Με την ψυχή στο στόμα...
Κάθε πρωί στον σταθμό της Δουκίσσης Πλακεντίας βλέπω ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν την ανταπόκριση του προαστιακού ή του λεωφορείου... Μεγάλοι ή μικροί, νέοι ή γέροι, λεπτοί ή χοντροί τους βλέπω να αγκομαχάνε και να ιδρώνουν τρέχοντας...
Με καταθλίβει αυτή η εικόνα, κάτι έχουμε κάνει πολύ λάθος στην ζωή μας για να κουβαλάμε τόσο άγχος με την τσίμπλα στο μάτι... Δεν μπορείς να είσαι ήρεμος και να περάσεις μια καλή ημέρα όταν κάνεις αγώνα δρόμου πριν καλά καλά ξυπνήσεις, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ, με πιάνει νευρικότητα που κρατάει όλη την ημέρα...
Ξυπνάω κάθε μέρα από τα άγρια χαράματα και φεύγω από το σπίτι μου όσο είναι ακόμα σκοτάδι φτάνει να μπορέσω να πάω στη δουλειά μου χωρίς να τρέχω και να αγχώνομαι...
Εγώ τρέχω, γιατί ανυπομονώ να βρεθώ, το συντομότερο δυνατό, στο αγαπημένο μου γραφείο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει, μιλάω για τους ανθρώπους εκτός από εσένα... :P
Διαγραφήκαι να ήξεραν το λόγο που τρέχουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ επιούσιος είναι μωρέ ο λόγος αλλά ρε φίλε και τόσο τρέξιμο και τόσο άγχος είναι ανθυγιεινό...
Διαγραφήόταν τρέχεις μέσα σε μια ρόδα δεν πας πουθενά
ΔιαγραφήΈχεις ένα δίκιο...
ΔιαγραφήΗ πόλη είναι βάρβαρη κάθε φορά που βγαίνεις όχι μόνο τα πρωινά. Πάντα χρειάζομαι μια ώρα προετοιμασία για να βγω από την πόρτα του σπιτιού μου εδώ και πολλά χρόνια. Καφέ, πρωινό, να διαβάσω καμιά είδηση είναι η 1 ώρας ρουτίνα μου πριν ξεκινήσω για οποιαδήποτε εξωτερική δουλειά. Οσο πήγαινα στη δουλειά μου αλλά και τώρα που κάνω το ταξί για τον πιτσιρίκο μου. Κάτι τέτοιες απορίες μας όμως, πάντα μου φέρνουν στο νου τον Μουστάκα στον Μήτσο το Ρεζίλη που κάνει το ανυπέρβλητο ρητορικό ερώτημα "Που πάνε αλήθεια όλοι αυτοί ή άνθρωποι...να σου πω εγώ που πάνε... στα σπίτια τους πάνε!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να το ελαφρύνουμε λίγο, έχω ένα μπάρμπα που άμα έπεφτε σε κίνηση ή σε πολυκοσμία έλεγε αγανακτισμένος, "καλά εγώ πάω στη δουλειά μου, όλοι οι άλλοι πού πάνε;".... :)
Διαγραφή