Ψαροκόκαλο...

Ήταν αρκετά, θα μπορούσαν να ήταν και περισσότερα αν δεν είχα πάθει το αναγνωστικό blackout που διαρκεί ακόμα...  Ήταν καλά βιβλία αλλά αν τα δω συνολικά και συγκρίνω με άλλες χρονιές, στερούνταν (στο σύνολό τους επαναλαμβάνω) το κάτι που θα έκανε την αναγνωστική μου χρονιά να ξεχωρίσει...  Φέτος ήταν η χρονιά του Nesbø και της γνωριμίας με τον Harry Hole ...  Ήταν η χρονιά που διάβασα για πρώτη φορά ένα ολόκληρο βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή και μάλιστα σε ένα απόγευμα...  Ήταν η χρονιά που οι Έλληνες συγγραφείς μου απέδειξαν ότι έχω πολύ άδικο που τους αντιμετωπίζω με επιφύλαξη... Τα βιβλία του 2014, με αντίστροφη χρονολογική σειρά, ήταν τα παρακάτω: "Salem's Lot" του Stephen King "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ" του Joël Dicker "Σκιές στον πάγο" του Michael Ridpath "Η Ψιλικατζού" της Κωνσταντίνας Δελημήτρου "Κυνηγοί κεφαλών" του Jo Nesbo "Το τέλος του κόσμου" της Margaret Atwood &qu

Η χρονιά τελειώνει σιγά σιγά και ως είθισται τέτοιες μέρες, μπαίνω στη διαδικασία να την αξιολογήσω και να την κατατάξω... Μια πρώτη σκέψη που μου έρχεται άμεσα στο μυαλό είναι ότι το 2014 ήταν για μένα μια δύσκολη αλλά πολύ καλή χρονιά... Συνέβησαν πολλά, άλλαξαν πολλά, κατάλαβα πολλά και το τελικό πρόσημο είναι θετικό... Μετά το το πολύ δύσκολο δεύτερο μισό του 2012 και το απαίσιο 2013, το 2014 ήταν μια γεμάτη χρονιά, με πολλές προκλήσεις και πολλές δυσκολίες... Επαγγελματικά το 2014 ήταν για μένα ένα βήμα μπροστά... Μπορεί αυτό να φανεί περίεργο σε κάποιους που με ξέρουν αλλά έτσι είναι... Πολλές φορές στην πορεία λιποψύχησα και απελπίστηκα αλλά στο τέλος στάθηκα στα πόδια μου και τα κατάφερα μόνος μου χωρίς δίχτυα ασφαλείας... Η επαγγελματική μου αυτοπεποίθηση έχει ανέβει πάρα πολύ και τώρα ξέρω με αποδείξεις τι και πόσο "μετράω" τόσο μέσα στον χώρο εργασίας μου όσο και εκτός αυτού... Μέσα στο 2014 η οικογένειά μου πέρασε από διάφορα σκαμπανεβάσματα... Ο περιορι

Πολύ πριν την νέα γενιά βρικολάκων που κατέκλυσαν την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τα βιβλιοπωλεία, ο μύθος των νεκροζώντανων προκαλούσε ρίγη τα οποία οφείλονταν στον τρόμο και όχι στην λαγνεία και τον ερωτισμό που εκπέμπουν οι metrosexual βαμπιροεπίγονοι... Τότε οι βρικόλακες ήταν η ενσάρκωση του κακού, των πιο μύχιων σκοτεινών φόβων, το ίδιο το πρόσωπο του θανάτου και ο όποιος ερωτισμός τους ήταν ζωώδης και σκοτεινός, δύσκολο να παραδεχθείς ότι σε έλκυε... Για αυτούς τους παλιούς βρικόλακες γράφει ο Stephen King την ιστορία του "Salem's Lot" και το κάνει καλά...πολύ καλά! Ο Μπεν Μέαρς επιστρέφει στην πόλη που πέρασε κάποια χρόνια της παιδικής του ηλικίας για να γράψει το καινούργιο του βιβλίο και να ξορκίσει τους δαίμονες του... Εκεί στην μικρή φιλήσυχη πόλη του Μέιν, θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο της Σούζαν και θα νομίσει ότι μπορεί πλέον να βρει τη γαλήνη αλλά φευ, δεν πρόκειται... Περίεργα γεγονότα αρχίζουν να συμβαίνουν, άνθρωποι να εξαφανίζονται,

Εγώ : Σ. τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Σ : Δήμαρχος! Εγώ : Πώς σου ήρθε αυτό αγόρι μου, γιατί θες να γίνεις δήμαρχος; Σ : Δεν ξέρω μπαμπά, πιστεύω ότι θα είναι ωραία... Χρόνια σου πολλά αγόρι μου!

Η όλη ιστορία με τον Νίκο Ρωμανό δεν έχει να κάνει με το αν συμφωνείς με τις ιδέες του και τις πράξει τους... Έχει να κάνει με το αν συμφωνείς με ένα  κράτος που ξεχειλώνει και κουτσουρεύει τους νόμους που το ίδιο θέσπισε κατά πως το βολεύει για να κάνει τη ζωή δύσκολη στους εχθρούς του οι οποίοι είναι ήδη πεσμένοι στο έδαφος...  Ο Νίκος Ρωμανός προσπάθησε να κάνει χρήση του δικαιώματος των κρατουμένων για εκπαιδευτικές άδειες αφού πρώτα του δόθηκε η άδεια να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις όπου και πέτυχε την είσοδό του στο ΤΕΙ Διοίκησης Επιχειρήσεων... Το κράτος του αρνείται το δικαίωμα στις εκπαιδευτικές άδειες αντίθετα με ότι όφειλε να κάνει... Η ουσία είναι εκεί, όλα τα υπόλοιπα για το αν είναι αναρχικός ή όχι, αν λήστεψε τράπεζα και γιατί, είναι παραφιλολογία... Παρά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, ανήμερα της γιορτής του, θα ήθελα να ευχηθώ στον Νίκο Ρωμανό χρόνια του πολλά, με υγεία...

Η αιτία για τα μαλλιά μας που ασπρίζουν, τα παραπάνω κιλά που βάζουμε, την κατάχρηση στο φαΐ, το τσιγάρο και το ποτό, αυτό που μας γερνάει είναι η ευθύνη... Η έννοια για το αύριο, για το παιδί, για την υγεία, για τα λεφτά που δεν φτάνουν... Αυτή φταίει, αυτή μας κλέβει τη ζωή...

Ταιριάζει σε μια blue Sunday όπως η σημερινή...

Πριν από μια ώρα περίπου απέρριψα μια επαγγελματική πρόταση... Οι κυριότεροι λόγοι ήταν το ότι δεν ήθελα να διαταράξω την καθημερινότητα της οικογένειάς μου η οποία δοκιμάστηκε σε κάποιον βαθμό τον τελευταίο καιρό και το ότι η προσφορά δεν με κάλυπτε οικονομικά... Ο λόγος που το καταγράφω στο blog μου είναι γιατί θέλω να θυμάμαι ότι ο χρόνος είναι πολύ πολύτιμος για να τον πουλήσεις σε χαμηλότερη τιμή από αυτή που σκοπεύεις όταν μάλιστα θα τον στερήσεις από την οικογένειά σου και τον εαυτό σου... Πάμε για άλλα, καλύτερα και πιο μεγάλα και δεν μιλάω μόνο για το ύψος των απολαβών...

Ένα βιβλίο είναι σαν μια σχέση, μπορεί να περάσει τα πάνω της και τα κάτω της, τον ενθουσιασμό και την παρακμή του συναισθήματος και όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά...  Ένα βιβλίο μπορεί να το ξεκινήσεις βαρυγκομώντας και να εξελιχθεί σε έρωτα ή και το αντίστροφο... Ξεκίνησα το  "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ" του Joël Dicker  προσπαθώντας να βγω από μια περίοδο αναγνωστικής χειμερίας νάρκης, έκανα πάνω από ένα μήνα να διαβάσω τις 350 πρώτες σελίδες και μόλις μιάμιση μέρα τις υπόλοιπες 350 περίπου... Τελικό πρόσημο θετικό... Το  "Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ"   είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο... Είναι ένα βιβλίο για την συγγραφή, τον έρωτα, την μοναξιά, την φιλοδοξία, τα κατώτερα συναισθήματα... Ένας νεαρός συγγραφέας, ο Μάρκους, προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια σχετικά με την υπόθεση δολοφονίας μιας 15χρονης κοπέλας, της Νόλα Κέλλεργκαν, το 1975, στην προσπάθειά του να αθωώσει τον φίλο και μέντορά του Χάρρυ Κέμπερτ ο οποίος είνα

Κυριακάτικο ξύπνημα και ξαφνικά μου έρχονται μες τα μούτρα η υποκρισία και η μικροαστική "ηθική"...  Των ανθρώπων εκείνων που εκκλησιάζονται ανελλιπώς κάθε Κυριακή, είναι "αξιοσέβαστοι" και με οικονομική επιφάνεια αλλά κλείνουν τα αυτιά και τα μάτια στα δράματα που συντελούνται στην διπλανή πόρτα διότι δεν μπορούν να επέμβουν, διότι είναι λεπτή η θέση τους, διότι δεν τους πέφτει λόγος...  Είναι οι ίδιοι που θα κλάψουν με κροκοδείλια δάκρυα όταν η τραγωδία κορυφωθεί και θα αποδώσουν ευθύνες επί δίκαιων και αδίκων χωρίς ντροπή...  Είναι οι ίδιοι που κρύβουν καλά τα δικά τους δράματα, τα μικρά και μεγάλα τους εγκλήματα πίσω από τις κλειστές τους πόρτες και τα προσωπεία της σοβαροφάνειας τους...  Είναι συνένοχοι τόσο όσο οι φυσικοί αυτουργοί διότι ξέρουν και δεν μιλούν, από μια υποσυνείδητη αλληλεγγύη που υπαγορεύεται από την σιωπηρή συμφωνία του δεν μιλάω για να μην μιλήσει κι ο άλλος εναντίον μου όταν έρθει η ώρα μου...  Μόνο σιχασιά και μίσος γι

Υπάρχουν περιπτώσεις που θα ήθελα να μην έχω επιλογές και να μην χρειάζεται να διαλέξω αυτό ή εκείνο...  Να μην χρειάζεται να πάρω την καλύτερη απόφαση, αυτή που μακροπρόθεσμα θα ωφελήσει εμένα και την οικογένειά μου, αυτήν που θα μας εξασφαλίσει όσο γίνεται περισσότερο...  Να μην βασανίζομαι από την σκέψη τι θα γινόταν αν έπαιρνα αυτή την απόφαση ή την άλλη απόφαση...  Να μην έχω φίλους και γνωστούς να μου λένε τι θα έπρεπε να κάνω και τι θα έκαναν αυτοί στην θέση μου...  Κάθε μέρα κάνω επιλογές, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές, δεν χρειάζομαι κι άλλες...

Όλη την ημέρα ακροβατείς πάνω σε ένα σχοινί...  Ανέχεσαι την κακή συμπεριφορά, την αγένεια, την άγνοια, την ηλιθιότητα... Έτσι πρέπει να κάνεις, είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις χωρίς να αποξενωθείς... Ανέχεσαι όλη την αταξία που έχει αυτός ο κόσμος διότι δεν μπορεί να κάνεις αλλιώς... Κρατιέσαι από την σκέψη ότι στον δικό σου μικρόκοσμο υπάρχει αρμονία και τάξη, έστω στα βασικά, και εκεί θα καταφύγεις στο τέλος της μέρας για να πάρεις δυνάμεις, για να κάνεις κουράγιο και την επόμενη μέρα...  Όταν αυτή η αρμονία και η τάξη του μικρόκοσμου σου διαταράσσεται, έστω και σε πράγματα ασήμαντα, έρχεται η έκρηξη... Το μυαλό σου δεν μπορεί να δεχτεί ότι ούτε μέσα στον μικρόκοσμό σου, στο καταφύγιο σου, δεν θα ξεκουραστεί και εξεγείρεται... Το στόμα σου λέει πράγματα που δεν τα εννοεί αλλά είναι άσχημα και πληγώνουν...  Όταν ηρεμήσεις νιώθεις χειρότερα από πριν και σε βασανίζει η σκέψη ότι κάποια λάθη ίσως να μην διορθώνονται...

Το post αυτό αφιερώνεται σε εσένα αγαπητέ ποδηλάτη που χθες το βράδυ στις 7:30 περίπου, μπήκες ανάποδα στην Έαρος, στην Αγία Παρασκευή, σε κακοφωτισμένο σημείο, χωρίς να φοράς κανένα διακριτικό και με στραβοκοίταξες όταν έπεσα στα φρένα τελευταία στιγμή για να μην σε σκοτώσω...  Υπάρχουν εκεί έξω κι άλλοι ποδηλάτες που δεν είναι σαν και σένα... Είναι αυτοί που ενδεχομένως διαμαρτύρονται, και καλά κάνουν, για την κακή κατάσταση των δρόμων, για την απουσία ποδηλατόδρομων από την πόλη, για την έλλειψη σεβασμού των οδηγών απέναντι στους ποδηλάτες...  Είναι αυτοί που σέβονται πάντα τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας και την σήμανση των δρόμων, αυτοί που δεν κινούνται ανάποδα στους μονόδρομους ούτε πάνω στα πεζοδρόμια...  Είναι αυτοί που σέβονται πρώτα απ΄ όλα τη ζωή τους, φορούν κράνος, κατάλληλα διακριτικά και συντηρούν τακτικά το ποδήλατό τους...  Είναι αυτοί που διεκδικούν τον χώρο τους στο δρόμο έχοντας πλήρη επίγνωση για το που σταματούν τα δικαιώματά τους και που ξε

Το νόημα της ζωής είναι να βρεις τα σημαντικά πράγματα, αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένο και σε γεμίζουν, και να τους δώσεις απόλυτη προτεραιότητα και όλα τα υπόλοιπα να τα βάλεις στην αναμονή ή στην απόρριψη... Συνταγή για το ποια είναι τα σημαντικά πράγματα της ζωής δεν υπάρχει, ο καθένας πρέπει να τα βρει μόνος του, να σκεφτεί τι μετράει γι' αυτόν και τι τον γεμίζει και να εστιάσει εκεί... Πρόσωπα και καταστάσεις που δεν ανήκουν στα σημαντικά πρέπει να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα ή να αγνοούνται... Ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι δεν αντέχει να αντιμετωπίζει τα πάντα ως critical... Τέλος...

Δεν πιστεύω στον Θεό ή τουλάχιστον είμαι ακραία σκεπτικιστής απέναντι σε κάθε θρησκεία... Αρνούμαι πολλούς από τους εθνικούς μύθους, είμαι απόλυτα αντίθετος με οποιοδήποτε μιλιταρισμό, οποιοδήποτε ολοκληρωτισμό, οποιοδήποτε φασισμό...  Επέλεξα, μετά από συζήτηση με τη Μ., να μην προπαγανδίσω τις όποιες ιδέες μου, είτε για την θρησκεία είτε για την πολιτική, στα παιδιά μου, να τους δώσω/δώσουμε μια γενική κατεύθυνση και να βρουν μόνα τους το δρόμο τους, να αποφασίσουν ελεύθερα...  Γνωρίζω ότι το σχολείο θα περάσει στα παιδιά μου ιδέες κι εικόνες που ενδεχομένως εγώ διαφωνώ αλλά έχω επιλέξει στα περισσότερα να κάνω πως δεν καταλαβαίνω... Δεν μπορείς να τα βάλεις με όλο τον κόσμο και θέλω να πιστεύω ότι τα παιδιά μου θα πάρουν ένα δρόμο που θα τον υποδείξουν οι πράξεις και η ανατροφή που θα πάρουν...  Υπάρχουν όμως και πράγματα τα οποία δεν μπορώ να τα αφήσω να περάσουν έτσι... Δεν μπορώ να επιτρέψω το παιδί μου, 4,5 ετών, να συμμετέχει σε γιορτές με στρατιωτικά εμβατήρια, ν

Κάποτε μέσα σε ένα ταξί, ένας ταρίφας μου έλεγε ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, όταν παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά, τα έζησε μέσα σε ένα ισόγειο δυαράκι στην Καλλιθέα με έξοδο στον ακάλυπτο, όπου όπως μου έλεγε, ψήνανε και μαζεύονταν οι φίλοι τους... "Εκεί κάναμε τα καλύτερα γλέντια της ζωής μας", μου είπε... Κάποτε κατάφερε να αγοράσει δικό του σπίτι, μεγάλο, καινούργιο αλλά τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι για να σπουδάσουν... Τα γλέντια σταματήσανε γιατί τα χρόνια πέρασαν και γέρασε κι αυτός και οι φίλοι του και όπως μου έλεγε, "Μείναμε εγώ κι η γυναίκα μου να κοιτιόμαστε μέσα σε ένα άδειο σπίτι" ...  Στο πρώτο σπίτι που μείναμε μαζί με την Μ. θυμάμαι το πρώτο φιλί που δώσαμε όταν μείναμε μόνοι μας μέσα στο σπίτι με το κλειδί στο χέρι πια, χωρίς έπιπλα, με τις φωνές μας να κάνουν αντίλαλο... Εκεί γεννήθηκε ο Σ. μου, περπάτησε, μεγάλωσε... Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που φύγαμε από εκεί, που ξαναείδα το σπίτι άδειο και έρ

Τέτοια είναι αυτή που έχει κάνει η νέα δημοτική αρχή στην Αγία Παρασκευή... Δεν έφτανε το αφάνταστο μπάχαλο που προκλήθηκε με τις επιλογές των παιδιών που γράφτηκαν στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς το οποίο αναστάτωσε ολόκληρη την πόλη με τον παραλογισμό που επικράτησε και τον γελοίο τρόπο που τελικά πήγαν να το μπαλώσουν...   Την Παρασκευή το απόγευμα πήγα τα παιδιά στην πλατεία να παίξουν, την κεντρική πλατεία της πόλης, αυτή με την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής πάνω στη Μεσογείων, τη βιτρίνα της πόλης... Ήταν γεμάτη σκουπίδια και σπασμένα γυαλιά παντού, αναγκάστηκα να απαγορεύσω στον Σ. να κάνει ποδήλατο για να μην χτυπήσει ή να σκίσει τα λάστιχά του... Καταμεσής της πλατείας, μπροστά στο θεατράκι για όποιους γνωρίζουν, ήταν πεταμένο μέχρι κι ένα τάπερ! Το συντριβάνι δεν λειτουργούσε, ως συνήθως, το νερό του είχε ένα χρώμα βαθύ πράσινο, κλαδιά και σκουπίδια ήταν πεταμένα μέσα, σκέτη χαβούζα... Η παιδική χαρά της πλατείας ήταν γεμάτη σκουπίδια (τι πρωτότυπο ε;), κούνιες ήταν

Την Κυριακή το μεσημέρι, είμαστε καλεσμένοι για φαγητό... Ο Σ. βαριέται, δεν έχουν έρθει οι άλλοι καλεσμένοι που έχουν παιδάκια και θέλει να δει YouTube στο κινητό μου... Εγώ προσπαθώ να το αρνηθώ διπλωματικά... Εγώ: Δεν παίζει το YouTube  αγόρι μου, χάλασε... Σ. : Γιατί χάλασε; Εγώ: Δεν παίζει το Internet... Σ. : Γιατί δεν παίζει; Εγώ: Γιατί δεν ξέρω τον κωδικό του WiFi... Σ. : Φτιάξτο!!! Εγώ:  Πώς να το φτιάξω αφού δεν ξέρω τον κωδικό; Σ. : Πες του κανένα γλυκόλογο και θα φτιάξει... (!!!)

Το κάθε βιβλίο έχει κάτι να σου δώσει... Εγώ για παράδειγμα βρέθηκα σε μια κατάσταση όπου δεν μπορούσα να διαβάσω τίποτα... Αξιόλογα βιβλία να περιμένουν στο κομοδίνο κι εγώ το ένα να πιάνω, το άλλο να αφήνω και όλα να τα παρατάω στην μέση... Μέχρι που μια μέρα, στο πατρικό μου, παίρνει το μάτι μου στην βιβλιοθήκη της μητέρας μου το  "Σκιές στον πάγο"  του Michael Ridpath ... Το οπισθόφυλλο μιλάει για μια δολοφονία, για ένα αμερικανοθρεμμένο Ισλανδό αστυνομικό που επιστρέφει στην πατρίδα του κυνηγημένος από εμπόρους ναρκωτικών, για μια αρχαία σάγκα από την οποία εμπνεύστηκε την τριλογία του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" ο Tolkien ... Σκέφτηκα, "Γιατί όχι;" ... Το βιβλίο, αυτό καθεαυτό τελικά δεν είχε πολλά να μου προσφέρει... Μια αστυνομική ιστορία χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις ή ευρηματικότητα, που προσπαθεί να "ψαρέψει" αναγνώστες από την δεξαμενή των οπαδών του   Tolkien όπως καλή ώρα εγώ... Στα ατού του ότι είναι ευκολοδιάβαστο και η υπο

Η πρώτη δουλειά που έλεγα ότι ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω ήταν... να φτιάχνω τραπεζάκια! Μετά ήθελα να έχω δικό μου video club... Κατόπιν είπα ότι θέλω να γίνω συγγραφέας... Τότε η μαμά μου μου είπε ότι αυτό δεν είναι δουλειά κι ότι δεν μπορείς να ζήσεις από την συγγραφή και ότι πρέπει να κάνω και κάτι άλλο... Τελικά έγινα προγραμματιστής και ίσως τελικά ήταν το καλύτερο αλλά η πετριά δεν μου έφυγε εντελώς ποτέ, ίσως και γι' αυτό να έγινα blogger...  Μεγαλώνοντας ήξερα ότι δεν το είχα... Δεν μπορούσα να δομήσω μια ιστορία, να της δώσω σάρκα και οστά, βέβαια δεν διδάχτηκα ποτέ τον τρόπο... Κατά καιρούς έκανα διάφορες απόπειρες είτε με μικρές ιστορίες οι οποίες όμως έβριθαν κλισέ και κατά κανόνα δεν διαβάστηκαν ποτέ από κανένα, είτε με ποιηματάκια που άνετα θα μπορούσαν να γίνουν καψουροτράγουδα... Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα γράφτηκαν την περίοδο που ήμουν στρατιώτης για την Μ. ... Της τα διάβαζα από το τηλέφωνο και σίγουρα της φαίνονταν σαχλά αλλά δεν μου είπε ποτέ τί

Στα τέλη της δεκαετίας του '80, ο Bill Drummond και ο Jimmy Cauty   μετά από διάφορα μουσικά σχήματα που είχαν δημιουργήσει τα προηγούμενα χρόνια, δημιουργούν τους KLF  και περνάνε στην ιστορία καθώς το group σημειώνει τεράστια επιτυχία...Παρ' όλα αυτά η επιτυχία δεν φαίνεται να είναι αρκετή για τους δύο  KLF  και στις 12 Φεβρουαρίου 1992, μετά από μια αμφιλεγόμενη εμφάνιση με τους Extreme Noise Terror στην σκηνή των Brit Awards κατά τη διάρκεια της οποίας ο  Drummond   άνοιξε πυρ με άσφαιρα πυρά πάνω από τα κεφάλια των θεατών, ανακοινώθηκε η αιφνιδιαστική αποχώρηση των  KLF  από την μουσική βιομηχανία ενώ στις 14 Μαΐου του ίδιου χρόνου ανακοινώθηκε η διαγραφή της δισκογραφίας των  KLF  και η διακοπή της όποιας ανατύπωσής της... Η είδηση έκανε πολλούς να απορήσουν και να εκπλαγούν καθώς οι  KLF  βρίσκονταν στην κορυφή της δημοτικότητας τους...  Καθ' όλη τη σύντομη διάρκεια της ζωής του group, η πρόκληση ήταν κύριο στοιχείο των δημόσιων εμφανίσεων του... Ο αρχικός

Τις τελευταίες μέρες, πηγαίνοντας στη δουλειά, το μάτι μου πέφτει πάνω σε αυτή την αφίσα, κάπου στο Χαλάνδρι... Μου θυμίζει μια σκηνή από τα παιδικά μου χρόνια, όταν ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών...  Ήμασταν στην Κύπρο για καλοκαιρινές διακοπές και μέναμε στο σπίτι του αδερφού της μάνας μου, του θείου μου του Μήτσου... Ο θείος μου δούλευε σε βενζινάδικο όλη του τη ζωή, 12ωρα και 14ωρα, 6 ημέρες την εβδομάδα, μέχρι που πήρε την σύνταξή του... Αν και έχει πράσινα μάτια και τα μαλλιά του είναι ανοιχτόχρωμα καστανά, είναι μαυρισμένος σαν παλιωμένο δέρμα... Ένα απόγευμα γύρισε πιο νωρίς από τη δουλειά και πήρε τα ξαδέρφια μου κι εμάς και μας πήγε για μπάνιο... Όταν φτάσαμε στην θάλασσα τα παιδιά μπήκαμε κατευθείαν στη θάλασσα, αυτός έκατσε για λίγο στην πετσέτα, φορώντας την μπλούζα του... Μετά την έβγαλε και μπήκε και αυτός μέσα στο νερό... Μόλις τον είδα συνειδητοποίησα ότι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα χωρίς μπλούζα και αυτό που έβλεπα ήταν εντυπωσιακό... Ο κατάμαυρος, ηλιοκαμένος

Το πρώτο βιβλίο της Κωνσταντίνας Δελημήτρου είναι ουσιαστικά δύο... Είναι δύο ημερολόγια που γράφτηκαν παράλληλα την ίδια πάνω κάτω εποχή, το ένα δημοσιεύτηκε στο internet μέσα από το προσωπικό της blog και το άλλο προσωπικό, κρυφό όπως είναι συνήθως τα ημερολόγια... Στο ένα ημερολόγιο περιγράφει και σχολιάζει την καθημερινότητα που ζει μέσα από το μαγαζάκι με ψιλικά που έχει (είχε) σε κάποια γειτονιά της Νίκαιας... Στο δεύτερο ημερολόγιο περιγράφει τον προσωπικό και οικογενειακό της αγώνα ενάντια στην υπογονιμότητα, την λαχτάρα της να αποκτήσει ένα παιδί... Περιγράφει τις προσπάθειες, τα συναισθήματα, τις απογοητεύσεις, τις ελπίδες, την οικονομική επιβάρυνση, τον κοινωνικό αντίκτυπο, όλα όσα σημαίνει να θες να κάνει παιδιά και να μην μπορείς... Σε κάποια σημεία τα ημερολόγια τέμνονται, φαίνεται διαβάζοντάς τα παράλληλα ότι η διάθεση και τα συναισθήματα του δεύτερου, του κρυφού ημερολογίου, περνούν και στο πρώτο, πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά... Η γλώσσα του βιβ

Σκέψεις ελέω Αμφίπολης και παιδικού ονείρου... Αυτό που οδηγεί έναν άνθρωπο να θελήσει να ασχοληθεί με την αρχαιολογία πέρα από την αγάπη για την ιστορία και την μελέτη της, την επιθυμία για ανακαλύψεις κι επίλυση γρίφων είναι η ματαιοδοξία και η κρυφή ελπίδα ότι θα αποτελέσει κι ο ίδιος κομμάτι της ιστορίας, ότι θα κάνει την ανακάλυψη εκείνη που θα επιτρέψει το να περάσει το όνομά του στην αιωνιότητα...  Στο παρακάτω βίντεο ο Μανώλης Ανδρόνικος μιλάει για την ανακάλυψη του τάφου του Φιλίππου Β΄στη Βεργίνα... Εύχομαι στην κυρία Περιστέρη να καταφέρει και αυτή να γράψει το όνομά της στην ιστορία όπως έκανε ο Μανώλης Ανδρόνικος με μια ανακάλυψη, αν όχι τόσο σημαντική όσο αυτή της Βεργίνας, επίσης σπουδαία και μεγάλη...

Ο Ρόγκερ Μπρόουν είναι ένας κυνηγός κεφαλών κάτι που σημαίνει στον χώρο των επιχειρήσεων ότι στρατολογεί επιχειρηματικά στελέχη για λογαριασμό των πελατών του και ψάχνει τους καλύτερους... Είναι ο καλύτερος στη δουλειά του και χαίρει σεβασμού από τους πελάτες και τους συναδέλφους του... Αν και υπολείπεται σε ύψος, είναι παντρεμένος με μια πολύ όμορφη γυναίκα, της έχει ανοίξει μια γκαλερί και ζει σε ένα υπέροχο σπίτι... Τα εισοδήματα του όμως δεν φτάνουν για να καλύψουν τις ανάγκες του οπότε έχει αναπτύξει και μια άλλη ταυτότητα αυτή του ληστή έργων τέχνης... Όλα κυλάνε ήρεμα και υπό έλεγχο μέχρι που εμφανίζεται η ευκαιρία για μια τελευταία κλοπή που θα τον εξασφαλίσει για πάντα και θα τον απαλλάξει από τα χρέη του αλλά τα πράγματα δεν πάνε όπως ακριβώς τα έχει σχεδιάσει... Αυτή είναι πάνω κάτω η υπόθεση του  "Κυνηγοί κεφαλών" ενός βιβλίου που ο Nesbo έγραψε το 2008, κάνοντας ένα διάλειμμα από τον Χάρι Χόλε... Το βιβλίο συγκεντρώνει, φυσικά, τις αρετές των βιβλίων του

Έχω προφίλ στο Blogger, το Facebook και το Twitter, το πρώτο ανώνυμο, τα άλλα δύο επώνυμα... To προφίλ του Blogger είναι το πιο παλιό, στο "Ψαροκόκαλο" γράφω τα πάντα, στην κυριολεξία ότι μου κατέβει... Το Twitter το χρησιμοποιώ για χαβαλέ ενίοτε αλλά και για πιο τεχνικά/επαγγελματικά θέματα αλλά και ενημέρωση, στο Facebook κυρίως καυλαντίζω...  Παρατηρώ τον εαυτό μου, όπως και άλλους, να παρουσιάζει προς τα έξω στο Facebook μια εξιδανικευμένη εικόνα της ζωής, χαρούμενη, αισιόδοξη και λαμπερή λες κι η ζωή δεν έχει μέρες με αναποδιές ή κακή διάθεση ή νεύρα... Τριγυρίζοντας στο Internet βλέπω ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει κάνει αυτή τη διαπίστωση, σε τι οφείλεται όμως;  Είναι η επωνυμία που μας δυσκολεύει να εκτιθόμαστε, να δείχνουμε μια εικόνα προς τα έξω πιο ευάλωτη  αλλά και πιο φυσιολογική στο τέλος τέλος;  Είναι το γεγονός ότι οι "φίλοι" του Facebook μπορεί να είναι και φίλοι (ή "φίλοι") στην πραγματική ζωή άρα μας ενδιαφέρει να παρουσιά

Στο καράβι της επιστροφής την Κυριακή το απόγευμα, μετά από μίνι διακοπές τριών ημερών στην Αίγινα, ρώτησα τον Σ. που του άρεσε περισσότερο φέτος, στον Πόρο ή στην Αίγινα...  "Στην Αίγινα" , μου απάντησε χωρίς να το σκεφτεί... Από μωρό πάει κάθε καλοκαίρι στην Αίγινα, στο ίδιο ξενοδοχείο, το νησί είναι το χωριό που δεν έχουμε...  Όταν είπαμε φέτος ότι θα φύγουμε για διακοπές ρώτησε πότε θα πάμε στην Αίγινα... Δεν γινόταν να μείνει το παιδί με τον καημό ότι φέτος δεν πήγαμε στο νησάκι μας αλλά ούτε κι εμείς...  Πήγαμε από την Παρασκευή και γυρίσαμε την Κυριακή το απόγευμα, ήταν ο καλύτερος τρόπος να αποχαιρετίσουμε αυτό το καλοκαίρι και να θυμηθούμε γιατί πρέπει να επιστρέψουμε και του χρόνου...

Η εξαιρετική βιβλιο-blogger και διαδικτυακή φίλη Κατερίνα Μαλακατέ  είχε γράψει μια  αρκετά σκληρή κριτική για "Το τέλος του κόσμου" πριν από 1,5 μήνα... Με είχε στενοχωρήσει διότι αγαπώ πάρα πολύ τα βιβλία της Margaret Atwood αλλά δεν είχα σκοπό να μην αποκτήσω ίδια άποψη... Η ιστορία στο  "Το τέλος του κόσμου" συνεχίζεται από εκεί που σταμάτησε στην "Χρονιά της Πλημμύρας" ... Η ανθρωπότητα έχει εξολοθρευτεί από την 'Ανυδρη Πλημμύρα, οι λίγοι επιζώντες προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους της νέας τους ζωής και να συμβιώσουν με τα Παιδιά του Κρέικ... Ο Ζεμπ, η Τόμπι, η Ρεν, η Αμάντα, ο Χιονάθρωπος-ο-Τζίμι, οι επιζήσαντες Φρικόπλαστοι είναι οι ήρωες και αυτού του βιβλίου...Παρακολουθούμε την προσπάθεια τους να εξολοθρεύσουν την απειλή των Πονοσφαιριστών/Αλγοσφαιριστών οι οποίοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και οπλισμένοι, να επιβιώσουν και να συμβιώσουν με τα νέα είδη που περιδιαβαίνουν τον πλανήτη... Παράλ

Η ψόφια: Το χέρι απλωμένο σαν κουπί, η παλάμη δεν κλείνει καλά καλά, δεν ασκεί καμία δύναμη... Μάλλον βαριέται ή είναι πολύ ντροπαλός/ή... Η μακρυά κι αγαπημένοι: Γίνεται με το χέρι τεντωμένο σαν σε παρέλαση, δημιουργώντας την μέγιστη δυνατή απόσταση μεταξύ των συμμετεχόντων... Η λαβή είναι ενδεχομένως ψόφια ή και όχι... Οριοθετεί τις αποστάσεις, στέλνει μήνυμα ότι δεν θέλει πολλά πολλά, γίνεται κυρίως από γυναίκες... Η στιβαρή: Είναι δυνατή χωρίς να είναι οδυνηρή, γίνεται με ελαφριά λυγισμένο τον αγκώνα, η καλύτερη εφαρμογή της γίνεται από άντρες με μεγάλες παλάμες... Προδίδει αυτοπεποίθηση, ενίοτε αλαζονεία αλλά όχι πάντα... Η κοκαλοθραύστης: Είναι δυνατή και οδυνηρή... για τον άλλο... Ο αγκώνας είναι λυγισμένος και κοντά στο σώμα και σε συνδυασμό με την δυνατή λαβή αναγκάζει τον απέναντι να πλησιάσει... Συνοδεύεται από κοίταγμα στα μάτια...έντονο... Εκφράζει επιθετικότητα και απειλή, στέλνει μήνυμα για το ποιος είναι το κυρίαρχο αρσενικό... Γίνεται από άντρες (εννοείται)...

Τα είπαμε το πρωί αλλά ξέρω ότι θα μπεις κάποια στιγμή στο "Ψαροκόκαλο" και θέλω να τα διαβάσεις κι εδώ...  7 χρόνια γάμου σήμερα, τα 7 χρόνια της φαγούρας που λένε... 7 πολύ καλά χρόνια,με τα πάνω τους και τα κάτω τους, 7 πολύ ευτυχισμένα χρόνια...  Σε αγαπώ πολύ, είμαι ευτυχισμένος που είσαι δίπλα μου και θέλω τόσα χρόνια κι άλλα τόσα, κι άλλα τόσα, κι άλλα 1000 μαζί σου, μέχρι να γίνουμε γερόντια...  Χρόνια μας πολλά, σε αγαπώ πολύ! 

Η "Νυχτερίδα" είναι το πρώτο βιβλίο που εμφανίζεται ο Χάρι Χόλε... Γράφτηκε το 1997 αλλά στην Ελλάδα κυκλοφόρησε φέτος, μετά τον "Φαντομά" και πριν την "Αστυνομία"... Είναι επίσης το τρίτο βιβλίο που διάβασα μέσα στις τρεις εβδομάδες των διακοπών μου... Ο φόνος μιας Νορβηγίδας στο Σίδνεϊ έχει σαν αποτέλεσμα την απόσπαση του Χάρι Χόλε από το εγκληματολογικό τμήμα της αστυνομίας του Όσλο στην Αυστραλία για να βοηθήσει τις τοπικές αρχές στη διαλεύκανση της υπόθεσης... Η έρευνα ξεκινάει υπό την καθοδήγηση του Άντριου, ενός Αβορίγινα αστυνομικού, με τον οποίο ο Χάρι γίνεται γρήγορα φίλος, σύντομα όμως θα αναγκαστεί να την συνεχίσει μόνος του και να βουτήξει στα βαθιά νερά του υποκόσμου του Σίδνεϊ και να αντιμετωπίσει πολλές περίεργες κι επικίνδυνες καταστάσεις καθώς και τον ίδιο του τον εαυτό... Παράλληλα ο έρωτας θα του χτυπήσει την πόρτα στο πρόσωπο της Μπιργκίτα, μιας Σουηδής σερβιτόρας... Το βιβλίο πέραν της μαεστρικά στημένης πλοκής του, όσον

Είναι φορές που ο αναγνώστης είναι άδικος με τον συγγραφέα... Είναι φορές που τον έχει τυποποιήσει τόσο πολύ στον μυαλό του που ουσιαστικά απαιτεί από αυτόν την επανάληψη μιας λογοτεχνικής μανιέρας η οποία του είναι οικεία και αγαπημένη, ασχέτως αν γκρινιάζει κατά καιρούς για την έλλειψη πρωτοτυπίας... Ο Stephen King έχει συνδέσει το όνομά του με τον τρόμο και το φανταστικό οπότε από κεκτημένη ταχύτητα κάθε βιβλίο του που πέφτει στα χέρια μου περιμένω υποσυνείδητα να κινείται σε παρόμοια πλαίσια... Το "Joyland" διαφέρει όμως διότι ακόμα και αν υπάρχει και σε αυτό το βιβλίο του    King   το υπερφυσικό στοιχείο, είναι ανεπαίσθητο και απλά γρανάζι κι όχι η μηχανή που κινεί το βιβλίο...  Το  "Joyland" είναι ένα πολύ τρυφερό και νοσταλγικό βιβλίο για τους έρωτες που πέρασαν και άφησαν τα σημάδια τους, για την φιλία, τον θάνατο, την νεότητα, για αυτά που κάνει ο άνθρωπος για να γιατρέψει την ψυχή του, για την απώλεια... Υπάρχει και η ιστορία του ανεξιχνίαστου φ

Post πρωινό αλλά παρ' όλα αυτά καθυστερημένο, έχουμε επιστρέψει από τον Πόρο πριν μια εβδομάδα... Ο λόγος είναι ότι αν και πλέον στην Αθήνα οι διακοπές συνεχίζονται για την οικογένεια Snowball αφού πάμε κάθε μέρα για μπάνιο, για βόλτες, για φαγητό, κώλο δεν βάζουμε κάτω... Οι φετινές μας διακοπές στον Πόρο μας φάνηκαν λίγες, επτά ημέρες, αλλά ήταν πολύ καλές... Έχω καταλήξει στο ότι είναι καλύτερο να φεύγεις από κάπου και να έχεις την αίσθηση ότι θα ήθελες κι άλλο παρά να φεύγεις με την σκέψη αμάν πότε να γυρίσω σπίτι μου... Μετά από τρία συνεχόμενα καλοκαίρια στην Αίγινα, όπου το τελευταίο δεν το λες κι ιδανικό, χρειαζόμουν/χρειαζόμασταν μια αλλαγή κι έτσι επιλέξαμε τον Πόρο, ένα νησί στο οποίοι εγώ δεν είχα ξαναπάει, η Μ. είχε ξαναπάει πριν παντρευτούμε και φαινόταν βολικό για τα σχέδια μιας οικογένειας με μικρά παιδιά...  Οφείλω να το πω εξ αρχής ότι ο Πόρος μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν μια εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη... Ένα νησί προικισμένο με υπέροχη φυσική ομορφιά αλλ

Η είδηση του θανάτου του Robin Williams με ξάφνιασε και με στενοχώρησε πολύ... Ο αγαπημένος μου ηθοποιός των εφηβικών μου χρόνων και όχι μόνο, αυτοκτόνησε όπως λένε οι πρώτες ενδείξεις στο σπίτι του στην Καλιφόρνια στις 11 Αυγούστου... Ο άνθρωπος που είχε καταφέρει να χαρίσει τόσο απλόχερα το γέλιο με το ταλέντο του δεν κατάφερε να το χαρίσει στον εαυτό του αφού υπέφερε από κατάθλιψη και είχε εισαχθεί εκούσια σε μονάδα απεξάρτησης στην Μινεσότα για να πολεμήσει το πρόβλημα του με το αλκοόλ στις αρχές του καλοκαιριού... Οι ταινίες του σημάδεψαν τα εφηβικά μου χρόνια και τις λατρεύω ακόμα και σήμερα... Το  "Dead Poets Society" είναι η πρώτη ταινία στην οποία έκλαψα στο σινεμά, η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι οι ιδέες και τα συναισθήματα μπορούν να αλλάξουν τις ζωές των ανθρώπων... Το "Good Morning Vietnam" που είδα αμέσως μετά σε βιντεοκασέτα ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον "βρώμικο πόλεμο" του Βιετνάμ, μέχρι τότε δεν ήξερα καν που έπεφτε... Το &quo

Επιστροφή από τις σύντομες αλλά υπέροχες διακοπές μας και review του ενός και μοναδικού που διάβασα σε αυτές αφού ο χρόνος ήταν λίγος... Γράφω στο μπαλκόνι, όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται, με κρύο καφέ στο ποτήρι και με μόνους περιβαλλοντικούς ήχους τον ήχο του πληκτρολογίου, τα πουλιά και τον αχό της Μεσογείων από μακρυά που δεν σταματάει ποτέ τελικά... Το βιβλίο της αγαπημένης  Margaret Atwood  είναι η συνέχεια του "Όρυξ και Κρέϊκ"  παρ' όλα αυτά θα μπορούσε να διαβαστεί και από κάποιον που δεν έχει διαβάσει το πρώτο βιβλίο... Η ιστορία διαδραματίζεται μετά την Άνυδρη Πλημμύρα, τον ιό που εξαφανίζει σχεδόν ολοκληρωτικά το ανθρώπινο είδος από το πρόσωπο του πλανήτη... Δύο πρώην μέλη της σέκτας των Κηπουρών του Θεού, η Τόμπι και η Ρεν, καταφέρνουν να επιβιώσουν,η κάθε μια μόνη της, αγνοώντας την ύπαρξη άλλων επιζώντων... Η επιβίωση είναι εξαιρετικά δύσκολη σε ένα κόσμο που ο άνθρωπος έχει χάσει τη  θέση του στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, η μοναξιά οδηγεί στη  τρ

Πηγαίνοντας στη δουλειά σήμερα το πρωί, περνώντας από το Χαλάνδρι, πέρασα έξω από ένα μαγαζί που είχε κλείσει, ήταν άδειο, πάνω στη βιτρίνα υπήρχε το λογότυπο της επιχείρησης και ένα κίτρινο "Ενοικιάζεται"... Το λογότυπο ήταν ωραίο, περιποιημένο και μοντέρνο όπως ήταν και το μαγαζί όσο λειτουργούσε...  Σκεφτόμουν τι τεράστια πίκρα πρέπει να είναι για κάποιον να έχει ξοδέψει χρήμα αλλά και χρόνο και κομμάτια από τον ίδιο του τον εαυτό για να χτίσει κάτι από το 0, να το στήσει στα πόδια του, να γίνει όπως το ονειρευόταν, να έχει επενδύσει τα πάντα πάνω στο δημιούργημα του και τα πράγματα να μην πάνε καλά... Να περνάει απ' έξω και να βλέπει το κουφάρι του ονείρου του...  Ενθάδε κείται το όνειρο κι η ελπίδα, το "Ενοικιάζεται" είναι σαν το σταυρό πάνω στο μνήμα, το ξεχασμένο λογότυπο η φωτογραφία του μακαρίτη...

4 και σήμερα, μετράω σαν τους φαντάρους μέχρι την ημέρα που θα πάρουν το χαρτί... Έχω καταστρώσει τα πλάνα μου, έχω βρει τα βιβλία που θα με συνοδέψουν στις διακοπές ( κλικ , κλικ ), έχω μοιράσει στα απογεύματα της εβδομάδας τις δουλειές που πρέπει να γίνουν έτσι ώστε να μην αγχωθούμε και τρέχουμε την τελευταία στιγμή, είναι όλα έτοιμα... Σήμερα θα μελετήσω και τη διαδρομή την οποία δεν έχω ξανακάνει και Σαββάτο πρωί φύγαμε...

Βρισκόμαστε λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο... Ένα αεροπλάνο, χτυπημένο από μια τροπική καταιγίδα, πέφτει στην ζούγκλα του Αμαζονίου... Από το δυστύχημα διασώζεται μια οικογένεια Γερμανών, η μητέρα Εύα, οι δυο της γιοι, Έριχ και Ζέπι και ο Κλάους, θείος των παιδιών και φρέσκος, μόλις μιας ημέρας, σύζυγος της Εύας... Ο Κλάους είναι αδερφός του σκοτωμένου στο Ανατολικό Μέτωπο άνδρα της Εύας, ένας άνθρωπος με σκοτεινό παρελθόν, που προτείνει στην νύφη του να τον παντρευτεί για να την προστατέψει, αυτή και τα ανίψια του, και να τους προσφέρει ένα μέλλον μακρυά από τα αποκαΐδια της Γερμανίας και να κάνουν μια νέα αρχή στη Βενεζουέλα... Χαμένοι στη ζούγκλα εντοπίζονται από μια φυλή ιθαγενών, τους Γιαγιόμι, που ζουν ακόμα στην λίθινη εποχή, οι οποίοι λόγω ενός οράματος του σαμάνου τους τους θεωρούν δελφίνια που πήραν ανθρώπινη μορφή και τους αντιμετωπίζουν με δέος... Στον οικισμό των Γιαγιόμι συναντούν ένα Γερμανό ανθρωπολόγο, τον Γκέρχαρντ Βέντσλερ, ο οποίος ζει για δεκατρία χρόνι

Γυρνάω χθες το απόγευμα από τη δουλειά και βρίσκω τον Σ. μουτρωμένο, η Μ. τον έχει μαλώσει για κάτι που έκανε... Λίγο αργότερα ενώ βγάζω τα παπούτσια μου τον βλέπω στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας μου να με κοιτάζει με παράπονο... Τον παίρνω αγκαλιά και του εξηγώ ότι η μαμά είχε δίκιο που τον μάλωσε γιατί έκανε κάτι άσχημο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον αγαπάμε αφού αυτός είναι το φως της ζωής μας... Το σκέφτεται για λίγο και μετά μου λέει : Σ. : Μα μπαμπά, δεν έχω φάει λάμπα... Εγώ : Τι εννοείς Σ. ; Σ. : Είπες ότι είμαι το φως της ζωής σας, δεν έχω φάει λάμπα...

Λίγες μόνο μέρες μετά την είδηση ότι ο γνωστός blogger Allu Fan Marx έφυγε από τη ζωή, ένας άλλο θάνατος έρχεται να ταράξει τα ελληνικά social media και είναι αυτός του @Contrabbando  , κατά κόσμον Πάνου Οικονόμου... Η είδηση δεν ξάφνιασε ιδιαίτερα όσους γνώριζαν την μάχη που έδινε με την ασθένεια εδώ και χρόνια ο εκλιπών σίγουρα όμως σκόρπισε θλίψη και συγκίνηση σε όλους...  Μπορεί τα social media να έχουν κατακριθεί και επικριθεί από πολλούς, δικαιολογημένα, για το γεγονός ότι πολλές φορές διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και αλλοιώνουν τις ανθρώπινες σχέσεις, ταυτόχρονα όμως έχουν εξελίξει την αλληλεπίδραση του ανθρώπου σε άνθρωπο... Δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσεις ανθρώπους, σκέψεις και συναισθήματα ανθρώπων όχι επωνύμων, να ταυτιστείς, να συγκινηθείς, να προβληματιστείς, να εξοργιστείς μαζί τους... Πριν την εμφάνιση των social media το προνόμιο της δημόσιας έκθεσης της σκέψης τους το είχαν μόνο όσοι ήταν άνθρωποι του πνεύματος ή του "πνεύματος", άνθρωποι που ζο

Πολύ κουβέντα έγινε εδώ και λίγες μέρες σχετικά με το ποιον εκ των δύο φιναλίστ του Μουντιάλ "έπρεπε" να υποστηρίξουμε... Ως Έλληνες έχουμε την τάση να παθιαζόμαστε υπερβολικά με το οποιοδήποτε θέμα και φτάσανε στο σημείο κάποιοι να αντιδράσουν έντονα στο post του Σωκράτη Παπασταθόπουλου στο facebook με το οποίο "τόλμησε" να συγχαρεί τη Γερμανία και ειδικά τους συμπαίκτες του στην Μπορούσια Ντόρτμουντ για την κατάκτηση του τροπαίου... Προσωπικά υποστήριζα την Αργεντινή και η χθεσινή της ήττα από τη Γερμανία στον τελικό του Μουντιάλ με στενοχώρησε... Ο λόγος που την υποστήριζα πέραν του γεγονότος ότι προτιμώ πολύ περισσότερο την αργεντίνικη σχολή ποδοσφαίρου από τη γερμανική είναι ότι νιώθω πολύ μεγαλύτερη συμπάθεια για την Αργεντινή σαν λαό και ψυχοσύνθεση παρά για την Γερμανία... Αν θέλετε, ο τελικός του Μουντιάλ, είχε και μια διάσταση οικονομικοπολιτική, από την μια οι χρεοκοπημένοι, η άρνηση χρέους και από την άλλη το ΔΝΤ και οι δανειστές...  Είμαι σίγ

Προχθές κλείσαμε τις διακοπές μας, θα πάμε μια βδομάδα στον Πόρο, κι έχω μπει σε καλοκαιρινό mood παρά το γεγονός ότι ο Θ. είναι λίγο αρρωστούλης και εξαιρετικά νευρικός και με αποσυντονίζει... Μου έρχονται φλασιές από διακοπές των περασμένων χρόνων με τον Σ. στην Αίγινα κι έχω αποφασίσει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος να διασώσω όλες αυτές τις αναμνήσεις και κάθε ευτράπελο (ή όχι) που συμβαίνει με τα παιδιά είναι αυτό εδώ το blog... Είναι το καλοκαίρι του 2012, η δεύτερη χρονιά που κάναμε διακοπές στην Αίγινα... Ο Σ. είναι 2,5 χρονών και έχουν έρθει να περάσουμε κάποιες μέρες μαζί ο αδερφός της Μ., ο Χ., και η κοπέλα του η Κατερίνα... Είναι απόγευμα, η Μ. με τον Σ., τον Χ. και την Κατερίνα είναι στην πισίνα (στις Φυστικιές ) και περνάνε καλά, εγώ κοιμάμαι στο δωμάτιο... Ο Σ. με τον Χ. είναι μέσα στο νερό και παίζουν, οι κοπέλες κάθονται απ' έξω στις ξαπλώστρες... Κάνουνε πλάκα, ο Χ. παίρνει δήθεν μου αυταρχικό ύφος και διατάζει την Κατερίνα να του φέρει τον καφέ του που είναι στο