Ψαροκόκαλο...

Κάθε πρωί στον σταθμό της Δουκίσσης Πλακεντίας βλέπω ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν την ανταπόκριση του προαστιακού ή του λεωφορείου... Μεγάλοι ή μικροί, νέοι ή γέροι, λεπτοί ή χοντροί τους βλέπω να αγκομαχάνε και να ιδρώνουν τρέχοντας...  Με καταθλίβει αυτή η εικόνα, κάτι έχουμε κάνει πολύ λάθος στην ζωή μας για να κουβαλάμε τόσο άγχος με την τσίμπλα στο μάτι... Δεν μπορείς να είσαι ήρεμος και να περάσεις μια καλή ημέρα όταν κάνεις αγώνα δρόμου πριν καλά καλά ξυπνήσεις, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ, με πιάνει νευρικότητα που κρατάει όλη την ημέρα...  Ξυπνάω κάθε μέρα από τα άγρια χαράματα και φεύγω από το σπίτι μου όσο είναι ακόμα σκοτάδι φτάνει να μπορέσω να πάω στη δουλειά μου χωρίς να τρέχω και να αγχώνομαι... 

Οι bloggers που παρακολουθώ, που βρίσκονται στο blogroll μου και στο feedly μου, δεν είναι "αγαπημένοι" μου, όχι με την κλασσική έννοια τουλάχιστον...  Ανήκουν σε διάφορες κατηγορίες, άλλοι γράφουν πράγματα που με ενδιαφέρουν πολύ, άλλοι γράφουν πράγματα που με κάνουν να γελάω, πράγματα που συμφωνώ και πράγματα που διαφωνώ... Άλλους τους διαβάζω φανατικά και καθημερινά και άλλους μπορεί να τους επισκέπτομαι στην χάση και στην φέξη, να βαριέμαι τα περισσότερα posts τους από τις πρώτες αράδες...  Ο λόγος που όλοι τους βρίσκονται στα αγαπημένα μου είναι ότι όλοι κατά καιρούς, άλλοι συχνά και άλλοι λιγότερο συχνά, γράφουν κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ, που μου κάνει κλικ και με ενθουσιάζει... Αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταφέρει να μου καλλιεργήσουν την προσμονή και την ανυπομονησία για το επόμενο γαμάτο post τους και αυτό για μένα είναι επιτυχία...

Όπως ίσως θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες αυτού του blog, δουλεύω στον τραπεζικό κλάδο, είμαι προγραμματιστής... Στα αρκετά χρόνια εμπειρίας που έχω, οι στιγμές που μου άφησαν "σημάδια" ήταν αυτές που έζησα κατά τη διάρκεια των δύο projects πιστωτικού ελέγχου στα οποία συμμετείχα, στον έλεγχο των κυπριακών τραπεζών από την Pimco το 2012 και στον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών από την Black Rock το 2013... Ειδικά ο έλεγχος της Pimco ήταν μια εξοντωτική τρίμηνη σχεδόν εμπειρία με 18ωρες βάρδιες, χωρίς σαββατοκύριακα και αργίες, απίστευτο άγχος, πίεση και ένταση... Συζητούσα χθες με μια συνάδελφο με την οποία δουλεύαμε μαζί στα εν λόγω projects και της έλεγα χαριτολογώντας ότι αν ποτέ γράψω τα απομνημονεύματά μου σίγουρα ο έλεγχος της Pimco και ειδικά το παρακάτω περιστατικό θα έχει θέση σε αυτά: Το project του ελέγχου από την Pimco διαρκούσε ήδη περίπου δυο μήνες και μετά από πολλές δύσκολες μέρες και νύχτες και πολλά δοκιμαστικά exports των δεδομένων είχε έρθει η ώρα για

Δεύτερο μυθιστόρημα του Dean Koontz , μέσα στο 2014, τα αποθέματα από την τελευταία καταδρομική στην βιβλιοθήκη της μητέρας μου εξαντλούνται αλλά τουλάχιστον οι επιλογές που έκανα με δικαιώνουν σε ικανοποιητικό ποσοστό... Ο Μπίλι Γουάιλς είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει πολλές τραγωδίες στη ζωή του και γι' αυτό το λόγο έχει επιλέξει μια ζωή όσο πιο μοναχική και απομονωμένη γίνεται, μακρυά από τον κόσμο... Η ζωή του ανατρέπεται όμως όταν βρίσκει ένα σημείωμα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του το οποίο του θέτει ένα αποτρόπαιο δίλημμα: "Αν δεν πας αυτό το σημείωμα στην αστυνομία… θα σκοτώσω μια όμορφη ξανθιά δασκάλα… Αν πας… θα σκοτώσω μια ηλικιωμένη γυναίκα που ασχολείται με φιλανθρωπίες. Έχεις έξι ώρες για να αποφασίσεις. Η επιλογή είναι δική σου." Από εκεί και πέρα η ζωή του αλλάζει για πάντα και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα... Η "Ταχύτητα" είναι ένα μαεστρικά στημένο θρίλερ, αντάξιο της φήμης που συνοδεύει το

Πριν από 5 χρόνια το "Ψαροκόκαλο" γεννήθηκε, με άλλο όνομα και άλλο url από το σημερινό, και ξεκίνησε το ταξίδι του στο ελληνικό internet... Έχει αλλάξει ύφος και χαρακτήρα, προσανατολισμό και κατεύθυνση από αυτόν που είχε στα "νιάτα" του, είναι, πιστεύω, πια πιο προσωπικό και πιο αληθινό από ποτέ... Είναι ένα παράθυρο προς τον κόσμο μέσα μου αλλά και προς τον κόσμο εκεί έξω, πότε έτσι και πότε αλλιώς, ανάλογα τη διάθεση και την εποχή... Ελπίζω να είμαστε καλά για άλλα 5 χρόνια "Ψαροκόκαλου" ... Υ.Γ. Σήμερα το πρωί βαφτίσαμε τον Θ. μου και περάσαμε υπέροχα... :)

Ολοκληρώθηκε η έρευνα που διεξήγαγε το bookpress.gr και το βιβλιοπωλείο "Πολιτεία" για την ανάδειξη των 100 καλύτερων βιβλίων της νεοελληνικής λογοτεχνίας, τους τελευταίους δύο αιώνες (1813-2013)... Η έρευνα διεξήχθη με την βοήθεια 120 Ελλήνων συγγραφέων από τους οποίους ζητήθηκε να υποδείξουν ο καθένας μια λίστα με τα 20 καλύτερα βιβλία κατά την προσωπική του άποψη... Η λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία καθώς και πλήρες άρθρο για την έρευνα, εδώ ... Παρατηρώντας την λίστα, συνειδητοποιώ ότι έχω διαβάσει μόνο 5 [*] από τα 100 βιβλία ενώ η λίστα περιέχει τίτλους και συγγραφείς που θα ήθελα και θα "έπρεπε" να έχω διαβάσει... Από την άλλη με εντυπωσιάζει ότι από την λίστα απουσιάζει ο πολύ αγαπημένος σε μένα Χρόνης Μίσσιος ή ονόματα που περίμενα ίσως να δω σε μια τέτοια λίστα όπως αυτό του Μενέλαου Λουντέμη... Ένας σημαντικός λόγος που το ποσοστό μου ανάγνωσης βιβλίων της εκατοντάδας είναι τόσο χαμηλό, είναι πιστεύω η καχυποψία που έχω απέναντι στην ελληνική λογο

Γνώρισα την  Μαρούλα Κλιάφα  όταν πριν πολλά χρόνια δανείστηκα και διάβασα από τη βιβλιοθήκη του σχολείου μου το "Ένα δέντρο στην αυλή μας" ... Οι εντυπώσεις που μου άφησε ήταν πολύ καλές και η κυρία  Κλιάφα  κατέκτησε την εκτίμησή μου... Παρ' όλα αυτά ο χαρακτηρισμός της σαν συγγραφέα εφηβικής λογοτεχνίας με έκανε να αντιμετωπίσω με δυσπιστία το  "Ο άντρας με τη γερμανική στολή" όταν κατέφθασε σαν δώρο Χριστουγέννων, όχι γιατί είχε σβήσει η εκτίμησή μου για την Τρικαλινή συγγραφέα αλλά γιατί έχω ξεπεράσει την περίοδο της εφηβείας περίπου κατά 20 χρόνια... Ευτυχώς διαψεύστηκα... Το  "Ο άντρας με τη γερμανική στολή"  της  Μαρούλας Κλιάφα αγγίζει ένα θέμα που η επίσημη ιστοριογραφία δεν έχει θίξει όσο θα έπρεπε και προτιμά να κάνει πως δεν γνωρίζει, αυτό του δωσιλογισμού κατά τη διάρκεια της Κατοχής και συγκεκριμένα των οργανώσεων ΕΕΕ (Εθνική Ένωση Ελλάς) και ΕΑΣΑΔ (Εθνικός Αγροτικός Σύνδεσμος Αντικομμουνιστικής Δράσεως)... Η ανάμνηση μιας φυγής

Χθες το απόγευμα στο Public του Mall ένας πιτσιρικάς γύρω στα 15 με 16 έπαιζε σε μια κονσόλα PS3 που έχουν στήσει για το κοινό... Κρατούσε ένα χειριστήριο χωρίς καλώδια, μια λαβή με μια φωτεινή σφαίρα στην κορυφή και έπαιζε εικονικό τένις, οι κινήσεις του αντανακλούνταν στις κινήσεις του παίκτη του στην οθόνη... Πάσχιζε στα σερβίς, επιχειρούσε δυνατά ρεβέρ, προσπαθούσε σκληρά να κατακτήσει τον κάθε πόντο ενώ παράλληλα απειλούσε να χτυπήσει (άθελά του) τους υπόλοιπους πελάτες του μαγαζιού που κινούνταν κοντά του...  Είναι αλήθεια θαύμα το τι επιτεύγματα έχει επιτύχει η τεχνολογία αλλά είναι γελοίο και ίσως και λίγο μελαγχολικό να βλέπεις κάποιον να χτυπιέται μπροστά σε μια οθόνη... Το ξέρω ότι είναι απλά ένα παιχνίδι για να σκοτώνεις την ώρα σου αλλά η συγκεκριμένη εικόνα, ειδικά για κάποιον που μπορεί να μην έχει προσέξει κατευθείαν την οθόνη μπροστά στον "παίχτη", θύμιζε μεθυσμένο ή κάποιον άνθρωπο με σοβαρά προβλήματα... 

Το πρώτο post για το 2014 ανήκει στην κατηγορία "Βιβλίο"... Καλή χρονιά να έχουμε, υγεία, χωρίς στενοχώριες και να διαβάσουμε πολλά ωραία βιβλία... Το  "Ένας Συνηθισμένος Άνθρωπος" είναι το πρώτο βιβλίο του  Dean Koontz που πέφτει στα χέρια μου... Είναι μια περιπέτεια γεμάτη ένταση και ρυθμό που κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα... Ο Τιμ Κάριερ είναι ένας απλός άνθρωπος, οικοδόμος στο επάγγελμα, που ζει μια πολύ συνηθισμένη ζωή... Όταν ένα βράδυ στο μπαρ που συχνάζει τον πλησιάζει ένας άγνωστος που τον μπερδεύει με κάποιον άλλον και του δίνει ένα φάκελο με χρήματα και τη φωτογραφία μιας γυναίκας την οποία πρέπει να σκοτώσει η κατάσταση περιπλέκεται... Γίνεται ακόμα χειρότερη όταν σε λίγο εμφανίζεται στο μπαρ ο πραγματικός δολοφόνος, κάθεται δίπλα στον Τιμ και βλέποντας τον φάκελο στα χέρια του, υποθέτει ότι είναι αυτός που τον έχει προσλάβει... Τώρα πλέον ο Τιμ, τρέχει να σώσει την άγνωστη γυναίκα, ρισκάροντας ό