Ψαροκόκαλο...

Σαν σήμερα πριν από 4 χρόνια, γύρω στις 9 το πρωί γεννήθηκες...  Πότε πέρασαν 4 χρόνια; Πότε ήσουν μωρό που τσίριζε εξοργισμένο και τώρα έχεις γίνει ολόκληρος άντρας; Πότε έγινες μάρκα από τις λίγες, θεομπαίχτης και θεατρίνος, ανήλικος εγκληματίας;  Καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν όλοι λένε πόσο πολύ μοιάζουμε, εσύ θέλω να γίνεις όμως καλύτερος από μένα και να ξεπεράσεις τα όσα έχω καταφέρει στη ζωή μου, με σημαντικότερα εσένα και τον αδερφό σου...  Με κάνεις πολύ περήφανο κάθε μέρα που περνάει και σε αγαπώ πολύ...  Χρόνια σου πολλά, αγόρι μου!

Συμβαίνουν πολλά αλλά εγώ δεν μπορώ να βάλω δυο σκέψεις στην σειρά και να τις γράψω στο blog... Είμαι σε εγρήγορση όλο κάτι κάνω, όλο κάπου τρέχω... Καλώς ή κακώς ( κακώς ), ο κόσμος μου είναι αυτός στον οποίο κινούμαι, η οικογένεια, η δουλειά μου, οι δικοί μου άνθρωποι, όσα με αφορούν, ο υπόλοιπος πλανήτης είναι ερμητικά κλεισμένος απ' έξω είτε από επιλογή είτε λόγω έλλειψης χρόνου...  Στη δουλειά έχω μπει σε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο και κάνω πολλά πράγματα καινούργια... Έχει προβλήματα η φάση, υπάρχουν διαδικασίες και συμπεριφορές που ενίοτε με εξοργίζουν αλλά από την άλλη το βλέπω σαν πρόκληση, γουστάρω ρε παιδί μου... Τις προάλλες έγραψα ένα πρόγραμμα που παίρνει αυτόματα backup κάποιων αρχείων και τα μεταφέρει σε ένα άλλο server την τελευταία εργάσιμη κάθε μήνα και αφού τσεκάρει ότι υπάρχει αρκετός χώρος στο δίσκο, αν όχι ή αν κάτι πάει στραβά, στέλνει mail για ενημέρωση σε συγκεκριμένους χρήστες... Όσο το έγραφα, αφοσιώθηκα 100% σε αυτό... Πρώτη φορά ασχολήθηκα με 

Γνώρισα τον Γιάννη Ξανθούλη από το μονίμως ανοιχτό ραδιόφωνο της μάνας μου στην κουζίνα, κατά τη διάρκεια των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων... Μετά τον πήρε το μάτι μου σε κάποιες εκπομπές στην κρατική... Ήξερα ότι έγραφε, ότι ένα βιβλίο του είχε μεταφερθεί στον κινηματογράφο, αλλά δεν είχα διαβάσει κάτι δικό του... Ήμουν δύσπιστος απέναντί του λόγω της ελληνικής καταγωγής του και της εκλεπτυσμένης ειρωνείας του, όπως αυτή έβγαινε στις ραδιοφωνικές του εκπομπές, την οποία αν και συχνά απολάμβανα μου δημιουργούσε μια απόσταση μαζί του... Η αυτοκτονία του "χρυσού παιδιού" της οικογένειας, του Βασίλη, πριν από 40 και πλέον χρόνια είναι μια τραγωδία που έχει σημαδέψει την οικογένεια των Κοσμίδηδων από το Τριφύλλι Θεσσαλίας και ειδικά το νεότερο μέλος της, τον Νικόδημο Κοσμίδη, τον νυν και αεί παρία της οικογένειας... Εν μέσω του καυτού ελληνικού καλοκαιριού, σε μια έρημη Αθήνα που σαπίζει στα απόνερα της κρίσης και των μνημονίων, μια σειρά τυχαίων γεγονότων θα τον οδηγ

Όπως και παλιότερα όταν μου συμβαίνουν πολλά πράγματα αντί αυτό να σημαίνει αύξηση του post rate συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, παθαίνω κοκομπλόκο... Ο οργανισμός μου χρειάζεται χώρο και χρόνο να επεξεργαστεί τα γεγονότα και όταν αυτά έρχονται μαζεμένα φρακάρει... Συμβαίνουν πολλά και στη δουλειά και στο σπίτι, συνολικά στη ζωή μου η οποία αλλάζει ακόμα μια φορά και θα μάθει να περπατάει αλλιώτικα... Δεν είναι άσχημα αυτά που συμβαίνουν απλά είναι καινούργια και πολλά μαζεμένα αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα να μιλήσω γι' αυτά, το post αυτό άλλωστε γράφεται για να ξορκίσω την ιστολογική μου ξηρασία κι όχι για λόγους ψυχαναλυτικούς...

Όλα είναι δυνατά... Η πραγματικότητα και η λογική αποκτούν αμφίσημο περιεχόμενο, οι διαστάσεις ξεχειλώνουν, οι αισθήσεις οξύνονται και το απροσδόκητο πλησιάζει γοργά... Αυτό είναι το σύμπαν του Stephen King , αυτό που γνωρίζουν οι λάτρεις των βιβλίων του, κι εκεί σε ταξιδεύει και το  "Όλα είναι δυνατά" , μια συλλογή από 14 σκοτεινές ιστορίες, όπως μας πληροφορεί ο υπότιτλος του βιβλίου... 14 ιστορίες που φλερτάρουν με το φανταστικό, τον τρόμο, την τρέλα, τον φόβο του θανάτου, του αγνώστου, την αδρεναλίνη, την μικρή έντονη ανησυχία που κρύβεται στο πίσω μέρος του μυαλού... 14 ιστορίες που, μην σας φαίνεται περίεργο, κρύβουν ανθρωπιά και προβληματισμό πάνω στην φύση του ανθρώπου... Μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι κάθε μια από τις ιστορίες συνοδεύεται από ένα σημείωμα του συγγραφέα, είτε στην αρχή είτε στο τέλος του διηγήματος, με κάποιες σκέψεις του σχετικά με το περιεχόμενό του ή τους λόγους που τον ώθησαν να το γράψει... Δεν υπερβάλλω λέγοντας ότι όλες οι ιστορί

Οι Αμερικάνοι έχουν μια επιτυχημένη έκφραση όταν θέλουν να περιγράψουν μια κατάσταση όπου ο άνθρωπος νιώθει ασφαλής και οικειότητα, "in the comfort zone" , εμείς εδώ στην Ελλάδα το λέμε, έχω την βολή μου... Όταν έχω την βολή μου ξέρω τι θα αντιμετωπίσω, ξέρω πως να αντιδράσω, ξέρω τι να περιμένω... Αν ελπίζω για κάτι παραπάνω θα διαψευσθώ στις 9 από τις 10 περιπτώσεις... Οι άνθρωποι νιώθουν ασφάλεια σε καταστάσεις που γνωρίζουν και δεν είναι κακό φτάνει η συνήθεια να μην ωραιοποιεί το παρελθόν και φτάνει να μην αποτελεί φρένο για την εξέλιξη... Το να βγεις από την βολή σου, να κάνεις κάτι άλλο, να βουτήξεις σε άγνωστα νερά, είναι ένα ρίσκο, περιέχει πάντα τον παράγοντα της αποτυχίας και της κακής εκτίμησης, δεν γίνεται όμως να μείνεις κολλημένος σε ένα μέτριο παρελθόν μόνο και μόνο επειδή σου είναι οικείο... Η ζωή πάει μπροστά και κάποιες φορές πρέπει να κάνεις επιλογές, να πάρεις ρίσκα και να βγεις από το comfort zone σου... Στη δουλειά μου κι εγώ και οι συνάδελφοι