ διαμέτρου διαφορετικοί άνθρωποι... Από ότι έχει υποπέσει στην αντίληψη μου παρατηρώντας τους γύρω μου ισχύει κυρίως το πρώτο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι δεν ξεφεύγουν από την "οικογενειακή τους παράδοση"...
ΔιαγραφήΘα επιμείνω στην αρχική μου θέση όπως εκφράστηκε στο post, οι ανταγωνιστικές σχέσεις και οι έριδες μεταξύ των αδερφών καλλιεργείται από τους γονείς, από την έλλειψη φροντίδας, από την εμφανή προτίμηση σε κάποιο από τα παιδιά, από εξωγενείς παράγοντες, τα παιδιά είναι άγραφοι πίνακες στο θέμα των συναισθημάτων στοργής προς τα αδέρφια τους, οι γονείς κάνουν τις "συστάσεις" και αυτά μαθαίνουν να αγαπούν το ένα το άλλο, αν οι γονείς κάτι δεν κάνουν τότε και η σχέση των αδερφών θα είναι τυπική και προβληματική...
Είμαι μοναχοπαίδι. Και τα παιδιά μου πολύ μικρά ακόμα για να κρίνω πραγματικά τη σχέση τους. Όμως θέλω να πιστεύω πως η αδελφική αγάπη έχει και ψήγματα από αυτό το αναπότρεπτο που κάνει γονείς και παιδιά να αγαπιούνται, έτσι κι αλλιώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως να είναι κι έτσι... Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι αν μπορούσε να μας μιλήσει και να απαντήσει στην ερώτηση ο μικρός μου γιος θα σου έλεγε ότι πιο πολύ στον κόσμο αγαπάει τον αδερφό του... Το πως κάνει όταν ακούει ακόμα και την φωνή του δεν περιγράφεται... Το πως θα εξελιχθεί αυτή η σχέση όμως σίγουρα περνάει και από το χέρι το δικό μου και της μητέρας του...
ΔιαγραφήΤο μωρό είναι πέντε μηνών, όταν ακούει την φωνή του σκίουρου ξετρελαίνεται στα χαμόγελα, όταν τον βλέπει παρατά το γάλα του για να τον ψάξει. Μου φαίνεται δύσκολο να μην έχει σχέση. Τουλάχιστον μια αρχική, πρώτη, που όπως όλα τα πράγματα πρέπει να καλλιεργηθεί.
ΔιαγραφήΤο ίδιο λέμε... :)
Διαγραφήαπορριψη των γονιων απο το παιδι; δηλαδη; δεν καταλαβα. εξηγησε το καλυτερα γιατι με ενδιαφερει το θεμα.
ΔιαγραφήΟι γονείς είτε ηθελημένα είτε αθέλητα παραμελούν ή κακοποιούν το παιδί... Το παιδί, μεγαλώνοντας επεξεργάζεται αυτή την "πληγή" και αποφασίζει είτε να διακόψει τις σχέσεις με τους γονείς που το πλήγωσαν είτε να έχει σχέσεις μαζί τους που ορίζονται από τη διαρκή σύγκρουση... Η άρνηση του γονιού είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία... Αναρωτιέμαι αν σε μια τέτοια περίπτωση "παίρνει η μπάλα" και τα αδέρφια, στην προσπάθεια κοψίματος του ομφάλιου λώρου με τους γονείς και αυτό γιατί η αδερφική αγάπη δεν είναι αναπότρεπτη όπως αυτή μάνας-παιδιού αλλά καλλιεργείται, κυρίως από τους γονείς... Αν απορρίψεις τους γονείς σου, ηθελημένα ή αθέλητα, μήπως απορρίπτεις και αυτά που σου έμαθαν και αυτά που τους χαρακτηρίζουν;
Διαγραφή