A night to remember...

Όπως ίσως θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες αυτού του blog, δουλεύω στον τραπεζικό κλάδο, είμαι προγραμματιστής... Στα αρκετά χρόνια εμπειρίας που έχω, οι στιγμές που μου άφησαν "σημάδια" ήταν αυτές που έζησα κατά τη διάρκεια των δύο projects πιστωτικού ελέγχου στα οποία συμμετείχα, στον έλεγχο των κυπριακών τραπεζών από την Pimco το 2012 και στον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών από την Black Rock το 2013... Ειδικά ο έλεγχος της Pimco ήταν μια εξοντωτική τρίμηνη σχεδόν εμπειρία με 18ωρες βάρδιες, χωρίς σαββατοκύριακα και αργίες, απίστευτο άγχος, πίεση και ένταση... Συζητούσα χθες με μια συνάδελφο με την οποία δουλεύαμε μαζί στα εν λόγω projects και της έλεγα χαριτολογώντας ότι αν ποτέ γράψω τα απομνημονεύματά μου σίγουρα ο έλεγχος της Pimco και ειδικά το παρακάτω περιστατικό θα έχει θέση σε αυτά:

Το project του ελέγχου από την Pimco διαρκούσε ήδη περίπου δυο μήνες και μετά από πολλές δύσκολες μέρες και νύχτες και πολλά δοκιμαστικά exports των δεδομένων είχε έρθει η ώρα για την παράδοση του πρώτου επίσημου παραδοτέου στην ελεγκτική εταιρεία... Η ομάδα στην οποία ανήκα είχε αναλάβει και το consolidation των δεδομένων από όλα τα διαφορετικά συστήματα της τράπεζας πριν τους τελικούς υπολογισμούς και το export αλλά επειδή τα δεδομένα ακόμα και στο σημείο στο οποίο βρισκόμασταν δεν είχαν μια απόλυτα ενιαία δομή για να μην σκάνε τα προγράμματα έπρεπε να φορτώνονται και να τροποποιούνται on the fly ένα - ένα... Αυτό ήταν ένα task που είχα αναλάβει εγώ και όπως είναι κατανοητό ήταν απόλυτα σημαντικό να μην γίνει κανένα απολύτως λάθος στην φόρτωση των δεδομένων διότι η μοίρα της τράπεζας (και η δική μας) εξαρτιόταν από τα αποτελέσματα του ελέγχου, όπως οδυνηρά επιβεβαιώθηκε λίγους μήνες μετά...

Η ώρα είχε πάει 2:30 π.μ. και δόθηκε το ok απ' όλα τα συστήματα να ξεκινήσει η διαδικασία φόρτωσης των δεδομένων και παραγωγής των τελικών αρχείων, η δουλειά μου ξεκινούσε... Όπως είναι εύκολα κατανοητό, το άγχος, η κούραση, η ανυπομονησία είχαν χτυπήσει κόκκινο, όλα όμως έπρεπε να γίνουν όπως είχαν σχεδιαστεί... Προσπαθούσα να είμαι προσεκτικός και ψύχραιμος, να ολοκληρώνω κάθε task όπως το είχα προγραμματίσει, να μην γίνει κανένα λάθος, καμιά απροσεξία, δυστυχώς όμως υπήρχαν παράγοντες που δεν με άφηναν να συγκεντρωθώ στη δουλειά... 

Οι υπόλοιποι συνάδελφοι που είχαν ολοκληρώσει τη δουλειά τους και πλέον περίμεναν το export, μαζεύονταν στον χώρο που βρισκόταν το γραφείο μου, μια μεγάλη αίθουσα με γραφεία που είχε στηθεί το στρατηγείο του project... Όλοι ήταν άυπνοι, κουρασμένοι, αγχωμένοι και χρειάζονταν να βγάλουν την πίεση που ένιωθαν... Άρχισαν να μιλούν και να αστειεύονται μεταξύ τους, να γελάνε δυνατά, να κάνουν θόρυβο και όλα αυτά πάνω από το κεφάλι μου... Κάποιοι, ειδικά μια συγκεκριμένη συνάδελφος, ερχόντουσαν και με ρωτούσαν διαρκώς αν τα δικά τους δεδομένα ήταν εντάξει, αν όλα πήγαιναν καλά, μην καταλαβαίνοντας πόσο πολύ με ζόριζαν, πόσο περισσότερο δυσκόλευαν την προσπάθειά μου να συγκεντρωθώ και να κάνω τη δουλειά μου σωστά... Το άγχος συσσωρευόταν, η πίεση μου προκαλούσε πονοκέφαλο και γύρω μου γινόταν πανηγύρι ενώ εγώ προσπαθούσα να δουλέψω... 

Ήμουν έτοιμος να ουρλιάξω από τα νεύρα όταν ξαφνικά μια συνάδελφος (η ίδια με την οποία συζητούσα χθες για τα...απομνημονεύματά μου) έβαλε σε όλους την φωνή και τους ζήτησε να βγάλουν τον σκασμό και να με αφήσουν να δουλέψω απερίσπαστος για να μην γίνει κάποιο λάθος... Κανένας δεν αντέδρασε και όλοι σώπασαν, απλά ήθελαν να ξεδώσουν, δεν το έκαναν επίτηδες... Περιττό να πω ότι ένιωσα ευγνωμοσύνη για αυτή την παρέμβαση που έσωσε την ψυχική μου ηρεμία και μου επέτρεψε να ολοκληρώσω τη δουλειά μου χωρίς λάθη εκείνη την νύχτα... 

Δυστυχώς όλος αυτός ο κόπος δεν έπιασε τόπο και σε μερικούς μήνες η τράπεζα, η κυπριακή οικονομία και όλοι εμείς οι εργαζόμενοι μπήκαμε σε ένα κυκεώνα που έφερε τα πάνω κάτω αλλά αυτά είναι ήδη γνωστά...